Ik heb een grote fan van HARIBO-lettersnoepjes. Meerdere honderden, zo niet duizenden, hebben reeds de helletocht tussen mijn twee favoriete sluitspieren afgelegd. Letters hebben voor mij geen geheimen meer. Een vlaag van pure euforie greep me dan ook bij het nekvel toen ik, na een avond laat werken, op de keukentafel een stapeltje HARIBO-lettersnoepjes zag liggen met daarnaast de boodschap:”Lieve schat, leg de lettertjes in de juiste volgorde en… XXX”
Als in het zwaartekrachtloze maakten de lettersnoepjes zich los van de tafel en draaiden door elkaar als electronen rond hun protonen-nucleonenkern,…tot de boodschap haarscherp duidelijk werd. “WIT KWIJL JE NOOIT!”. En inderdaad, ik kwijl zelden. En als ik dan al kwijl dan is dat nooit of te nimmer wit. Als er dan al een viscose massa mijn mondhoeken verlaat, dan is die meestal helder, maar nooit of te nimmer wit.
Hartverwarmend te mogen ervaren dat je lief je door en door kent. Een lief kattebelletje was dan ook op zijn plaats. “Ook jij kwijlt niet wit, lieve schat. Nooit. Ik weet niet wat ik zonder je zou doen. IK WIL JE NOOIT KWIJT! XXX.”
De volgende ochtend was er die doffe plof van de voordeur en was ik mijn “The Best of” van Celine Dyon kwijt. Een beetje verlies heb je nu éénmaal altijd.