11/11/2017 – Lees hierna de integrale 11 november toespraak van burgemeester Jenne De Potter.
Geachte genodigden,
Geachte leden van onze strijdkrachten, van politie en brandweer,
Beste vrienden van de vaderlandslievende verenigingen,
Beste leerkrachten en leerlingen van de stedelijke basisschool De Kleine Planeet,
Geachte aanwezigen, Dames en heren,
Namens de stad Zottegem heet ik u allen van harte welkom op deze 11-novemberviering. Vandaag, net geen eeuw geleden, zwegen de wapens aan het Westelijk front. Om 5u ’s ochtends werd in een treinwagon nabij Compiègne de Duitse capitulatie getekend, 6 uur later zouden de wapens zwijgen, maar het zou nog maanden duren, tot eind juni 1919, vooraleer er echt vrede kwam en de oorlog helemaal voorbij was.
Vandaag staan wij stil bij dit historische moment, dat het einde inluidde van één van de donkerste periodes van de vorige eeuw. We staan vandaag stil bij de verschrikkelijke gewelddaden van beide wereldoorlogen en we eren zij die hun leven op het spel zetten voor de vrijheid en de toekomst van ons vaderland. Hier aan het monument van de oorlogsslachtoffers gedenken we in het bijzonder al diegenen die hiervoor de ultieme prijs hebben betaald. Veelal soldaten, maar ook burgers die hun leven gaven voor de vrede. Zij worden hier, in dit heldenmonument vereeuwigd. Helden van Zottegem, helden van ons vaderland. Zij verdienen onze eeuwige erkentelijkheid.
Ik zou dan ook graag volgend gedicht dat de soldaat Edlef Köppen in 1914 aan zijn ouders schreef aan hen willen opdragen:
E én dag lang in stilte zich verliezen
E én dag lang het hoofd kunnen koelen
In bloemen de armen laten hangen en
Dromen de donkerzacht zingende droom:
E én dag lang niet te doden
Geachte aanwezigen,
Vandaag, 99 jaar na datum, zinderen de sporen van de grote oorlogen nog steeds na. Plechtigheden als roepen ons keer op keer op tot bezinning. Hoe kon het zover komen?
Als de geschiedenis ons één ding heeft geleerd, is het dat oorlog enkel verliezers kent. Dat een conflict wonden slaat waarvan de littekens eeuwen later nog steeds voelbaar zijn. Geweld en ultimatums zijn nooit een oplossing. Toch zien we ze keer op keer in de actualiteit van de dag.
Enkel via dialoog wordt een duurzame bodem gecre ëerd die leidt tot vreedzame samenwerking en een toekomst voor eenieder biedt.
En net daarom is het onze plicht om deze nagedachtenis door te geven aan de komende generaties. Laat ons, ook in de volgende decennia, op deze 11 november samenkomen en onze boodschap
van vrede uitspreken, in de hoop dat deze boodschap hier, maar ook elders in de wereld gehoor zal vinden.
Dames en heren, ik rond af,
Ik dank alle aanwezigen, in het bijzonder de vaandeldragers, de leden van de vaderlandslievende verenigingen, maar ook de leerlingen en leerkrachten voor de talrijke opkomst en geef graag het woord aan Denis van den Berge.