Anny Bert: EK

Zij haatte voetbal.

Nooit eerder had ze zo veel afkeer voor voetbal gevoeld als nu. Nooit eerder had ze al die zwart-geel-roodgekte zo gehaat als nu. Nooit eerder had ze dat bakje dat men TV noemt, zo verwenst als nu. Nooit eerder had haar man haar zo dicht bij een psychose gekregen als nu. Nooit eerder echter was ze zó erg 79 geweest als nu. Stap 1 van de steile afglij naar een complete psychose waren de krantenkoppen die in haar fantasieën opdoken. Ze zag er steeds meer en steeds andere in haar verziekte geest.

                  VROUW VERMOORDT ECHTGENOOT

                       TV-kijkgedrag grote oorzaak

                  VROUW VERMOORD DOOR ECHTGENOOT

Wie van beide wilde zij zijn ? Als vrouw 1 kon ze door goed gedrag vroegtijdig vrijkomen, laattijdig maar wel levend, dacht ze.

Als vrouw 2 moest ze het denken maar aan anderen overlaten. Amen en uit met haar en hij zou doodsimpel blijven TV kijken…

Ze had zich bij haar opticien speciale oordoppen laten maken, extra strong, knalgele. Zelfs daar, bij de opticien, was haar zenuwstelsel niet beveiligd want de snoodaard durfde haar te vragen : in één kleur of tricolore ?  Ze had zin om er een vette godver uit te slaan maar een opticien ziet alles ook als een klant lelijke woorden mompelt. Ze betaalde zich een ongeluk aan de gele  oordoppen. Het EK moest nog beginnen en ze zat al vergeven door jeuk en beginnend eczeem.

De dag voor de aftrap van het EK  vertelde ze hem nog gauw enkele weetjes, faits divers die ze hem anders “gedoseerd” inlepelde. Dat moest uitgerekend nù gebeuren want daarna leefde hij in zijn eigen voetbalwereld, weg van alle realiteit die niet rond is en waarachter men niet aanholt om het zo rap als mogelijk door te trappen. Ze vertelde gauw dat hun nichtje weer zwanger was, wéér, en dat op haar 18e verjaardag. Ze vertelde vlug nog dat Denise, haar vriendin, een assistentiewoning had gekocht. Ze vertelde er nog haastig bij dat het een was met twee slaapkamers en met een groot terras. Van het plots overlijden van Paco, de papegaai van haar jongste zus, sprak ze niet. Hij kon die zus noch de papegaai toch luchten.

Nu brak de tijd aan dat hij nog enkel zijn zetel en zijn TV verliet voor een maaltijd en een toiletbezoek. Hij had nochtans bij het winkelen heel diplomatisch, heel subliem geprobeerd van haar een bekeerling te maken die hem op een dienblad aan de zetel zijn warme maaltijd en ’s avonds zijn boterhammekes met een warm soepje zou serveren. Ze bleef echter haar lijfspreuk van de dag na hun huwelijk trouw : er wordt aan tafel gegeten of gevast.

En alsof dat nog niet genoeg was, lag hij een ganse nacht doelpunten te scoren, met intens armen-en benenwerk. Hij slaakte daarbij soms kreten die hij al eerder had gehoord op TV maar verwarde daarbij voetbal met rugby en de haka van de Maori. Zij echter, zij wilde haar nachtrust.

De match die hij onder het dekbed speelde, had heel uitzonderlijk 4 helften want tot driemaal toe moest hij het bed uit voor een nachtelijk plasje op de badkamer. Ze vertikte het de haka uit te voeren bij zijn terugkeer van een sanitaire stop. Wel lachte ze haar tanden bloot hoewel die in een glaasje op het nachtkastje dreven. Ze wist heel goed waarom die grijns om haar mond speelde. Toen hij voor TV zijn tweede Duvel op had, tikte hij met de ring tegen het statige kuipglas en stak het de hoogte in, zoals in Café bij Blanchette. Ze vertrok met het glas naar de keuken en vulde het met een goedkope pils. Met de blik op het scherm gericht en in uiterste concentratie, pakte hij het glas beet en zij zei nog : Voilà, Blanchette trakteert.

Toen ze eindelijk na middernacht naar bed konden, nadat hij eerst nog een Albanese en een Moldavische sportzender had uitgewrongen, zei hij nog : ‘k Heb een mooie avond gehad en veel mooie doelpunten zien maken maar de Duvel is toch niet meer zoals vóór corona…