Piëteitsvolle 11 novemberviering in Gijzenzele

Hoogstaande en piëteitsvolle 11 novemberviering in de Sint – Bavokerk in Gijzenzele. In stijl en klasse. Zo kan men de herdenking van de oorlogsslachtoffers omschrijven. Met bezinning van diaken Wies Merckx, lezingen van Magda Smolders en Brigitte Van den Kerckhove, muzikale intermezzo van de Koninklijke Muziekvereniging ‘Voor God en Vlaanderland’, toespraken van Antoine Heyerick (vertegenwoordiger Nationale Strijdersbond) en burgemeester Johan Van Durme, The Last Post, het Vlaamse en Belgische volkslied en een  bloemenhulde aan het monument van de gesneuvelden, werd er een mooi eerbetoon gebracht aan alle oorlogsslachtoffers. Het Gijzels Genootschap van de Kerkuil bewees nog maar eens zijn organisatietalent en organiseerde in de Sint – Bavokerk de tentoonstelling ‘Gijzelse bevolking op de vlucht in mei 1940’. Aan de hand van getuigenissen van Gijzenzelenaars die de verschrikking op 19, 20 en 21 mei 1940 meemaakten, kon je op infopanelen hun beklijvend verhaal lezen.

 

Wapenstilstand op 11 november is de jaarlijkse herdenking van de wapenstilstand van 11 november 1918, het einde van WO I. Dit jaar werden met plechtigheden in Gijzenzele alle slachtoffers van WO I en WO II herdacht. Met de wapenstilstand van 11 november 1918, ondertekend in een rijtuig in het Bos van Compiègne, tussen de Geallieerden en Duitsland kwam er een definitief eind aan de gevechten in de Eerste Wereldoorlog. Het betekende de totale nederlaag van het Duitse Rijk. De heldendaden die onze soldaten en burgers (in het verzet) verrichten spreken tot de verbeelding. Dit is een uniek eerbetoon dat wereldwijd erkenning  en waardering kent, ook in de fusiegemeente Oosterzele. Herdenken die gevallen zijn, enorm hebben geleden, die groot verlies hebben gekend.

Tegelijkertijd doen de herdenkingen ons stilstaan dat zich op dit ogenblik in Oekraïne en in Israël/

Gaza een vreselijke oorlog afspeelt. Het trauma van WO I en WO II werken nog door tot op vandaag. Het einde van WO I en WO II betekende spijtig genoeg niet het einde van oorlog en conflict in de wereld. Mensen die het nog kunnen navertellen zijn het roerend over een ding het eens: ‘Dit nooit meer’.

De oorlogsmonumenten doen ons herinneren aan de vele slachtoffers. Stilstaan bij het monument, met de namen van de gesneuvelden. De lijst van oorlogsslachtoffers, overal ter wereld, wordt steeds langer. Zinloos. Brutaal. En altijd ten koste van vele onschuldige slachtoffers. De gemeente Oosterzele vergeet ook zijn helden niet.

 

Antoine Heyerick startte zijn 11 – novembertoespraak met een prachtig gedicht. ‘We herdenken vandaag alle oorlogsslachtoffers: van onschuldige burgers, gedeporteerden, verzetsstrijders tot soldaten die vochten voor de vrijheden die wij vandaag kennen. Iedereen hoopte dat de oorlogsgruwel voor goed verbannen was uit onze contreien. IJdele hoop. Amper tweeëntwintig jaar later was het dezelfde aanvaller die ons land binnenviel en dit keer kon de stormloop niet worden tegengehouden. Er volgde terug een periode van vier jaar onderdrukking met niets ontziende brutaliteit. Bewijzen daarvan de concentratiekampen, de uitroeiingskampen. Verplichte tewerkstelling, wegvoeringen, terechtstellingen en intimidatie waren het schrikbeeld van die duistere tijden. 11 november is een dag van dankbaar herdenken, een gelegenheid om te benadrukken dat oorlog niets anders is dan chaos, pijn en leed voor allen die erbij betrokken zijn. Conflicten zouden meer met woorden dan met daden moeten worden opgelost. Helaas, oorlogen her en der – Oekraïne, Israël, Gaza – brengen, naast de vele slachtoffers ook nog eens miljoenen mensen op de vlucht, over land en water, op zoek naar een veiliger plek. We moeten erbij stilstaan hoe we met die erfenis willen omgaan om voor het nageslacht voor een betere wereld na te laten. Door het verhaal verder te vertellen, dragen wij de herinnering mee en geven wij ze door aan de volgende generaties. De herinnering aan beide wereldconflicten en vooral de tragische gevolgen ervan zou er bij iedereen moeten voor zorgen dat nog meer inspanningen worden gedaan zodat alle volkeren in vriendschap, verdraagzaamheid en een goede verstandhouding zouden kunnen samenleven. De jeugd en jonge mensen moeten bewust worden en blijven van het feit dat zij kunnen opgroeien en werken in een vrij en democratisch land dankzij de inspanningen van hun grootouders en overgrootouders. Mogen de bloemen bij de monumenten teken zijn van onze dankbaarheid en ons hoopvol stemmen naar de toekomst. Laat ons blijvend herinneren. Er is altijd hoop!’, eindigde Antoine Heyerick zijn speech vol met overtuigingskracht.

 

Burgemeester Johan Van Durme hield in zijn persoonlijke speech een pleidooi voor de vrede. Zijn grootvader Jules maakt twee oorlogen mee, zijn vader Georges één oorlog. ‘Mijn teller staat op nul, ook die van mijn kinderen en kleinkinderen. Mijn wens is duidelijk, laten wij er voor zorgen dat de teller op nul blijft staan’, speechte Johan Van Durme. De stad Jeruzalem maakte op hem en zijn vrouw een grote indruk. Op dit klein stukje grond werd en wordt nog steeds een bloedige geschiedenis geschreven, in tegenstelling tot de 2 vierkante km in Gijzenzele waar het sedert 80 jaar vrede is. Koran, Thora, Bijbel, drie heilige boeken die handelen over elkaar liefhebben, vooral in nood, armoede, verdriet,…over vasten, geloven, elkaar steunen, samenkomen, over ceremonievoorschriften, maar bovenal over het belangrijkste gebod: heb elkander lief. Dat vinden we terug in de drie boeken. Ik heb nog één bedenking, één vraag, één wens voor deze kleine plekjes in Gijzenzele en Jeruzalem. We hebben allemaal de onhebbelijke gewoonte om van een ander dezelfde te maken als onszelf, zowel in een relatie, als buur, vriend, familie, huwelijk, vereniging, werk,…’Ik zou graag hebben dat je het zo doet en zegt, ik zou het zo doen en zeggen, ik wil het dat je het zo doet en zegt, ik eis dat je het zo doet en zegt’,…Verschillende zinnen met dezelfde finaliteit: De ander dezelfde maken als jezelf. Dit brengt veel verdriet en ongeluk in de relaties, tussen buren, collega’s, bestuursleden van een vereniging, vrienden, familie en gezin. Waar zijn de sleutels van de deurtjes van geluk die gesloten blijven? Hoe krijg ik die gelukdeurtjes open? Hoe krijg ik die vrededeurtjes open? Hoe kunnen we meer vrede, vriendschap, geluk, liefde vinden op deze plekjes van 2 vierkante kilometer en bij uitbreiding vele plekjes? Een woord of een daad die jezelf niet graag zegt of doet, maar je vriend, buur, collega, bestuurslid, echtgenoot, familielid wel graag heeft toch zeggen en doen! Ik wens je veel sleutels van deurtjes die je kan openen die geluk en vrede geven in gezin, familie, buren, werkvloer en verenigingen. Niet alleen vandaag maar alle dagen van ons leven op deze mooie wereld. Ik wens u allen – vrienden van de vrede – veel goede moed bij deze toch moeilijke dagelijkse daad en woord in het vinden van de sleutels van de vrede’, besloot burgemeester Johan Van Durme zijn speech, met applaus onthaald.      Marcel Van de Vijver, foto’s Danny De Lobelle