WZC Egmont gaat door een bijzonder moeilijke periode. Op 3 december gaf onze burgemeester een laatste update via Facebook: “35 bewoners op de COVID-afdeling en heel wat besmette personeelsleden”.
Intussen bleef het stil. Geen nieuws is goed nieuws, zullen velen gedacht hebben. Gisteren bereikte mij echter een bericht dat alle verbeelding tart, een bijzonder pijnlijke getuigenis.
“Twee weken geleden kregen we te horen dat mijn oma, die al enkele jaren bewoner is in het WZC Egmont, positief testte op Covid-19. We schrokken van het nieuws, maar de verpleegsters beloofden dat ze ons dagelijks zouden bellen om updates over haar toestand te geven. Dagen verstreken, en we wisten nog steeds niet of ze asymptomatisch was dan wel doodziek. Na een hele week zonder informatie begon de ongerustheid toe te nemen, maar we bleven hoopvol onder het mom ‘geen nieuws is goed nieuws’. Uiteindelijk belden we elk mogelijk gsm-nummer verbonden aan het WZC op, maar er werd ofwel direct afgelegd ofwel vijf minuten beltoon. We contacteerden uiteindelijk een familielid die daar ook werkt en die wist ons te zeggen dat het goed ging met oma, maar dat de situatie zo rampzalig is in het WZC dat er zelfs wordt gerekend op Defensie. Schrikken, maar nu hebben we gelukkig een stand van zaken.” (getuige wenst anoniem te blijven)
Volledig ontzet was ik bij het lezen van dit bericht. Het uitvallen van veel personeelsleden leidt tot een enorme toename van de werkdruk, ook dat kreeg ik reeds meermaals te horen. Ik heb dan ook bijzonder veel respect voor zij die in deze moeilijke omstandigheden elke dag hun beste beentje voorzetten. Maar het is toch bijzonder schrijnend dat je een week lang geen nieuws krijgt over de toestand van een besmet familielid. Dat terwijl men beloofde dagelijkse updates te geven. Het personeel, dat gebukt gaat onder een bijkomende werkdruk, kan hiervan de schuld niet krijgen. Het gaat hier om een organisatorisch probleem. Gebrek aan duidelijke, transparante communicatie naar burgers toe is al langer een probleem. Ditmaal treft het probleem families echter persoonlijk. Zij bevinden zich in een bijzonder onzekere situatie en krijgen geen gehoor. Dit zijn wantoestanden die we absoluut niet kunnen tolereren.
Het stadsbestuur zou in deze omstandigheden een voorbeeld kunnen nemen aan nationaal Open VLD — voorzitter Egbert Lachaert en zelf een toesteken in het WZC. Operationele taken, zoals het opbellen van betrokken families, kunnen zij perfect uit de handen nemen van het zorgpersoneel.
Ik hoop dat het bestuur deze noodkreet hoort en hem aangrijpt om mensen in te zetten op communicatie in deze moeilijke tijden en om aangepaste ondersteuning van het zorgpersoneel op lange termijn te voorzien. Onze burgers, de bewoners van het WZC én het zorgpersoneel verdienen dat.