Anny Bert, 07/07/2017 – Ze tilde zich nog maar eens op uit haar zetel en ging weer bij het raam staan. Het was zondagstil daar op de markt beneden. Het avondjournaal had haar niet vrolijker gestemd na de zoveelste terroristische aanslag, de honger in Soedan, het vluchtelingenprobleem. Zelfs het Trumpkapsel dat ze zag als een verwelkte zonnebloem die nog een laatste beetje olie in zijn varkensoogjes liet druipen, maakte haar mismoedig, zelfs depressief.
Het gemis knaagde.
Kan je blijven het stof afnemen ? Gisteren had ze alles al eens een beurt gegeven en daarnet had ze zelfs de glazen stolp met daaronder de H.Familie eens grondiger aangepakt. Maria was niet zulke grote stofvanger maar Jozef kon ze enkel met haar fijnste borsteltje stofvrij maken. Zijn leeftijd ? Resten van zijn timmermansverleden ?
Ze ging wat dichter bij het raam staan want ze hoorde luid geronk. Een moto ? Kon niet. Er reed toch niemand met een moto…Een rolstoel had gekund maar Luc kwam bij avond niet meer buiten uit het centrum. Eergisteren nog daagden plots twee dames op vanachter het standbeeld van Egmont en ze herkende dadelijk Simonneken en Nancy. Ze was klaar om het raam open te trekken en te roepen : Hoe is ’t thuis ? maar toen herkende ze hen. Het was de vrouw uit de boekenwinkel en haar zwangere schoondochter. Ze riep niets, ook niet “Dag allemaal”. Dat was toch zo direct, vond ze.
Eerder die week zag ze een man in rode overall en zwart lederen jasje uit de ING-bank komen. Misschien was hij gaan controleren of zijn loon van de Kabouters wel degelijk was gestort. Ze zag hem helaas in een bestelwagen kruipen waarop stond : Ontstoppingsdienst JU VOORUIT. Droeg men ook rode overalls in de medische sektor ?
Gelijk een puber ging ze in de zetel zitten mokken. Ze vertikte het haar TV weer aan te zetten. Het kon best zijn dat meteen Goedele Liekens bij haar binnenkeek en ongewild een seksueel getint profiel van haar Jozef afdreunde. Wijlen haar man heette Remi maar van haar Jozef wilde ze ook niet horen hoe het met zijn libido gesteld was. Lange tijd meende ze zelfs dat libido wat met muziek te maken had, zoiets als solfège.
Marcel Van Tilt moesten ze evenmin op haar loslaten. Die zou direct zijn knalgele of zijn paarse schoenen op haar poef leggen.
Ook Ben Crabb é moest uit haar zithoek blijven. Ze moest al zoutloos door het leven gaan wegens haar hoge bloeddruk en zijn flauwe moppen op haar bord krijgen, was er voor haar te veel aan.
Tot in september moest ze nog thuisloos door het leven gaan.
Ze kon natuurlijk kijken naar oude afleveringen maar dat vond ze ook maar niets. Ze wist van zichzelf dat ze altijd maar Madame Soleil speelde en voorspellingen uitsprak : Ja, en nu zal Marianne plots binnenkomen. Wacht maar, Jens zal onder de auto van zijn lief belanden ! waarop steevast volgde : Voilà , zie je wel…
Als ze ooit naar oude afleveringen zoù kijken, dan moesten het wel plezante delen zijn en zeker geen sterfgevallen. Ze treurde dagen toen Yvetje, madame Toertjes noemde Frank haar, uit het ziekenhuis naar huis kwam om daar bij de familie te sterven. Nee, niet Ãn Familie, zo ver reikte de pax media tussen E én en VTM nu ook weer niet en bovendien had ze een bloedhekel aan die commerci ële zender. Je kon zo blijven naar het toilet lopen bij elke pauze. Waar kon ze die plasjes blijven halen om bij elk reclameblok productief te blijven ?
Ook de dood van Jenny die op de luchthaven plots haar Leo en de trouwe kijker en dit aardse tranendal verliet, nam dagenlang haar eetlust weg, zelfs m ét een snuifje zout. Wanneer men de soapkijker vertelde dat Cois ergens verweg uit Mediterrane wateren was opgevist, stelde ze haar wekelijkse petanquenamiddag uit als eerbetoon aan de ongelukkige Cois, ooit de zoveelste echtgenoot van Julia.
Ze veerde recht want ze hoorde onder haar raam stemmen van vrouwen en van mannen. Daar op de 3e verdieping hoorde ze niet wat ze beneden precies vertelden maar ze herkende wel de stem van Rosa. Die werd overstemd door een mannenstem met Poolse tongval, Waldek en een andere, die in puur Zottegems dialect : Kzootmijnieoventuren zei waarop een hoge vrouwenstem Jawadde riep.
Ze drukte haar reukorgaan tegen de ruit en zag een ploeg van vier politiemensen naar hun combi gaan.
Ze zou maar best eens denken aan haar bed en morgen eens vroeg opstaan om Jozef een nieuwe beurt te geven.