Dedju ! Smerige trottinette ! Hij heeft zich op tijd kunnen grabbelen aan een paar stelten want sinds hij artrose heeft aan zijn voeten, is het lopen bijzonder pijnlijk. Hij heeft zich zelfs aan de binnenkant van zijn werkkazuifel een zakje laten maken speciaal voor zijn tube Voltaren.
Nico toch ! Zulke lelijke woorden !
In het laagseizoen mag hij Sint-Nicolaas zo noemen, hij, zijn knecht. Die periode van rust start elk jaar met een afkickmaand. De Sint steekt dan te pas en te onpas zijn zegenende arm in de hoogte en net op het moment dat hij zijn hoogtepunt gaat bereiken, zijn arm, hijzelf niet, zakt hij werkloos naar beneden. Geen wonder dat de Sint in die weken uren in de Spaanse wind riekt naar tijgerbalsem die hij ’s morgens rijkelijk over zijn rechtervleugel uitsmeert.
Dan wordt het wat later ook de hoogste tijd dat hij komaf maakt met het gebruik van die kindertaal. Piet kan zich behoorlijk opwinden als de Sint hem ’s morgens vraagt of hij braaf is geweest. Wat antwoord je daar nu op ? Natuurlijk is hij zoet geweest. Je kan wel niets anders als je ergens in een godvergeten nest in Spanje op een enorm bisschoppelijk domein zit te zitten.
Knettergek maakt Nicolaas hem als die maar verkleinwoorden blijft gebruiken na december.
Wat hij wil eten ? Neem maar kroketjes met een kippetje in een roomsausje en een slaatje met een tomaatje. Bij mijn koffietje mag het gerust een, een, een… De Sint moet even het juiste woord zoeken maar Piet weet zó dat het een koekelaring wordt. Sinds hij meer dan 100 jaar geleden in Zottegem de lekkernij proefde bij Noldus, zweert hij bij koekelarings bij zijn middagkoffie. Piet heeft het allang opgegeven hem uit te leggen dat de koeken maar eventjes opdagen tussen november en Driekoningen. De sukkel moet zó veel geduld opbrengen met zijn heilige gezel.
Piet heeft nog wel eens een lief gehad, een Turkse, iemand van Myra, toen zijn baas daar nog bisschop was. Maar mee verhuizen naar Spanje zag ze niet zitten. Of het wel echte liefde was, betwijfelde Piet later nog sterk. Hij rook naar mottenballen, zei ze altijd, en naar heiligheid ! Bovendien was er ook dat religieus onevenwicht. Telkens Piet de Heilige Nicolaas of zelfs kortweg de Sint uitsprak, snauwde ze hem af met Alia akbar. Piet koos dan maar voor een single, net als de weduwen bij KVLV op hun reis naar Benidorm of Lourdes.
Nog een maand later, na hun terugkeer, is de tijd aangebroken dat ze hun grote keukenschort bovenhalen en hutsepot maken van al de rapen en de wortels die ze begin december in de schoentjes vinden. Hun Spaanse tuinman, Zarzuelo, zorgt voor de rest : cebolla, coles de Bruselas, col rizada, puerro, apio, patatas … Tot vorig jaar nog kwam de hutsepot mee met de stoomboot en belandde in de jungle van Calais, waar duizenden hongerige magen en maagjes culinaire hoogspanning kenden, echter zonder de typische schenkel en varkenspoten en staarten en spiering en worst. Dit jaar, zo heeft de Sint beslist, gaat zijn hutsepot naar de kampen met gevluchte Catalanen en alle varkensornamenten zijn er opnieuw onder vermengd, all-in.
Na de zomermaanden houdt Piet telkens zijn hart vast wanneer de Sint beslist traditiegetrouw zijn magazijn op te zoeken. Zodra hij weer zijn geruite pantoffels bovenhaalt, weet Piet dat hij de grote poort naar de opslagplaats, hij noemt het naar de zagerij, mag opendraaien. Amper over de drempel begint het al :
All é, is dat niet erg ! Zulke prachtige houten naaidozen ! En dat willen die snotters niet meer …En daar, een viewmaster met de mooiste hoekjes van Brussel. Zoiets vinden ze toch niet op het tinternet.
Bekijk die wereldbol nu toch eens. Afrika hing toen nog aan Amerika maar met een stift en wat goeie wil kunnen de kinderen dat toch zelf wel scheiden. Ze moeten toch niet alles aan de natuur en aan de tijd overlaten.
En potloden met een gommetje ! En inktpotten met of zonder deksel. En meccano’s. En bergen snoepjes.
Ik heb er al serieus aan gedacht gans die ouwe rommel te verkassen naar de paasklok. Maar ‘k zie nog niet direct zulke klok van Rome met een poppenkast of een houten trottinette over vliegen. En in een paasklok die met de stoomboot arriveert, gelooft zelfs een 3-jarige niet.
Als die lieve kindjes van 2017 maar niet hopen dat ik op mijn feestelijke intochten hooverboards ga uitgooien in plaats van snoepjes ! Krijgt een kleine zulke zaklamp op wielen tegen zijn kanis, dan kunnen de ouders me nog een proces aandoen. Ik denk dat Jef Vermassen zwierig zou bedanken om voor mij een goed woordje te doen. En Sven Mary vertrouw ik niet : hij heeft te weinig haar.
Dedju !
Daar zegt hij het weer. Als Piet nu eens vroeger stoom zou produceren en voortijdig richting kindjes zou afvaren. Groen gaat hem niet met een beschuldigende vinger als milieuvervuiler aanwijzen want hij maakt zijn stoom met papierpellets zelf. Wat zouden de Sint en hij ook blijven doen met die duizenden brieven en kaarten.
Lang duurt ook dat niet meer want alle kindjes zijn het schrijven aan het verleren en tegen de tijd dat www.sindnikolaaz is ingeburgerd, leggen Sint en Piet al aan bij de grote moskee aan de Schelde…met een baggerschuit.