Valentijn ligt alweer in wat een ver verleden lijkt. Maar naar goede gewoonte maak ik, één week na datum, het bilan op van wat, volgens de boekjes en telenovelles, de mooiste dag van het jaar had moeten zijn. En goede gewoontes dienen in ere gehouden te worden. Al blijkt dat bilan dit jaar eerder matig, een beetje als vol au vent uit blik.
Ik denk trouwens dat ik vorige week mijn droomvrouw ontmoet heb in de Lidl. En ik denk dat ze net uit haar bed kwam gerold. Ze had nog geeneens filters op en was, in de vlucht, in haar Hughs gesprongen, haar haren vlug op een losse dot. Het was duidelijk een effici ënte dame. Binnen en buiten om een doos curryworsten, voorgebakken frieten en een boeket tulpen. Een matige maar evenwichtige maaltijd én gezelligheid troef. En zo heb ik het graag.
Ik kom ze regelmatig tegen, die droomvrouwen. Meestal op ongelegen momenten of op plaatsen waar romantiek slechts matig tiert. En meestal ben ik er dan ook absoluut niet klaar voor, merkte ik het te laat op of was ik danig uit het lood geslagen dat mijn doorgaans behoorlijk grote muil amper tot stamelen komt. Meestal komt mijn mooiste glimlach niet verder dan een slecht getimede grimas.
Ooit kwam ik er eentje tegen op het derde verdiep van een new-wave danstempel. En terwijl gecrepeerde zwartzakken zich de naad uit de veel te strakke broek dansten op Ian Curtis, dachten wij dat liefde ook ons niet bij elkaar zou houden. Het verstand komt met de jaren en ook in dit geval rijkelijk laat.
Of aan de toog van mijn favoriete bar. Blond met wit hemd en rode wijn, verplicht lachend met de flauwe grappen van de avond. Toen ik haar aan de deur, tijdens een rookpauze, als blond met wit hemd, rode wijn en smeulende Marlboro vergeleek met een witte dolfijn aan de monding van Orinoco, bleek ook mijn aanmatigend grapje niet echt indruk te maken. Droomvrouwen hebben het niet voor aanmatigende grappen.
Ik kwam er ooit eentje tegen in een Italiaans restaurant, waar de uitbater het Italiaans ingeruild had voor plat Gents en de limoncello naar hoestsiroop geurde. Zelfs een immer goedgeluimde Raffaella Carrà bleek toen niet in staat de boodschap over te brengen. A far l’amore comincia tu? Begin jij met graag zien of ik? We zijn niet verder gekomen dan een matige “quat tro sta gi o ni” en een Brunelo uit den Aldi.
Dit jaar was het bilan dus nog matiger. Ik heb namelijk nog steeds niet online leren flirten en raak verward door duimpjes, hartjes en virtuele knipoogjes. Ik heb nog steeds niet degelijk leren swipen en mijn whatsapp blijft akelig stil. Maar ik kijk er naar uit binnenkort weer stevig en in levende lijve op mijn bek te kunnen gaan. Niets romantischer dan een welgemeende afwijzing tussen twee drankjes door, aan een toog, die doordrenkt is van jaren onbegrepen liefde en verschraald bier. Na de lockdown wordt alles beter. Valentijn 2022 wordt een absolute topper.
x
Eric.