Mötley Crüe – “The Dirt” – Filmrecensie
Via de Belgische hitlijsten werden ze nooit echt bekend, maar Hardrock en Heavy Metal fanaten kennen deze beruchte L.A. band zonder twijfel: “Mötley Crüe” . Ongeveer 4 jaar na hun laatste optreden dat plaatsvond op 31 december 2015 in Los Angeles, de stad waar ook het muzikale epos begon, verschijnt de langverwachte film: “The Dirt” en kent meteen een weergaloos succes!
Voor de niet-kenners kan ik deze muziek omschrijven als een stevige cocktail van pioniers uit de jaren ’60 & ’70 Hardrock, Punk en Glamrock scene waaronder: ‘AC/DC, The Rolling Stones, The Sweet , The Sex Pistols , David Bowie , Aerosmith, Queen , Black Sabbath en The New York Dolls’. Voornamelijk de laatste band zal een grote invloed hebben op de controversi ële aankleding van Mötley Crüe en de wat vreemde opvatting om ‘Er zo vrouwelijk mogelijk uit te zien om des te meer de mannelijkheid te benadrukken’. Dit fenomeen kende een ongelooflijk succes in de uitgaansbuurt rond de L.A. ‘Sunset Strip’ begin jaren ‘80. Sommige mannen waren zo uitgedost, dat ze nagenoeg niet te onderscheiden waren van de dames. Maar verder in deze recensie lees je alvast dat deze ‘Hairspray Cowboys’ geen fluwelen lakeien waren, zoals destijds aan het hof van Lodewijk XIV!
“The Dirt” is vooral gebaseerd op het gelijknamige autobiografische boek uit 2001, waarin eveneens het exuberante leven van de 4 bandleden: Vince Neil (Daniel Webber) , Nikki Sixx (Douglas Booth), Mick Mars (Iwan Rheon) en Tommy Lee (Machine Gun Kelly), zonder enig taboe wordt verhaald.
Bij de eerste beelden wordt de toon reeds gezet: De jonge Frank Carlton Serafino Feranna, Jr groeit op in een nest dat allesbehalve warm kan genoemd worden, samen met zijn gescheiden moeder die voortdurend nieuwe partners over de vloer krijgt en een biologische vader die hem niet meer erkent als zoon. Door het gebrek aan huislijke affectie, een richtinggevende opvoeding en de nodige ouderlijke begeleiding ontaardt Frank in een agressieve en destructieve persoonlijkheid. Hij vlucht weg van thuis en komt in een instelling terecht. Gelukkig is er nog één strohalm waar Frank zich aan vastklampt en dat is staalharde muziek.
Deze passie betekent zijn redding en het begin van een heel avontuur wanneer hij onder zijn nieuwe identiteit als “Nikki Sixx” ‘London’ vervoegt en na een split up van deze groep in contact komt met drummer Tommy Lee, een vroegere schoolmakker uit een welvarend en traditioneel Amerikaans gezin.
Nikki en Tommy vinden elkaar in het idee om een stevig muzikaal project te beginnen waarbij het doel vooropstaat om het spektakel van de grote Rockshows naar de kleine clubs te brengen rond de ‘Sunset Strip’, een glamoureus deel van de gelijknamige Sunset Boulevard in L.A.
Tijdens hun zoektocht naar de ideale bandleden ontmoeten ze vooreerst de iets oudere en buitenaardse gitarist Mick Mars, die onder het motto ‘Alles of niets’ met de ‘jonkies’ uiteindelijk in zee gaat. Om de beruchte formatie te vervolledigen ontbreekt nog het charisma van een overtuigende frontman en deze vindt het drietal in Vince Neil, die ze wegkapen bij zijn coverband ‘Rock Candy’.
Wanneer de ritmesectie Tommy Lee(Drum)/Nikki Sixx (bas) de beat aangeven, Mick Mars zijn gitaar inplugged en de vocalen van Vince Neil het geheel vervoegen, ontstaat er magie! Mötley Crüe is vanaf dan een feit en verovert de harten van het publiek met knallers zoals:’ Live Wire , Take me To The Top, Piece of The Action,… allen afkomstig van het eerste album Too Fast For Love’.
De optredens gaan gepaard met een hedonistische levensstijl: Overmatig drank — en druggebruik, vechtpartijen en seksuele avontuurtjes zijn schering en inslag. Sommige Crüe boys schrikken er zelfs niet van terug om elkaars vriendinnetjes uit te wisselen en het mag geen geheim zijn, dat hierdoor ook interne spanningen ontstaan.
Langzaam maar zeker maken de kleine clubs plaats voor de grote podia. Deze evolutie wordt mooi in beeld gebracht en verloopt ook chronologisch identiek met de albums, de concerten en het toenemende succes van Mötley Crüe doorheen de jaren: De opmerkelijke en vari ërende outfits bij de tour van ‘Too Fast For Love’ , ‘Shout at The Devil’, ‘Theatre of Pain’ , ‘Dr Feelgood ‘ , de typische instrumenten waaronder het kenmerkende microstatief van Vince Neil, de gesigneerde Les Paul gitaar van Mick Mars, de laaghangende bas van Nikki Sixx en het spectaculaire rondtollende drumstel van Tommy Lee dat tijdens de toernee van ‘Girls’, Girls , Girls’ boven het publiek uitstijgt. Tijdens het toeren ontmoeten onze 4 vrienden ook enkele andere bekende artiesten. Ik vermeld vooral de schandelijke vertoning van Ozzy Osbourne aan het zwembad, die ik graag geheim houd voor wie de anekdote nog niet kent.
Als kijker beleef je naast de muzikale pret ook de verhaallijn van het ware leven van de Crüeleden. De tieners worden groot en vooral romanticus Tommy Lee streeft naast het woelige bandleven naar een stabiele relatie en huwt uiteindelijk met TV-vedette Heather Locklear. Ook zanger Vince heeft de ware liefde ontdekt bij het model ‘Sharise Rudell’ en al vlug wordt hij vader van hun dochtertje ‘Skylar’. Helaas is het stabiele leven in een gezin nagenoeg onverenigbaar met de realiteit en het chaotische bestaan als rockster, waarbij de (drugs)wereld en vooral heel wat vrouwen aan je voeten liggen.
Het overmatige succes van Mötley Crüe als band zal helaas een zwarte keerzijde krijgen met heel wat drama tot gevolg. Er volgen echtscheidingen voor Tommy en Vince, Nikki Sixx sterft bijna aan een overdosis heroïne, Vince wordt opgesloten na het veroorzaken van een verkeersongeval waarbij passagier Razzle – drummer van Hanoi Rocks- om het leven kwam , Mick Mars krijgt het alsmaar moeilijker door de ziekte van Bechterew , een degeneratieve botaandoening en het album ‘Theatre of Pain’ wordt commercieel een regelrechte flop.
De samenwerking met Vince Neil leidt uiteindelijk tot een breuk en Mötley Crüe gaat een nieuwe richting uit met zanger John Corabi als boegbeeld. De muziekstijl wijzigt begin ’90 van Glam/Hairmetal naar de stroming die dan erg populair is … je merkt het al aan de poster van ‘Pearl Jam’ die in het decor verschijnt: ‘Grunge’.
Tot overmaat van ramp overlijdt het dochtertje van Vince Neil aan kanker, een aangrijpend moment dat sterk vertolkt wordt door Daniel Webber (Vince Neil) en Kamryn Ragsdale (dochter Skylar). Deze vreselijke gebeurtenis , luidt paradoxaal het begin van een hereniging met de band in — waar nu het leven als hechte ‘familie’ binnen de groep centraal staat en plots een heel andere wending geeft aan de inhoud van Mötley Crüe en wonderbaarlijk het succes van weleer opnieuw wordt herbeleefd!
Ik stond als liefhebber van Mötley Crüe erg sceptisch tegenover de verfilming van ‘The Dirt’. Maar omdat ik erg nieuwsgierig was naar de verschillen met het boek, de enthousiaste reacties van vrienden, van fans en omdat ook de bandleden erg positief reageerden op de film, moet ik besluiten dat het een geslaagde weergave is van deze excentrieke en controversi ële muzikanten.
Ik heb vooral genoten van de muziek die levensecht uit de speakers galmde, de knappe podia maar ook van de aangrijpende levensverhalen en de karakteristieke kenmerken van de bandleden . De selecties van de acteurs zijn passend , de emoties zijn erg tastbaar en de sfeerbeelden zijn weloverwogen. De inhoud werd wat aangepast in functie van de film en toont enkele verschillen met het boek. Niettemin kon dit de pret niet drukken: “Kickstart Your Hearts” zou ik zeggen en kijken naar “The Dirt”!
-Dimitri Sterckx-