Je houdt van kaas met gaten, zeg je ? Lekker h é.
Je houdt niet van kousen met gaten ? Vervelend h é. Jaren geleden zou meme die gestopt hebben naast de Leuvense stoof, alvorens haar paternoster af te knabbelen.
Je houdt voorzeker niet van een kiesbrief met gaten ? Ik evenmin. En toch lag hij daar gehavend op de gangvloer, tussen Donald Muyllle en Kruidvat en Leen Bakker. Hij had twee gaten en ik kon haarfijn de hoektanden van een Duitse herder herkennen, een viervoeter die neurotisch was geworden tussen koekoeksklokken en pumpernickel in het Neandertal. Het beest moet wat gehad hebben tegen postboden en zeker die met een fiets. Toen de facteur verzet aantekende en mijn kiesbrief van tussen het Duitse gebit wilde halen, moet de hond losgelaten hebben, “Befehl ist Befehl” dacht hij, maar eerst sloeg hij nog de rechtervoorpoot stevig in de randen van het papier. Het dier was allicht een trouwe klant van de hondentoilettage, inclusief nagels puntig knippen en vijlen want de randen vertoonden rafels, papieren rafels zoals in de tijd van onze weefmatjes in de kleuterklas. Misschien twijfelde de postbode even vóór mijn deur, vechtend met het dilemma : Stop ik hem in de bus of lever ik niets af ? Oef ! dacht hij toen, ik laat hem glijden tussen Donald Muylle en Leen Bakker, een veilige escorte voor een gehavende kiesbrief.
Daar lag hij dan, een vodje papier, een stoere kiesbrief onwaardig. En dat daarvoor ook een boom had moeten sneuvelen in het regenwoud. Even dacht ik eraan een mars te organiseren, op zondagnamiddag, “Stop de houtkap van kiesbriefbomen”. Maar ik wilde helemaal geen concurrent worden van de fameuze donderdagmarsen.
Toen dacht ik echter dat het toch dringender was me veilig te stellen en de dienst bevolking te verwittigen en uitleg te vragen. Wat ben je ermee als je jarenlang staat te zwaaien met je partijkaart, niet voor de koelte maar uit diepe overtuiging, een politieke mening die in je DNA terug te vinden is, daar waar ook het koninklijk vaderschap verborgen zit. Wat ben je ermee als je je kalorie ën de hoogte injaagt met eetfestijnen en kaas- en wijnavonden en op de bewuste verkiezingsdag in bureau 30 moet horen : Maar madame, die kiesbrief is niet wettelijk !
Ik mailde dus direct naar de bevoegde instanties en kreeg even direct een antwoord : moeilijkheden zou zoiets wellicht niet meebrengen maar ze zouden me toch een duplikaat sturen. De volgende dag al was het er. De postbode had gekozen voor gevleugelde wielen nog vóór de gevleugelde zebrapaden er in Zottegem waren. Dit keer lag het echter niet tussen Donald en Leen op de gangvloer. Ik vond het zo correct, zo attent van die dienst bevolking en eventjes dacht ik dat mijn stem naar hen zou gaan. Maar Ivan De Vadder had in geen enkele uitzending, en het waren er veel, h éél veel, ook maar één keer gerept over de lijst Dienst Bevolking. Die gedachte moest ik maar laten varen.
Toen ik op verkiezingszondag netjes in de indoorfile stond aan te schuiven, op weg naar bureau 30, nodigden voor- noch achterbuur enigszins uit tot een poging tot een gezellige babbel. Ik keek van heel dichtbij op de gladgeschoren schedel van een kruising tussen een Hell’s Angel en een boeddhistische monnik. Gezellig praten over het weer zat er niet in. Achter mij hoorde ik duidelijk Sramantongo praten en toen ik even met een politiek geïnteresseerde blik achterom keek of Theresa May of Viktor Orbán ook in 30 moesten zijn, zag ik direct in mijn kielzog een Surinaamse vrouw in 3D die me elk zicht op buitenlands bezoek verhinderde.
Ik had dus ruim de tijd om de juiste strategie te overwegen : zou ik doodsimpel de twee kiesbrieven afgeven, alsof iedereen voor mij hetzelfde had gedaan, dezelfde postbode had die dezelfde Duitse herder was tegengekomen ? Of zou ik eerst een woordje uitleg geven aan de voorzitter, hem mijn huisnummer en het model van mijn brievenbus verklappen ? Of zou ik enkel de hondse kiesbrief presenteren en dan goed kijken of er een oh ! of een och ! op zijn gezicht verscheen ?
Het aanschuiven duurde zo lang dat ik beide brieven afgaf. De voorzitter nam die met de gaten en bekeek zijn bijzit, bijzitter is wellicht electoraal correcter, zodat ik vermoed dat ik uniek was met dergelijk exemplaar en dat die 2950 anderen die voor mij hadden staan aanschuiven, een postbode hebben die anti-hondenspray over zijn lichaam verstuift. Goed om te weten als we over twee maanden weer naar de stembus gaan…