Anny Bert: “Gezond verstand”

Nog nooit deed men zo vaak een beroep op ons gezond verstand. Nog nooit eerder merkten we dat gezond verstand niets met IQ te maken heeft. Jonge mensen legden dat gezond verstand het zwijgen op in maart met coronafeestjes bij de start van de lockdown.

Jonge mensen zetten in juni nog maar eens dat “gezond verstand” op pauze op pleinen en aan leien, in parken en op lanen. Het einde van de examens, weet je ! Nee, we wisten dat niet, we wilden dat niet weten want we waren zelf nog te druk bezig met op te letten, met regels en regeltjes volgen.

Je hebt op TV of in de krant misschien ook Annelies herkend, of heet ze Aurelie, of Chelsey, of Charisma ? Ze hoste met anderen duidelijk herkenbaar onder de zomerhemel de nacht in, maar ook de onbezonnenheid in, de ondankbaarheid in, het egoïsme in.

Annelies is studente geneeskunde en over enkele jaren spreken mensen haar aan met dokter. Over enkele jaren is het de taak van Annelies mensenlevens te redden, niet die levens in gevaar te brengen. Nu is Annelies, of is het Aurelie of Charisma, nog een studente die het gebruik van gezond verstand aan anderen overlaat, je weet wel, die eeuwige klagers, die ouwe zakken die plezier en ontspanning al eeuwen geleden hebben uitgezwaaid.

Of herkende je bij andere beelden Jochen, Siebe of was het Lars, ooit jeugdvriendje van je dochter, of was het Parsifal, het zoontje van je vroegere buren ?

De teugels lossen, zeg je ? Toch niet, want ze hebben van hun 14e  geen teugels meer geduld.

Zelfs Gunar meen je te herkennen, ergens bovenop een fontein met een lege fles wodka als fakkel voor een alternatief vrijheidsbeeld. Jawel, het is di é Gunar die nu de draak steekt met veiligheidsmaatregels en brave burgers in gevaar brengt. En jawel, het is ook di é Gunar die over een paar jaar een politiek mandaat opneemt en in zijn kiesprogramma de gezondheidszorg voorop stelt, aandacht wil schenken aan ouderen, hen wil beschermen.

Ben je nog niet gedegouteerd, kijk met mij dan nog wat beter en misschien zie je ook een polonaise over een marktplein slingeren met voorop Gust, de zoon van je beste vriendin, de jongeman die “gaat” voor notaris, als zijn papa, met ladderzat achter zich Diete, een toekomstige verpleegster die nog maar net stage liep op de Covid-19-afdeling en beter dan wie weet hoe dun het lijntje is tussen leven en dood.

Eentje springt uit de sliert feestvierders en grijpt naar de microfoon van de TV-maker. Ze lalt iets van Yolo, you only live once, maar het blijft bij een dronkemanspoging want verder dan een herhaald Yo-yo geraakt ze niet. Als ze in september voor het eerst voor de klas staat, m ét mondmasker, en aan de kindjes uitlegt hoe ze juist hun handjes moeten wassen en waarom zij dat masker draagt en waarom grote mensen ver genoeg uiteen moeten lopen, zal de vakantie al tot het verleden behoren en zal corona nog de bittere realiteit van nù zijn. Maar tegen september is ons wit laken al gewassen, in Dash met een geutje bleekwater, klaar om opnieuw te wapperen en model te staan voor dankjewel.