H élène Poncelet tekende de illustraties van een kinderboek, dat met uw hulp kan verschijnen. Deze vrouw stuurde een mail naar de redactie, waarin ze geen aandacht vroeg voor zichzelf, maar voor een mooi initiatief. Het bleek snel dat achter de tekeningen en het boek ook een menselijk verhaal schuilt. H élène tekent niet zomaar. Daarom krijgt zij nu de kans om haar verhaal te doen, en kan jij misschien helpen om haar droom waar te maken. Dit verhaal is opgedragen aan Cas.
CN: Dag H élène, of ‘Lijntje’, want zo onderteken je elke mail. Vertel eerst eens waarom je ons contacteerde? En vertel toch eens wat meer over jezelf.
HP: Ik illustreerde zopas mijn eerste kinderboekje. Wat kan ik over mezelf vertellen? Ik ben de trotse mama van Emma (12) en Luka (10) en getrouwd met Mario. Wij wonen in Oudenaarde, Oost-Vlaanderen. Geboren in 1977. Na mijn lagere school ging ik naar de kunsthumaniora te Sint-Lucas Antwerpen. Heerlijke jaren waren dat. Daar beet de tekenmicrobe me en het virus zit nog steeds in mijn lichaam, in elke vezel ervan.
CN: Tekenen is een deel van je leven.
HP: Ja, maar toen ik in het kunsthumaniora zat stierf mijn oudere broer Nicolas. Dat was een zware klap in mijn leven. Ik studeerde toch nog af aan het kunsthumaniora maar liet het tekenen en schilderen voor wat het was en ging verpleegkunde studeren.
CN: Zo zijn we bij de de ‘zieke kinderen’ aanbeland. Van de kunst naar de kunde. Je blijkt een veelzijdig madam te zijn. Hoe verliep dat, want het zijn best zware studies?
HP: In mijn tweede jaar verpleegkunde werd bij mijn mama lymfeklierkanker vastgesteld. Ik onderbrak mijn studies en ging voor mama zorgen met de gedachte: “Ik pik die draad nog wel weer op”.
CN: Dat moet moeilijk geweest zijn. Je leven nam een andere wending.
HP: Absoluut, maar dan kom je een oud lief tegen. Blijkt hij de man van je leven te zijn, je steun en toeverlaat. Mama en ik verhuisden van Antwerpen naar Oudenaarde. Mijn man en ik gingen samenwonen en mama, die woonde dicht bij ons in de buurt zodat ik elke dag bij haar langs kon gaan. Ze stierf kort daarna. Mijn man en ik probeerden rond die tijd om zwanger te geraken. Emma werd geboren in 2004, Luka in 2006. Foto’s van mama en mijn broer zorgen ervoor dat mijn kinderen heel goed weten dat er nog een oma en nonkel bestaat, ergens tussen de sterren, maar ze zijn er, in ons hart.
CN: Je bent dan weer gaan tekenen?
HP: Ik ging opnieuw tekenen en schilderen toen de kinderen geboren werden en ging aan de slag als zorgkundige, later als verzorgende.
Ik heb twee vuurtjes in me, die heel fel branden. Het ene is zorgzaam en artistiek. Tekenen en schilderen brengt me rust. Het andere is zorgen voor mensen. Dat geeft me voldoening. Ik maak af en toe als geboortegeschenk illustraties voor vrienden. Ik geef dan liever iets dat recht uit mijn hart komt, uniek in zijn bestaan. Het doet deugd wanneer je iemand gelukkig kan maken met iets heel eenvoudig, zoals een tekening of illustratie.
Ik heb ook een blog over mijn trouwe viervoeter, Roos de Border Collie. De slogan voor mijn blog is: “Geluk is pas tastbaar als je het delen kan”. Ik voel het ook echt zo aan.
CN: Die slogan gebruik je ook om je project te promoten. Je wil iets tastbaar maken!
HP: Ja, want mijn loopbaan als verzorgende moest ik ondertussen aan de kant schuiven omwille van medische redenen. Nu ben ik bijna 40 en kijk ik om… Maar ik kijk ook naar de toekomst en vraag me af wat ik met die volgende 40 jaar nog wil doen. Hopelijk meer dan 40 jaar. Sinds september 2016 volg ik via volwassenen onderwijs bij Kisp, een grafische opleiding. Ik wil werk maken van mijn carrière als illustrator. Een nieuwe start.
CN: Een nieuwe carrière als illustrator. Maar hoe kom je er toe om illustraties te maken voor een kinderboek? Je kan toch meer verdienen door, ik zeg maar wat, reclames te ontwerpen.
HP: Mijn zoon Luka werd vorig schooljaar een paar keer opgenomen op de kinderafdeling van het A.Z. te Oudenaarde. Om de tijd door te brengen ging ik daar aan het tekenen. Ik had een schetsboek bij me en in dat schetsboek werden de eerste lijnen gezet voor het boekje ‘Kikker Cas in het ziekenhuis’.
CN: Waarom een kikker? Waarom Cas?
HP: Vrienden van ons verloren vier jaar geleden hun zoontje Cas. Hij mocht maar 5 maanden oud worden. De ouders van Cas, familie en vrienden, gedenken hem in een kikkerfiguurtje. Waarom hoor ik u denken?
CN: Vertel verder,… u bent op dreef.
HP: Kent u het verhaaltje van de twee kikkers die in een emmer melk vielen? Om boven te kunnen blijven, moesten ze allebei heel hard trappelen. Al gauw werd de ene kikker moe, gaf op, en verdronk. De andere kikker bleef maar trappelen. Hierdoor werd de melk boter. De boter werd hard genoeg om het kikkertje uit de emmer te laten springen. Het overleefde, dankzij doorzettingvermogen, een onfortuinlijke val. Het is een verhaal dat hoop geeft. Hoe zwaar het ook tegenzit, je moet blijven vechten en volhouden. Cas heeft inmiddels een zusje van bijna een jaar oud. Toen ik een figuurtje zocht voor mijn kinderboek, dacht ik meteen aan hem en vroeg ik aan zijn ouders of ik de kikker ‘Cas’ mocht noemen. Dat mocht. Dit kinderboek is opgedragen aan een kleine kikkerprins, kleine kikkervriend Cas.
CN: Hoe noemt het boekje?
HP: ‘Kikker Cas in het ziekenhuis’. Het is een boekje dat kinderen op een toegankelijke manier laat kennismaken met een verblijf in het ziekenhuis. Je kan het voorlezen, samen lezen of zelf lezen. Mijn droom is: een exemplaar op iedere kinderafdeling van een ziekenhuis of in de wachtkamer bij de dokter. Ook op school hoort het mijns inziens thuis. Gewoon thuis kan uiteraard ook.
CN: Je hebt toch nog andere mensen nodig om een boek te laten drukken?
HP: Tijdens de laatste editie van De Boekenbeurs in Antwerpen ontmoette ik mensen van uitgeverij Beefcake Publishing uit Gent. Zij waren meteen enthousiast. We zaten samen rond de tafel in november en ik besloot met hen samen te werken om Kikker Cas uit te geven. Beefcake Publishing is een onafhankelijke, alternatieve uitgeverij. Ze begonnen met een focus op schrijvers met andere roots, maar hebben die focus in 2014 verbreed naar alle proza (fictie, non-fictie, lifestyle, jeugd- en kinderboeken) en po ëzie. Ze kiezen bij de productie van het papieren boek voor nieuwe methoden zoals crowdfunding en zetten ook volop in op debutanten en e-boeken.
CN: Wanneer kunnen we het boek verwachten?
HP: ‘Kikker Cas in het ziekenhuis’ komt er normaal aan in de lente. De crowdfunding ging vorige week van start. Iedere steun die ik kan krijgen om dit wereldkundig te maken en mijn kinderboek in een boekhandel te zien, is welkom en daarbij hoop ik op uw steun.
CN: Lezers kunnen de uitgave van je boek mee ondersteunen via de website :
http://www.worldofcrowdfunding.com/kikker-cas-het-ziekenhuis
HP: Kikker Cas in het ziekenhuis’, waarvoor ik hoge verwachtingen koester, komt op de markt d.m.v. crowdfunding en daarvoor is publieke belangstelling nodig. Iedereen die als particulier, kmo, bedrijf of organisatie deelneemt, zal doorvoor ook beloond worden met allerlei exclusiefs. Dit is de persoonlijke pagina waarop jullie alle informatie aantreffen. Ik nodig jullie vriendelijk uit om te kijken wat u eventueel zou passen.
Ik zie het project als een huis dat gebouwd moet worden. Dat staat er ook niet vanaf dag 1, dat wordt stap per stap opgebouwd. Met kleine en grote stenen…
CN: Alvorens ‘de pen op te bergen’ geef ik u nog het laatste woord, om iets aan de lezers mee te geven.
HP: Ik geloof echt in het principe dat geluk gedeeld kan-moet worden. Ik doe dat elke dag. Door bijvoorbeeld een goede morgen te wensen aan een onbekende op wandel met zijn hond. Iemand die je op het eerste zicht liever voorbij zou wandelen. En wat de meeste mensen jammer genoeg doen. Minder onverschillig zijn, ik denk dat ik dat wel bedoel…
CN: Dan nog de klassieke afsluiter: Wie zou je zelf eens graag interviewen?
HP: Mocht ik iemand mogen interviewen dan zou ik aandacht geven aan Henk Schiphorst. Ik volg hem al een tijdje op facebook. Hij schrijft prachtige verhalen en gedichten over honden. Ik kijk enorm naar hem op, hoe hij die pen hanteert. Ik heb veel respect voor die man. Toen we voor de les grafische vormgeving een logo moesten ontwerpen stelde ik hem de vraag, of ik iets mocht proberen voor hem. Ik wist dat hij bezig was met de publicatie van zijn vierde boek “Honden en zo plus”. Hij ging meteen akkoord en het resultaat kan je nu bewonderen op de voorkaft van zijn laatste boek. Ik ben heel trots en enorm dankbaar dat ik voor hem deze oefening mocht maken.
Carl Nys
Met dank aan de betrokkene voor het gebruik van de afbeeldingen.