(NUUS staat open voor lezersbrieven. De publicatie van een lezersbrief betekent niet altijd dat de NUUS-redactie ook akkoord gaat met de inhoud ervan, red.)
Afgelopen weekend was Vooruit-parlementslid Kurt De Loor aanwezig op een betoging in Brussel die opriep tot de erkenning van Palestina en sancties tegen Israël. Op sociale media deelde hij trots selfies van zichzelf temidden van de menigte, met krachtige slogans op de achtergrond. Een duidelijk signaal van solidariteit, zou je denken.
Maar iets wringt.
Want wie even terugkijkt in de parlementaire handelingen, ziet dat Vooruit – de partij van De Loor – zich in het federale parlement consequent onthoudt of tegenstemt wanneer resoluties worden ingediend die precies dat eisen: erkenning van Palestina, een staakt-het-vuren of sancties tegen Israël. Geen symbolische gestes, maar échte parlementaire voorstellen met concrete gevolgen.
En dan wordt de vraag onvermijdelijk:
Wat is de waarde van een selfie op straat als je partij, en jijzelf als parlementslid, niet stemt voor de verandering waar je zogezegd voor opkomt?
De ironie stopt daar niet. Onder de Facebookpost van De Loor verschenen al snel kritische vragen van burgers: waarom stemde zijn partij tegen eerdere resoluties? Waarom zo weinig parlementaire actie? Waarom nu pas publiek engagement? Maar die reacties zijn inmiddels verdwenen. De commentaren werden verwijderd of verborgen, alsof men liever het plaatje van de geëngageerde politicus in stand houdt dan het inhoudelijk debat aan te gaan.
Nog pijnlijker: Kurt De Loor behoort volgens objectieve cijfers tot de minst actieve parlementsleden van het Vlaams Parlement. Nauwelijks tussenkomsten, nauwelijks voorstellen. De vraag rijst dan ook: waarom kiest iemand die zelden zijn stem laat horen in het parlement, plots wel voor het podium op straat?
Is dit niet gewoon politieke schijnheiligheid?
Als je echt gelooft in de zaak van het Palestijnse volk, zou je dan niet eerst je collega’s binnen je partij overtuigen? Zou je niet werken aan een meerderheid, aan moties, aan wetgevende druk? Want laat ons eerlijk zijn: de publieke opinie is aan het kantelen, maar wat telt is wat in het parlement wordt beslist – daar waar Kurt De Loor een mandaat heeft om precies dat te doen.
Betogen tegen onrecht is moedig. Maar betogen tegen het beleid waar je zelf deel van uitmaakt – terwijl je nalaat er iets aan te veranderen – dat is eerder een vorm van politiek theater dan van engagement.
Zou het niet beter zijn als onze volksvertegenwoordigers eerst hun werk doen in het parlement, alvorens het straatbeeld op te zoeken?
Want op dit moment voelt het vooral aan als: betogen tegen jezelf.
Naam auteur bekend bij de redactie