Geraardsbergen. Afgelopen weekend verscheen een artikel met als titel: ‘Stad Geraardsbergen heeft geen geld om spectaculaire vondst in Abdijpark te borgen’. Volgens Marcel De Sloover – spreekbuis van het Idee ënhuis en lid van de erfgoedcommissie – moet binnen de erfgoedcommissie een initiatief genomen worden om de restanten op te graven en voor het publiek open te stellen. ‘Anders dan in andere steden dan bijvoorbeeld Ronse, heeft de stad geen geld om de fundamenten bloot te leggen en te borgen voor een breed publiek’ dixit Marcel De Sloover. Volgens schepen Panis klopt dit helemaal niet. De Abdijsite is beschermd als monument en stadsgezicht, het is in dat geval niet de stad die toelating geeft voor archeologische opgravingen, wel het agentschap Onroerend Erfgoed.
Geen goed idee naar behoud
Ann Panis verwondert zich over de uitlatingen in de pers, de bronnen die aan het woord komen zijn nochtans op de hoogte van eerdere beslissingen naar aanleiding van de opmaak van het eerste masterplan in 2004. ‘Volgens de erfgoedconsulente archeologie van het agentschap Onroerend Erfgoed, is het open laten liggen van sleuven en funderingen geen goed idee naar behoud toe. De profielen in de sleuven kalven in door regen en vorst.’
Ann Panis: ‘De werken die nu in het Abdijpark uitgevoerd worden, betreffen werken waarover vorig jaar advies werd gegeven. Daarbij is een visualisatie van de abdij voorzien. In de plannen voor het abdijpark is o.a. voorzien dat het grondplan van de kerk gevisualiseerd wordt in cortenstaal. Om er zeker van te zijn dat bij de aanleg van de visualisatie de funderingen niet zouden geraakt worden, heeft het agentschap gevraagd met een zo beperkt mogelijke ingreep in de bodem vast te stellen hoe diep de funderingen zitten.’
Verlies van informatie en verstoren van reli ëf
Volgens schepen Ann Panis zullen de sleuven opnieuw gedicht worden. ‘De toestand van het metselwerk in het park toont immers aan dat de funderingen er naar behoud toe alle baat bij hebben om terug afgedekt te worden, aldus de erfgoedconsulente. Het is, gelet op het streven naar het behoud in situ, dus uitdrukkelijk niet de bedoeling om de restanten van de voormalige abdij – hoe interessant deze ook zijn – op te graven. Een opgraving zou immers verlies van informatie betekenen, het reli ëf van het park verstoren enzomeer. Gelet op de geplande werken zou dit in dit geval een onverantwoorde keuze zijn.’
‘Aangezien dit alles nog eens vervat zit in de bescherming als stadsgezicht die op het park van toepassing is, en gelet op de principes van de archeologische erfgoedzorg in Vlaanderen, zou het agentschap Onroerend Erfgoed de opgraving van een niet-bedreigde site niet toestaan.’
Julien Borremans