Een hele goeiemorgen allemaal,
weekend. Voor alle zekerheid toch op de kalender geke- ken. De dagen lijken wel wat op elkaar, geen bruisend leven. Behalve in mijn tuin, nog nooit zoveel gefladder en getsjilp gemerkt. Het wordt hier stilaan een woonerf, merels, heggemussen, meesjes, winterkoninkjes, vinken, worden aangetrokken door de jungle van klimplanten. Zoek ik soms de stilte op, probeer ik te schrijven, ik houd wel van wat leven in de brouwerij. Beetje de boel wat leven inblazen, wat uitdagingen aangaan. Zitten jullie nu alweer reikhalzend uit te kijken naar meer intieme details uit mijn leven? Misschien… voorlopig laten we dat potje met de mantel der liefde bedekt.
Fatal attraction…
moet eerlijk toegeven dat het ‘fatale’ voor mij een brug te ver is. Tenzij reizen. Ben ik op weg naar Itali ë net de grens over, voel ik mij ‘da noi’, thuis. Ik kan het niet ver- klaren.
Woestijnen, ook zo iets. Voel me daar als een vis in het water.., totaal foute vergelijking maar echt waar, ik ‘jeun‘ mij daar. Ik kruip op een dromedaris alsof ik erop geboren ben. Als de begeleider een Berber, een Bedoeïen of een Toeareg is, nog beter.
Ik heb die feeling ook met ezels. Echte dan. Maakte ik in Egypte en in Jordani ë een lange rit, begeleid door een piepjonge drijver, in Egypte was ik zelf ook nog piep, wat een genot. Denk je dat ik dan nog aandacht heb voor mijn omgeving die niet snapt wat ik in hemels- naam in die beesten zie?
Fatal attraction is niet enkel wat je ziet, ook wat je voelt. Soms is het water veel te diep. Soms houd je het beter bij een levenslange innige vriendschap. De ‘klik’ tussen mensen… ik zoek er al lang geen verklaring meer voor. Kan je je vergissen? Heb ooit de situatie verkeerd inge- schat.
We kwamen terug van een ‘inleefreis’ Tunesi ë. Luchtha- ven Monastir. Staan in de rij aan de bagagecontrole.