Anny Bert: Baby aan boord

Proficiat mevrouw ! Proficiat mijnheer ! Jullie zijn binnenkort niet meer met zijn tweetjes maar met zijn drietjes.

Hij bekeek de witte man met een blik van ongeloof, met een blik van “Is ’t tegen mij ?” Hij zag hem niet als een arts maar als het winnende nummer van Euromillions.

Zij kroop van de tafel, alsof ze al 10 maanden zwanger was en net had gehoord dat het nog 2 maanden kon duren.

Ze zweefden door de gangen. Ze kenden er elke tegel, elk barstje, elk naambordje want ze waren er kind aan huis, al vijf jaar zelfs. Nu echter was het wonder gebeurd ! Tante Nicole was naar Lourdes  getrokken, bij Bernadette Souterrain zei haar Clement altijd. Nonkel Andr é had meer vertrouwen in Czestochowa en tante Romanie stelde alle hoop op Fatima  want daar draaide het toch ook om kindjes. Juist, zei haar man, dat was ook zo bij Roger Vangheluwe. Tante Romanie had meer nodig om te lachen. Oma, die was naar Nepal gegaan, maar dat was met het Davidsfonds, en voor ’t plezier, want sjerpa’s verrichten geen wonderen, alleen slavenarbeid. En hier wás wel degelijk een wonder gebeurd.

Ze dobberden, ze dreven door de ziekenhuisgangen als door vruchtwater. Nog voor ze weer op straat stonden, had het paar al plannen klaar. Zij zou stoppen met werken, hij zou werken voor twee. Voor zijn chef zou zo ’n uitspraak betekenen : normaal werken. Maar de chef zwalpte gelukkig niet mee door de gangen.

Ze zouden al de dag zelf beginnen met de opvoeding van hun kindje. Hij vond dat nieuw leven zich moest kunnen ontwikkelen in alle rust en kalmte. Hijzelf was daarvan een sprekend voorbeeld. Zijn eigen moeder had zich waarschijnlijk 9 maanden  lang op geluidloze pantoffeltjes voortbewogen en tussen elke deur een paar opgerolde kousen gelegd, van 3 Suisses, want die vingen het best slag én geluid op. Ze had met zijn vader wellicht gedempte gesprekken gevoerd, TV gekeken maar dan zonder geluid want met een beetje goeie wil kan je bij Martine gemakkelijk aan liplezen doen.

Op weg naar de parking wat verderop losten ze even de stevige greep op hun gezinsplanning om te zeggen dat het koud was en die motregen ambetant. Maar ze hadden amper één been, ieder het zijne natuurlijk, in hun auto gehesen of hij kwam al met een nijpend probleem aanzetten. Hun autootje ! Hun Aixam Scouty S was allesbehalve een gezinswagen die voldoende plaats bood aan een maxicosy met inhoud. Het zitje rechtopzetten was om moeilijkheden vragen bij een wegcontrole. Hoe leg je dat rustig uit aan een geüniformeerde arm der wet met een blauwe kano op de helft van het hoofd ? Hoe vertel je hem zonder opwinding dat je dat wagentje amper een half jaar geleden kocht in een tijd dat  iedere  proefbuis  en varianten  jarenlang elke medewerking weigerden  ?

Toen ze voor hun deur stopten en hij de lichten doofde, zag hij plots dat andere licht, h ét licht, de oplossing. Haar vader was onlangs gestopt met zijn jarenlange fruit-en groenteronde en zijn bestelwagen stond er toch ! De geur van spruiten en overrijpe bananen hing er nog behoorlijk  in  maar met wat babyrozenwater en een dagelijkse luchting 9 maanden lang, moest dat wel op te lossen zijn. De luidspreker moest er natuurlijk direct uit. Hij somde al dadelijk al de voordelen op van zo ’n gezinswagen XXL : ze konden er een wiegje in monteren als ze zijn ouders gingen bezoeken in Limburg, ze konden er bij grotere uitstappen een sofa in plaatsen voor wie niet achter het stuur zat,  ze konden er een tafeltje met pamperkussen in voorzien, ze konden…

Maar toen gebeurde het. De zwangerschapshormonen hielden hun eerste optreden. Ze maakten een salto, één ging richting stembanden, één richting handpalm.

Stop ! ’t Is genoeg geweest ! riep ze en sloeg de platte hand luidruchtig op tafel.

Bij hun volgend bezoek aan de gynaecoloog, riep ze, zouden ze er arriveren met een grote Audi, splinternieuw met alle mogelijke opties. En hun sardienendoos op wielen zou de volgende dag al te koop staan op  2dehands, riep ze nog.  Hij zweeg. Hij zag de komst van een baby plots uit een ganse andere optiek.

De   auto kwam. Het autootje ging. Maar nog andere hervormingen werden doorgevoerd bij het zwangere paar. Brahms kwam. Bauer ging. Ze hadden ergens gelezen dat de hersenen van het ongeboren mensje zich beter ontwikkelden met klassieke muziek heel dicht bij de moederschoot. Haar liefde voor Frans Bauer moest het tijdelijk afleggen tegen Johannes Brahms en Chopin en Vivaldi. Guido Belcanto moest plaatsruimen voor opera en belcanto.

Plattekaas en feta kwamen. Roquefort en camembert en gorgonzola gingen. Ze hadden de ijskastdeur opgevrolijkt, ingepakt zeg maar met een groot wit blad met links een minilijstje WEL en rechts een ellenlange waslijst waarboven NIET. Hij verdacht haar ervan dat ze dagelijks de boekhandel binnenwipte op zoek naar tijdschriften over zwangerschap maar enkel die met uitroeptekens. Vermijd het ledigen van de kattenbak !!! Vraag je partner om de groenbak op de stoep te rollen !!! Werk tijdens je zwangerschap niet in de tuin, het domein van je poes en haar uitwerpselen !!!Blijf niet lang rechtstaan zoals bij koken, het linnen ophangen, strijken !!!Vermijd het optillen van zware lasten als een volle wasmand, een boodschappentas, een emmer water, een gieter !!!Ze luisterde naar haar lichaam zoals het in de boekjes stond, niet naar het zijne want daar was blijkbaar helemaal niets te horen.

TVOost vulde de boekjes aan met een reportage over een babywellness voor baby’s, jonger dan 6 maanden maar omdat ze Denderleeuw dichter bij huis brachten, oefenden ze dan maar bij mekaar. Zij wreef hem om zijn motoriek te ontwikkelen, hij oliede haar om haar stresshormoon te vinden en in te tomen, zij ontdekte draaiend de juiste plaats om zijn krampjes te vermijden, hij was weldra heel bedreven door masserend haar longen sterker te maken.

Een volle week hielden ze het vol, die gedrevenheid voor hun kindje. De andere weken deden ze het al uit gewoonte en vergat hij de was en de strijk. 9 Maanden zouden zo rap voorbij zijn.