Zij heet Sara. Noem haar niet Zara want dat heeft alles met kleding te maken. En Sara heeft enkel oog voor een pantoffel of een kous, één enkele keer zelfs voor een beha. Het bazinnetje mo ést plots wel kiezen voor monokini.
Sara staat in het groot Zottegems register ingeschreven als hond. In datzelfde groot register staan ook de namen van de inwoners en wat zij doen. Daarin zijn ook alle vervoermiddelen opgetekend, of ze nu auto of fiets of quad of segway heten en waarvoor de eigenaars ze gebruiken. Daarin staan ook alle Zottegemse curiosa zoals roltrappen, met hun bouwjaar ergens tussen Guldensporenslag en Waterloo, en waarvoor ze zouden kunnen gebruikt worden. En daarin staat bij de H van Huisdieren : Sara, hond.
Sara is nog niet zo gek lang in het gezinnetje opgenomen, geadopteerd is juister. De hond kwam uit Spanje maar dat doen ook mijn paprika’s en mijn serranoham en mijn Valenciaanse olijfolie en mijn buurvrouw Inocencia maar geen van hen moesten ze eerst wat afleren voor ze met aanleren startten. Zo moesten de adoptieouders hem zo vlug mogelijk afhelpen van die gewoonte een bestelling te plaatsen. Hij ging dan op de achterpoten aan het keukenblok staan en tikte driemaal met de klauwen op het kunstmarmer. Otra cerveza por favor ! was dat in mensentaal. Dat had hij geleerd toen hij als puppy met een duistere dakloze optrok ergens in de buurt van Madrid, daar waar de ene bar de andere overeind hield. Toen de kerel echter met de noorderzon verdween, belandde Sara ergens in een asiel en toen de adoptieouders hem in het oog kregen, smolten ze meteen voor zijn egale, chocoladekleurige vacht, melkchocolade zonder nootjes. De liefde was wederzijds. Gedurende de ganse autorit naar huis, zat hij in opperste vervoering op de achterbank naar zijn pleegmoeder te kijken of was het zijn adoptieverloofde ? Want samen met ontluizen en ontwormen in het asiel, bleek dat Sara een volwaardige hij was.
Al direct na aankomst toonde Sara zich de specialist in het overhoopgooien van welke planning dan ook. Zo ging de familie elke namiddag met de hond een lange wandeling maken om zijn overdaad aan energie wat te milderen en de omgeving te leren kennen. Elke dag een ganse namiddag hadden ze gepland behalve die eerste keer. De twee kindjes stonden al gelaarsd bij de deur te wachten, de papa had zijn camera met allergrootste lens al over de schouder hangen en zoals in elk normaal gezin moest de mama enkel nog de keukendeur afsluiten, de terrasdeur vergrendelen, de fruitschaal afdekken, het droogrek onder het afdak schuiven, een flesje water halen en luisteren naar de retorische vraag : Waar blijf je toch ?
Iedereen was klaar maar waar was Sara ? Alain Remue optrommelen was geen optie ook al ging het om een verdwenen Sara. Roepen, klappen in de handen, schudden met zijn droge brokken, niets hielp. Tot de pleegmoeder hem in het echtelijk bed vond, gedeeltelijk weggekropen onder het donsdeken : hij nam zijn si ësta. Deels uit dankbaarheid voor de huisvesting maar toch ook overtuigd altijd zijn zin te kunnen krijgen, stapte hij mee op, wandelen heet dat. Wat later stoof hij vooruit en keerde terug met een leeg blikje cola of kwam helemaal onder het stof weer uit het bos. Hij holde en sprong zoals dat past bij een jonge, gezonde hond. Maar plots herinnerde hij zich zijn Spaanse roots en eiste zijn nationale si ësta weer op, languit op de veldweg, onbeweeglijk, vast besloten geen duimbreed toe te geven aan de grillen van adoptieouders, de ogen betekenisvol dichtgeknepen. Strelen, kittelen, schudden, niets baatte.
Het gezinnetje keerde dan maar vervroegd terug naar huis van een eerste wandeling. De kinderen liepen voorop, de mama volgde, niet met de camera, wel met haar eigen smartphone. Ze maakte beelden van de papa die achteraan kwam, beide armen voor zich uitgestoken met daarop een gestrekte, slapende Sara.
Het aanleren zou pas later komen. Nu is afleren een prioriteit. Maar hij maakt vorderingen. De kinderen hebben alleszins al geleerd hoe hij, net als zij, een plasje moet doen op het toilet en hoe hij de krant ongehavend uit de bus haalt en op tafel legt, daar waar papa’s plaats is. Nu wacht vader op het geschikte moment om Sara een gezonde, lichte maaltijd te leren maken terwijl mama in het fitnesscentrum aan het spinnen en stretchen en het shaken is. Of is dat laatste voor erna in de cafetaria ? Groenbak en gele zak buitenzetten is voor veel later tenzij de papa dat intussen ook als hobby heeft net als natuurfotografie. De hond weet niet hoe gelukkig hij nù nog is.