Gaat Gerda trouwen ? Echt ? Je kan tegenwoordig ook onecht trouwen, onhecht, nep, voor een termijn van 3-6-9, mà à nden weliswaar.
En wat doet haar aanstaande ? Tegenwoordig is aanliggende meer van toepassing.
Hij is voyageur voor Unionlever. Jan Peumans zou dat toen een handelsreiziger noemen.
Zijn vader is bij ons chef- de- bureau. Dit beroep is een stille dood gestorven door de komst van de desk.
De dochter van Gerda woont samen met Nicolaas, een full stack webdeveloper. Zelf is de dochter business development manager. Haar eerste lief was captain of customer success maar dat vonden haar ouders maar niks omdat ze meenden dat een kapitein te lang van huis was en in elke haven een liefje zitten had. Ze duwden haar zonder omwegen, ook geen waterwegen, in de armen van een junior logistics coordinator.
Gerda was ooit welpenleidster, woord van 5 letters : akela, geweest en precies daar, bij de scouts, ontmoette ze haar Pol, in de keukentent en in korte broek. Lang voor Rika Ponnet geschiedenis schreef en lang voor Tinder, Parship en Badoo de koppelbaas speelden , veegde scouting alle singles op een hoopje rond een kampvuur en hielp ze aan een lief, een katholiek en Vlaams lief. Terwijl de jeugd knopen legde en sjorde, helemaal vastgestrengeld in het nu, sjorden Gerda en Pol in een tentje aan een toekomst, ver van de blikken van Baden Powell of van de hopman of de proost. Bij het knisperend vuur zongen ze ’s avonds in een wijde cirkel. De kinderen hadden tijdens de dag eikels moeten verzamelen als wedstrijd. 1e Prijs : een peer. 2e Prijs : twee peren. 3e Prijs, nee, geen muilpeer. Dat zou de leiding een proces hebben kunnen kosten, wel een wormstekige, “buikzieke” peer. Rond het eikelvuur zongen ze die laatste avond en ze vertelden de Heer dat d’avond was neergekomen. Alsof de Heer er zelf nog niet had op gelet.
Gerda kon de ogen niet afhouden van haar Pol, haar lief, geen lichaamsdeel van haar. Ze zongen ook dat de zonne zonk maar van die zon hadden ze 24 uur lang niets gemerkt, wel bakken en bakken regen. Ze voegden er rond dat vuur ook nog aan toe dat de winden de bomen doorruisen. Stormwind, tornado noemden de kinderen dat die bij een Beaufort 8 zelfs niet hadden moeten zoeken naar eikels, ze knalden zomaar op dat kaalgeschoren kopje. Ze hadden nochtans een uniformpetje maar dat lag veilig en droog naast hun luchtmatras en slaapzak.
Het kamp was voorbij, het vuur was gedoofd maar niet tussen Gerda en Pol. Ze werden een stel, huwden en kregen een dochter Anemoon. Gerda werd verpleegster, nu is dat een paramedic of een health care provider en zelfs heel uitzonderlijk een critical care & flight paramedic en ze volgde een heel rechtlijnig parcours met als eindmeet het pensioen. Pol studeerde boekhouding, werd bediende ergens in een ministerie maar werkte zich op na avondlessen en zelfstudie tot chef-de-bureau. Ze gingen zwemmen en schaatsen, kajakken en fietsen, tennissen en paardrijden.
Anemoon nam toe in wijsheid en in verstand en vond een scoutskamp en een kampvuur meer dan overbodig als je alle festivals in Vlaanderen en Walloni ë en Duitsland en Denemarken en Hongarije afwerkte en een vast stekje had gevonden in de Gentse Overpoort. Ze kende al Piet en Jacques en Günther en Knud en B éla maar tijdens een teambuilding van het bedrijf leerde ze Nicolaas kennen, een volbloed Antwerpenaar, bij spelletjes waarvoor ze zich tien jaar eerder al te oud voelden.
Ze kiezen voor challenges, uitdagingen, ni éuwe uitdagingen want met oude schiet je tegenwoordig helemaal niet op. Ze kiezen voor skydiven en flyboarden, paintballen en parasailen, canyoning en offroading, rafting en paragliding, basejumping en rapjumping, tearing ligaments en dislocating feet, shattering knees en bruising shoulders, allemaal heel ontspannende events to feel good, to feel better.
Lang geleden presenteerden Joos Florquin, Annie Van Avermaet en Fons Fraeters een TV-programma “Hier spreekt men Nederlands”en zij bashten niet, zij fuckten niet en zij kreunden niet na elke zin Oh my God !
We spraken toen nog over moedertaal maar met de komst van de draagmoeder en de plusmama is het woord “moeder” een beetje anders ingekleurd.
Shit ! Hebben onze moeders ons naast hun taal ook het zagen bijgebracht ?