Eens per week geeft Sven De Spiegeleer zijn ongezouten mening op een gebeurtenis die bij hem de voorbije week ergernis, verbazing, of verontwaardiging opwekte.
Het zal niet koelen zonder blazen
We zijn dertien dagen ver in het presidentschap van Donald Trump, en het moet gezegd: ‘The Donald’ is geen diesel, maar een sneltrein. Voor hem geen ‘masterly inactivity’ waarvoor een Britse premier ooit pleitte, maar een vliegende start.
Dat Trump een onervaren en onverbeterlijke narcist is, wisten we al van tijdens zijn campagne, maar wie gehoopt had dat zijn entourage zijn provocerende toon zou kunnen milderen, is eraan voor de moeite. Zoals het een egocentrisch iemand past, heeft hij zich omringd met ja knikkende alfa-mannetjes die met een kamerbrede tandpastaglimlach staan te glunderen, verzaligd als hadden ze nectar gedronken, telkens hij voor het oog van de camera’s met veel zin voor dramatiek en bombarie weer eens zijn handtekening plaats onder een volgende onbezonnen beslissing.
Eerder vroeg dan laat zal hij echter worden ingehaald door de realiteit, en zal hij botsen op de ‘checks and balances’ van de Amerikaanse democratie. De Amerikaanse grondwet heeft voldoende grendels ingebouwd zodat haar staatshoofd geen alleenheerser kan zijn wiens wil wet is. Dit gebeurde trouwens deze week al toen een rechter zijn beslissing tot een gedeeltelijke immigratiestop opschortte.
De Executive orders-en later waarschijnlijk ook de veto’s- zijn immers geen vrijgeleide om eenzijdig zijn zin door te drijven. Amerika is gelukkig geen bananenrepubliek waarbij de president bij oekaze zijn wil kan opleggen, los van de rechten en bevoegdheden van het Congres, de staten en het Supreme Court. Als hij zijn toon niet zal matigen en samenwerken met deze instellingen, dan zal hij al vlug een vleugellamme ‘lame duck’ worden.
Dit maakt het probleem ‘Trump’ er helaas niet kleiner op, en neemt niet weg dat zijn tegenstanders hier en in de USA zelf zich dreigen te verkijken op hun eigen protest tegen de president. Vergis u immers niet, onder zij die vandaag betogen tegen zijn beleid zitten maar weinig voormalige Trumpkiezers. Het zijn steeds weer dezelfde usual suspects die in het verzet komen: de media, Hollywood en de progressieve elites aan de Amerikaanse kusten.
Trump weet dat en kiest er onbeschaamd voor om geen inclusieve president te zijn. Hij predikt enkel voor zijn eigen parochie, en zet zijn tegenstanders weg als slechte verliezers. Met iedere nieuwe trap tegen de schenen van dat ‘establishment’ wint hij waarschijnlijk nog bijkomend zieltjes in deze Rustbelt, de staten in het oude industriebekken die hem in het Witte Huis hielpen. Daar zien ze iedere provocatie als een draai om de oren van de zo gehate Washington-elite. Trump heeft in hun ogen woord gehouden en doet wat zij zelf al lang hadden willen doen.
Zij die hun eigen anti-Trump mening als norm beschouwen dreigen nog maar eens bedrogen te zullen uitkomen. Het zal niet koelen zonder blazen.
Sven De Spiegeleer