Wanneer kinderen echt groot worden spreken we niet meer over ‘de zoon of dochter van’. Elke generatie bepaalt opnieuw de identiteit. Dat doet me denken aan de oude torenbouwer uit Gavere.
Al een hele poos geleden, ondertussen opa van een volgende generatie jongvolwassenen, begon de man zijn passies door te geven aan zijn kinderen,… ook de stiel van het dakdekken en torenbouwen. Hij had het geleerd van zijn vader, die het ook al leerde van zijn voorouders.
Generaties kennis en kunde wordt gekoesterd en verder uitgebouwd door elke nieuwe lichting die een traditie verder zet.
Opa bleef zich nog vele jaren inzetten als raadgever en toeverlaat van de zonen die het bedrijf over namen.
Er gaat geen dag voorbij of de tachtiger toont nog dat de kinderen het niet van vreemden hebben maar zich moeien,… dat doet hij niet meer. Toch niet naar eigen zeggen.
Als stielman is er geen betere, ook al zijn de kinderen de evenknie.
Dat moet hij toegeven: ze kennen hun vak. En wat die moderniteiten betreft,… tja,… de tijden veranderen: die computers, steeds meer nieuwe machines, nog betere producten,… het verschil blijft toch de stielman die weet hoe al die materialen optimaal te gebruiken.
Hij is fier want het familiebedrijf heeft faam verworven.
En daar hangt ten velde een verkiezingspubliciteit van boer Herman en zijn politieke opvolger.
Valt het je op dat de zoon zijn vader mag overvleugelen in grootte van het hoofd?
In het politicolees wil dat zeggen dat junior nu echt vanonder de vleugels van de oude boer mag treden.
De oude torenbouwer ziet het en verzinkt in gedachten.
Mja,… die oude sloeber weet ook wanneer het tijd is om de jonkies de vrije vleugels te geven. Laat hem nog gerust wat politiek bedrijven in de schaduw van de opvolging. Maar het is ook tijd om ècht gas terug te nemen en te genieten van al het schoons dat het verleden heeft opleverd. (Lees verder)
Ondertussen beziet de oude torenbouwer hoe zijn kleinkinderen technisch begaafd zijn,… en muzikaal begaafd want al zijn nazaten zijn met muziek bezig, sommigen zelfs professioneel,… maar dat is een ander deel van het verhaal.
De goesting van de jongsten om een vak te leren is er,… en met wat geluk ziet hij een volgende generatie nog aan torens werken.
Boer Herman en de oude torenbouwer zijn fier.
Ze moeten natuurlijk niet allemaal boer, politicus of muzikant worden of torens gaan oprichten,… als ze maar proberen om elk individueel, ook als deel van een gemeenschap, te groeien en binnen hun vak en goesting dat kleine of grote verschil uit te maken.
De oude torenbouwer zag dat het goed was.
Tijd om los te laten,… en verder te genieten. Want ook na tram 8 valt er nog wat te beleven, al dan niet met wat beperkingen,… maar ook nog met veel kennis en kunde.
Er zijn geen gepensioneerden meer, ook al trekken ze pensioen.
Hmm,… misschien is het nu tijd om die electrische fiets te kopen,… of om nog één keer te verhuizen voor wat meer comfort?
Mijn gedacht: gewoon doen.
Sjarel Klak