Ik had de turbulentie gemist. Op de trein draag ik oortjes en zijn decennia pop en rock mijn deel. Elke dag weer een ontdekking. Vandaag lag ik even in “The Arms of Mary” samen met The Sutherland Brothers. Een gesmaakte muzikale partouze.
Thuis gekomen stond ons Belgenland in brand. Om een migratiepact in Marrakesh, een surrealistische alliteratie, ontsnapt uit een Jommekes-album. En dat terwijl er andere problemen zijn op onze vierkante meter politieke hoogmoed. Of wat dacht je van armoede, eenzaamheid en misprijzen. En steden die al even rot zijn als het vlees dat weer eens uit de rekken moet. Duizenden jonge gezinnen wier protest opzij gezet wordt door machtsgeile veelverdieners en baronnen die zich “Frère” laten noemen maar weigeren broederlijk te delen. Onze regering valt of wankelt over een pact dat mensen vrijheid belooft maar ontneemt zijn eigen ingelanden de vrijheid om een leefbaar leven op te bouwen. Gele hesjes worden grauw en hun dragers besmeurd door mazout.
En toen dartelde jij de woonkamer binnen, amper gekleed in onschuld en kleine imperfecties. De sierlijke witte zwaan op het water die op vaste grond een klein teentje mist. En Martine om Zeven was er aan voor de moeite. Geen rellen meer voor mij, maar de anarchie ze te negeren en me blind te staren op je vale herfstkleuren.
Sorry Michel. Vanavond zal ik je niet kunnen helpen. En morgen zoek je het zelf maar uit. Ik heb betere dingen te doen.