Anny Bert: GA

anny-bert-columns2

Anny Bert, 18/08/2017 –  Ze had er al ervaring mee toen ze nog in haar bungalow woonde, heel ondiep in de Vlaamse Ardennen. Ze had toen ingeschreven voor een groepsaankoop van stookolie en ze was toen heel blij met haar beslissing. Die mazout vond ze zelfs beter dan wat men voordien bij haar liet binnenlopen. Het stonk bij de levering ook niet zo erg op haar oprit. Waarschijnlijk drukte de schepen van verwarming, want zo noemde ze de verantwoordelijke, er op geen geurtjes achter te laten. Dat was het nu net dat haar tot een apostel van groepsaankopen maakte : goedkoper en reukloos.

Als ze morgen een formulier kreeg voor de aankoop van knoflook, dan tekende ze meteen in.

Haar enige dochter, in Australi ë, wist zelfs niet van die groepsaankoop en zolang ze moeder aan de andere kant van de lijn niet hoorde klappertanden, wist ze dat ze zich over de temperatuur van en rond moeder geen zorgen hoefde te maken. Twee rijen tanden, zomaar nachtelijk drijvend in een glaasje water, kon je tot aan de andere kant van de wereld altijd laten klapperen.

Een groepsaankoop voor zonnepanelen had ze niet zien zitten, niet m éér zien zitten want ze was toen al op zoek naar een assistentiewoning. Ze kreeg wel een uitnodiging voor de gezamenlijke aankoop van schoolgerief maar wat doe je als kind met gemengde aderinhoud in Burrumbuttock of Woolloomooloo met een pennenzak van K3 en een brooddoos van Mega Mindy.

Toen ze verhuisd was, ver van de oerwouden van de Vlaamse Ardennen, werd ze lid van enkele gepensioneerdenclubjes, clubjes die mekaar niet aaiend tegen de gerimpelde borst trokken, die mekaar soms naar het leven stonden. “Oude vrouw de schedel ingeslagen met petanquebal” kon je regelmatig lezen in het ledenblad met daaronder “Rivaliserende bendes gaan steeds driester tekeer”. De gemiddelde leeftijd van zulk bendelid lag ergens tussen de 75 en de 95. En die was dan nog ’s morgens gemeten…

“Jaloerse 98-jarige man rijdt ex-vriendin aan en pleegt vluchtmisdrijf”stond er eens. Men vertelde er niet bij dat zijn kleinzoon-Hell’s Angel zijn elektrische fiets had opgevoerd, had verbrommerd tot een moordtuig dat elke wraakpoging tot een geslaagd einde bracht.

Ook voor een elektrische fiets had ze ooit haar GA-kaart bovengehaald, boordevol motivatie en plannen na een voordracht over de pro’s en de contra’s van een E-bike. Zelf sprak zij het uit als een bic, zoals haar kogelpen. Ze vergat zich te herinneren dat ze extreem bijziende was en het risico liep die boom pas te zien als haar voorwiel errond gevlochten was. Ze vergat eveneens dat ze een paar jaar geleden met een vriendin naar Bulgarije getrokken was, allebei als medisch toerist, allebei voor een goedkope knieprothese. Haar huisdokter zei haar dat ze de knie had ingeplant gekregen van een koerspaard  dat niet door de schouwing was geraakt, dat ze zelfs blij mocht zijn dat ze niet hinnikte.

De fiets stond nu te verkommeren in haar garage, dromend van een amazone met verziendheid en een menselijke knie op maat.

Ook dat had ze nooit verteld aan de Australische achterban. Zo ’n overzeese telefoon was ook niet goedkoop !

Maar het kon erger. Het werd ook erger toen ze als GA-ster, want zo stond het op haar lidkaart, als groepsaankoopster dus, in haar bus een formulier vond voor een totaalpakket. Ze dacht aan handdoeken en gastendoekjes en washandjes en enkele stukken lavendelzeep en erotische oli ën, want zo was te lezen op het flesje in haar badkamer : etherische olie, alles in één pakket, met een breed lint errond.

Of was het toch wat anders ? Ze las iets over de tuin. Nog een gieter kon ze gerust gebruiken. Haar terras was niet zo groot maar voor enkele bloembakken in terra cotta kon ze altijd wat plaats vrijmaken. Misschien was het wel luchtige strandkledij of een gewaagd badpak. De assistent van de woning naast de hare had geen inkijk, zou dat dus ook nooit in haar decollet é hebben.

Een maand later bracht een enorm grote vrachtwagen de tuintafel met de twee zetels en het ligbed, de parasol en de hangmat.

Toen haar dochter ’s anderendaags belde, vertikte ze het op te nemen en liet maar rinkelen. Ze mocht haar moeder eens horen klappertanden en dat bij 28 ° en een parasol binnen handbereik.

De elektrische fiets kreeg in de garage zomers gezelschap.