Neen! Het coronavirus is niet ontsnapt uit een Chinees labo! Dat weet ik nu h éél zeker. De meeste ontdekkingen gebeuren per toeval. Ook deze, bij het scrollen door een reeks foto’s zag ik het licht in de duisternis.
Waarom net de spuuglelijkste foto ooit – ontwikkeld van het bovendeel van mijn lichaam – hierbij staat afgebeeld, word je dadelijk duidelijk.
Probeer mij te volgen. Het is niet de kwantumtheorie maar het komt in de buurt. Zo niet leer je weer iets bij.
Vorig jaar in mei gingen we, bongobongewijs ‘grotbiken’ in de Sibbergroeve in Valkenburg. Het gaat als volgt: je daalt trapsgewijs 40 meter onder de grond en komt in de mergelgrotten. Je krijgt een begeleider, een helm en een fiets in de mate (wat mij betreft toch) van het mogelijke. Je bent vertrokken voor een rit van 10 km in het 250 km lange gangenstelsel onder Valkenburg. De afstand tussen bodem en plafond bedraagt op de meeste plaatsen slechts de social distance van 1,5 m. De fietsen produceren een flauw schijnsel, net genoeg om niet met je snufferd tegen de wanden te knallen.
Om een groepje van 12 bij elkaar te houden en niet hopeloos te verdwalen in dit labyrint, is er een systeem bedacht. Een Chinese vrijwilliger sluit de rij. In ons geval was dit Elroy. De begeleidster roept om de 2 minuten ‘Elroy’, de tweede in rij schreeuwt ‘Elroy’ door, en zo verder tot wanneer Elroy zijn eigen naam hoort weerklinken en op zijn beurt ‘Compleet’ roept. ‘Compleet’ wordt naar voren geschreeuwd. Waarna het scenario telkens weer herhaald wordt. Stel nu dat ik het rijtje sloot, dan zou de groep urenlang ‘Markie’ gescandeerd hebben, ondergronds, want het is onnozel om ‘Elroy’ naar mij te roepen. Uiteraard zou ik mij daar zeer gevleid bij gevoeld hebben.
Toch liep het even mis toen nummer 6 in het rijtje een afslag miste en de rest van het peloton, Elroy inbegrepen, in waaiervorm richting portiergroeven van Lessines knalde. Plots waren we niet langer ‘compleet’. Maar ’t kwam goed.
Op zeker ogenblik gaan de fietsen aan de kant en wordt het helemaal aardedonker en vleermuisstil. De begeleidster knipt een zaklamp aan en belicht de baas van het kot, ‘August’ de vleermuis. August heeft dit verhaal al honderdduizend keer gehoord en blijft onbewogen ondersteboven hangen in zijn grot. August tolereert geen selfies. Toen ik als laatste zijn mancave verliet zag ik hem plots grijnzen …
Een mens kan in normale omstandigheden 72 uren in leven blijven zonder water. In een mergelgrot hou je het 14 uren vol, omdat mergel in een recordtijd al het vocht uit je lichaam zuigt, terwijl vleermuizen zich met bloed voeden.
De foto werd gemaakt aan het einde van de rit. Je ziet het logo niet goed, maar links en rechts op mijn helm staat een vleermuis afgebeeld. Zelf krijg in een verwilderde, licht psychopathische blik. Wat wil je, na 2 1/2 uur droog staan? En dan nog in een mergelgrot. Ik voelde ook een vreemd aanvoelende lichte stuwing onderaan mijn hoektanden, maar sloeg er verder geen acht op en hield mijn lippen op elkaar. Op de wazige foto eronder, bij het flauwe schijnsel van de fietslampen, merk ik nu pas, één jaar later, rechts mensen op met een mondmasker! Huhh? Dat was mij toen niet opgevallen.
Na het grotbiken zijn we lekker gaan eten in een Chinees restaurant. De ober was een onbeschofte Italiaan, maar ik liet mijn tanden zijn.
Ja moeder, de sleutel voor een antivirus vaccin ligt in Valkenburg.
Lees ook:
Https://www.nuus.be/2020/03/29/markske-in-tijden-van-crisis-hangjongeren/
https://www.nuus.be/2020/05/09/markske-in-tijden-van-crisis-kinderen-en-kleinkinderen/