Column, 28/04/2017, Anny Bert:
Hallo ! Paul hier !
Waar was “hier” ? Ik hoorde geen afweergeschut in de verte. Uit een oorlogsgebied kwam “hier” alvast niet zodat ik al 2/3 van de wereldbevolking uit het Paulgebied kon isoleren. En nog vlug met een ander toestel bellen naar Rudi Vranckx indien dat wel zo was, kon ik zeker vergeten. Hij stond op datzelfde moment misschien toch met een trechter zijn olijfolie in kleine flesjes te gieten of etiketten te kleven met daarop Rudolio.
Ik hoorde ook geen water stromen zodat elke eilandbewoner van de Galapagos tot Bora Bora over Ierland geen kans maakten.
Proximus dreef evenmin een windstoot of een stormgeluid tegen mijn trommelvlies. Ik wist dus ook dat ik niet met een orkaangebied een telefoonverbinding had en dat Fiona en Bonnie en Tina en Odile dà à r misschien wel verwoestend aan land gingen maar niet hi ér. Het was trouwens geen vrouwennaam maar een Paul zoals Paul Van Himst maar er drong geen aroma van Br ésor naar binnen en ik was niet eens een koffiedrinker. Bovendien had ik nooit de geringste interesse voor voetbal. Ik vond het altijd zo belachelijk, zo stom, dat een 20-tal volwassen mannen de ziel uit hun lijf liepen achter één bal als je bij bol.com goedkoop en thuisgeleverd voor elk van hen zulke bal kon krijgen. Toen mijn zoontje en de buurjongen ooit ruziemaakten voor die ene bal, haalde ik gauw een tweede exemplaar uit de speelgoedkoffer en de vrede was ondertekend.
Mijn denkmolen maalde door. Was het Paul Michiels, de gewezen melkboer, nu zanger voor wie vrouwen met een zuivelallergie bereid waren hun medicatie te verdubbelen ? En waarom zou hij me opbellen ? Om me te vertellen dat zijn nieuwste plaat de week daarop zou uitkomen, The Way to your Heart ? Maar ik had dat schijfje al sinds ’88 in mijn lade. Zouden er kosten komen aan de jongeling ? Welke Paul kende ik nog ?Paul Van Ostaijen. Maar die groette ’s morgens de dingen en het was al ver in de namiddag en bovendien was hij al jaren dood.
Nee maar, hoe kon ik hem vergeten : Paul Jambers natuurlijk. Dat ik nu toch aan hem niet dacht.
Dat zou wel kunnen nadat hij een nieuw recept van Pascale had uitgeprobeerd, heel puur, en twee Rennies had opgeknabbeld. Later op de dag echter had het niet gekund want dan stond Paultje altijd noten door de passe-vite te halen voor het ontbijt van de volgende morgen, zonder lederen jasje maar met een schort aan waarop : I love Meus. Maar de liefde tussen Paul en mij was dan wel puur en overheerlijk maar toch zo platonisch.
Kende ik nog een Paul ? Paul C ézanne, Paul Delvaux, Paul Klee, Paul Gauguin maar meer dan een paar authentieke doeken van hen had ik niet. Ze waren trouwens ook zo erg overleden.
Plots stopte de denkmolen met malen. Een stem weerklonk.
Hallo met Paul. Spreek ik met Cl émence ?
Tijd om mijn identiteitskaart boven te halen had ik niet want ik hoorde mezelf kort zeggen :
Nee, ook die is overleden !