Anny Bert, 02/02/2018 – Echt waar ? Heb jij nog leren schrijven op een lei ? Dat kan men onmogelijk aan je zien !
Je voelt je neus met ettelijke centimeter uitschuiven want eigenlijk ziet de man eruit als iemand die nog rotstekeningen aanbracht, een zware klus omdat dit verdomde berenvel altijd van je schouders zakt en niet iedereen je eigen, persoonlijke neanderdalen hoeft te zien.
Jawel, zegt hij, en met mijn communie heb ik nog een matrozenpakje gedragen.
Nee toch, stamel je. Maar eigenlijk moet je niet de minste moeite doen om de knop “Verbeelding” aan te schakelen en daar voor jou een ouwe knar te zien met een matrozenpetje en een col marin, want zo heette dat. In de ene hand, een harig exemplaar, houdt hij een zelfgerolde, bruingezogen sigaret, in de andere een kerkboek, een missaal, dat in een kanten zakdoekje in bedwang wordt gehouden.
En toen ik op de kerkberg kwam, gaat hij verder, stak er plots een wind op en weg was mijn petje, recht tot voor de deur van Caf é Rome. Als ik nu eens moslim was geweest… we hadden niet eens een Caf é Mekka in Zottegem. Toen ik weer thuis arriveerde, moesten ze in ’t Civoorstraatje met mij lachen omdat ik een matrozenpet met een hazenlip droeg…
Een vrouw is erbij gekomen en gooit zich in het gesprek, zonder reddingsboei, zonder kloppen, rechttoe, rechtaan.
Tijd om haar te monsteren of de burgerlijke stand te bellen, laat ze je niet, een soort zelfbescherming, want ze zegt meteen dat ze 85 is en al 50 jaar weduwe en dat ze nog altijd woont waar ze getrouwd zijn : op ’t Koerken.
’t Koerken ? Van de Koerden heb je al gehoord maar dat Erdogan tot in Zottegem zijn vijanden had !
Hij is verongelukt toen hij met zijn kar op de Fiefelhoek kolen was gaan leveren, antraciet, 100 kilo, en zijn paard steigerde. Hij wilde het nog vastgrijpen maar kreeg een stamp : op slag dood. Ze hebben dat paard dan op ’t Assenplein kunnen pakken. Ik ben de eerstvolgende maanden bij mijn moeder gaan inwonen aan de Rampe maar dan is ze verhuisd naar de Varkensmarkt.
Tijd om eens adem te halen, heeft ze niet nodig. Jij wel. Jij hapt naar lucht en je probeert vlug alles wat te laten
bezinken. De Fiefelhoek begot, denk je. Mijnheer Ernest heb je ooit horen vertellen dat hij een meid had die de juwelen van zijn vrouw onder haar zwarte hoed fiefelde. En Stafken speelde op de fijfel, nu ja, spelen, hij zoog en blies in zijn fijfel tot grote ergernis van zijn Madeleintje. Fijfelde hij ? Hij deed toch iets met zijn buurvrouw in de kelderkeuken en dat leverde geen noot muziek op. Misschien had het meer van foefelen.
Plots beseft de vrouw dat ze misschien al iets te veel van haar priv éleven heeft blootgelegd. Ze vraagt je of je van Zottegem bent. Ziet ze in jou een opvolger van Jan Van Rompaey of van Reddy De Mey maar als je bevestigend antwoordt, zucht ze diep. Oef ! Ze schijnt opgelucht dat ze haar hart eens op een kier heeft gezet voor een Zottegemnaar en niet voor een Brakelaar, een Herzelenaar, een Ronsenaar of een Roborsteling.
Ze moet eens opstappen want ze moet nog naar ’t Eindeken, om wat voor bij de boterham : eindekes. Vindt ze zo goed om altijd in huis te hebben. En als ze niet te droog worden, kan ze die nog goed bijten, want kijk eens, zegt ze, hoeveel tanden ik nog maar heb. Kijk ! Zoiets zie je natuurlijk niet juist boven haar oorlel en ze geeft je vrije toegang tot het galmgat waaruit al dat getater komt. Opensperren doe je niet, ze is toch geen paard en zeker probeer je er geen circusnummer van te maken door je hoofd erin te murwen. Je blijft een luisteraar, een toeschouwer maar je blijft ook beschaafd.
Ze heeft haar zevende adem gevonden.
Ik zal maar langs de Boulevard gaan want dan moet ik nog naar de Vilicusstraat.
En jij, jij gaat naar huis en je raadpleegt Google Earth om een betere Zottegemnaar te worden want dat punthoofd staat je helemaal niet en die onwetendheid siert je niet.