Gijzenzele, 11/04/2017: In de Sint-Bavokerk in Gijzenzele werd zaterdag massaal afscheid genomen van Lucien Oosterlinck, de legendarische persfotograaf uit Gijzenzele. De plechtigheid was ontroerend, ingevuld met mooie muziek en pakkende afscheidswoorden. Veel vrienden en kennissen moesten de dienst al rechtstaand volgen. De dienst werd in stijl geleid door padre Renaat De Paepe en uitvaartonderneming De Zandkorrel uit Scheldewindeke — Merelbeke. Er werden honderden herinneringsprentjes uitgereikt. Hij werd 87 jaar. Persfotograaf sinds 1956. De aandacht voor zijn foto’s kwam snel op gang. Fotografie, kleurde zijn leven.
Iedereen houdt aan Lucien Oosterlinck alleen maar goede herinneringen over. Een man met veel inzet, kracht en uitstraling. ‘Gevoelens van dankbaarheid en trots overheersen’, zei Padre Renaat De Paepe die woorden van lof had voor het vakmanschap én de mens Lucien Oosterlinck die hij raak typeerde. Een groot hart voor zijn gezin, zijn kinderen en kleinkinderen. Waardeerde zijn vrouw Cecile Haesaert enorm. Zijn levensvreugde was groot.
Tot zijn 84 ste jaar bleef hij bewonderenswaardig actief. Er werd herinnerd aan de warmte, de vriendschap én de opvallende eenvoud die Lucien Oosterlinck uitstraalde. Op zijn herinneringsprentje ‘Lucien Oosterlinck, 29.01.1930 — 01.04.2017’ prijkt één zin: ‘Soms is er zoveel wat we voelen, maar zo weinig wat we kunnen zeggen’. Zo wilde hij het. Zonder poespas en ver van alle glamour. Gebeurtenissen in gans Vlaanderen, Lucien Oosterlinck legde die 58 jaar lang vast. Een indrukwekkend fotoarchief achterlatend. Hij was ruime tijd medewerker van zowat alle Vlaamse dagbladen en was meer dan een halve eeuw medewerker van weekblad De Beiaard.
Uw reporter 17 werkte jarenlang samen met Lucien, ik kende hem als geen ander. Hij haatte interviews. Twee jaar duurde het vooraleer ik over hem in De Beiaard in 2006 een artikel mocht maken: ‘Lucien Oosterlinck, 50 jaar persfotograaf, de fotograaf, zelf eens gefotografeerd’. Bij de lof die ik hem toezwaaide voelde hij zich ongemakkelijk. Voor ons maakte hij een uitzondering. Praten met Lucien Oosterlinck was intrigerend maar spotlights waren niet aan hem besteed. Zijn werk vond de nodige weerklank. Zijn foto’s zijn tijdloos, ze zijn ouder dan oud en nieuwer dan nieuw, gewoon omdat ze zo eenvoudig zijn en vanzelfsprekend zijn. Er zat een logica in, die nooit voorbijgestreefd geraakt. Werk en leven vloeide samen ten huize Oosterlinck. Fotograferen, dat is de energie van een heel leven. Dat was zijn werk, zijn leven, zijn tijd. Energie die zichtbaar wordt. De waardering die hij kreeg voor zijn foto’s deed hem opleven. De laatste groet van veel Gijzenzelenaars, vele vrienden, collega’s, kennissen moet zijn gezin en familie onnoemelijk veel deugd gedaan hebben.
Hoe bijzonder Lucien Oosterlinck was, bleek uit het groot aantal mensen dat condoleerde na de dienst. Zijn waarden: eerlijkheid, respect. Aimabel in de omgang. Innemend, dat getuigt al wie met hem mocht samenzijn. Hij was klaar voor zijn laatste tocht en nam afscheid van al wie hij liefhad. Zijn heengaan laat een groot gemis achter, maar ook een immens fotoarchief. Zoals Lucien Oosterlinck zijn er niet velen, en nu is er nog één minder. Hij kende zijn gelijke niet. Compleet in de roes van het fotograferen.
Lucien Oosterlinck is niet meer, maar de sporen die hij heeft nagelaten, zijn onmogelijk uit te wissen. De perswereld verliest een ‘monument’. Nog eens bedankt Lucien, voor wat je voor mij als collega, voor de gemeente Oosterzele en de regio hebt betekend. (Reporter 17, foto’s DDL)