Ze hadden onze Valère en zijn vrouw, tante Paula, uitgenodigd voor kerstavond. Hun kinderen waren bij vrienden gaan eten en gaan drinken en ze zaten dan toch allebei alleen thuis. Hij, de gastheer, en zij, de gastvrouw, zaten als elke maandag, dinsdag, woensdag nu al jaren mekaars gezaag te aanvaarden. Ze wilden nu eens op een kerstavond ook het gezaag van een Valère en een Paula aanhoren. Maar er was ook een beetje medelijden.
Nodig eens een eenzame uit, en je krijgt een volle aflaat. Nodig eens twee eenzamen uit en je krijgt een overvolle aflaat.
Bovendien waren onze Valère en zijn Paula extreem kinderloos gebleven. En als jij, als gastenpaar, drie kinderen hebt met trouwplannen, bouwplannen of zelfs al met scheidingsplannen, moet je als ouders een beetje kijken uit welke hoek de gunstige wind waait of zou kunnen waaien. Je moet met een ommetje of met een grote bocht het wonder gaan zoeken ver buiten Lourdes of Banneux, beter nog, het verhoopte mirakel naar jou laten komen. Onze Valère en Paula aanvaardden de uitnodiging.
Voor het menu had de gastvrouw gekozen voor een kalkoen, gevuld met de lekkerste mengeling die de traiteur in zijn assortiment had. Ze had haar echtgenoot, haar Gaston, laten kiezen hoewel het beest al afscheid had genomen van het tijdelijke en zijn lellen al fijngesneden, samen met gehakt en truffels, in zijn vestibule waren geschoven of geramd. Wie zal het zeggen. De kalkoen alleszins niet.
Dit keer liet Gaston zijn Fien de champagne kiezen hoewel de flessen al Stille Nacht lagen te zingen in de koelkast. Eigenlijk heette ze Jozefien maar met Kerst noemde hij haar altijd afgekort Fien want, zo vond hij, dat paste beter bij maretak en hulst. Waarom ? Dat vroeg ze hem jaaaren geleden en toen waren ze daarover met Pasen nog aan het zagen.
Nu zat hun kalkoen al uren hun energiefactuur de hoogte in te drijven, genepen, gekneld, geprangd in de oven en klaar om elk ogenblik de brandweer nog vóór de familie op bezoek te krijgen. Maar de rookmelders bleven in meditatiehouding.
Voor ze samen hun aanloop haalden om met de gefarceerde aflijvige in de hete oven te landen, hadden ze gemeend nog eerst verbouwingswerken te moeten uitvoeren, een keukenmuur slopen bv. maar dat zou te veel stof geven en Gaston had al alle allergieën die de dermatoloog in de aanbieding had.
Ze hadden wel al een plan B bedacht : de kalkoen vlug twee straten verder naar de bakker brengen in de bolderkar, nog van hun kinderen. Maar er stond voor- noch achterlicht op en ook geen claxon. Word daarmee eens geverbaliseerd, of nog erger, overreden. Dat wil je toch de meest corrupte flik niet aandoen om daarover een PV te moeten opstellen.
Neem maar een grote, had ze tegen de traiteur gezegd. En dat had ze beter niet gedaan. Onze Valère was als kind al een doorjager en toen hij later zijn groothandel in vlees begon, verkoos hij een knoert van een “kotalos” boven een sigarettenvloeitje kalfslap. Honger zouden de bezoekers dus zeker niet lijden.
Hapjes had ze gekocht en gemaakt. Amuses klinkt chiquer, minder “hap!” en het zit binnen.
Ze zullen je wel laten zitten met je zelfgemaakte happen, sneerde Gaston, want ze zijn veel te groot.
Wacht maar, zei Jozefien/Fien.
En dat deden ze allebei maar niet zo erg lang want wat later waren de gasten er, ook allebei samen met een grote tuil rozen en nog een kistje met 3 flessen champagne. Je voelde het zo : dit werd een gezellige avond !
Ook de warme hapjes schoven aan, niet aan maar op tafel. Omdat onze Valère niet koos voor open ruimtes in zijn mond, tastte hij meteen naar een model van eigen huis, wondermooi van design, met allerlei soorten zeevruchten die het hogerop zochten samen met piepkleine schijfjes limoen. Tante Paula koos voor een constructie met ansjovis, kerstomaatjes en feta, waarna de blikken van gastvrouw en gastheer priemend kruisten. 2 – 0 in het voordeel van Jozefien die soms Fien heette. Gaston voelde zich verplicht de kleinere hapjes ook heel lekker te vinden nadat de genodigden steeds meer opgewonden geraakten bij de doe-het-zelf-afdeling. Neem maar hoor, zei Gaston, hoewel de gasten nog niet opgehouden hadden te nemen, en hij gaf de ronde schotel anderhalve draai om zijn as zodat zijn voorkeurhapjes pal voor de veelvraten lagen. Er rolde zelfs een kwarteleitje lijnrecht tot voor het bord van onze Valère die zich opofferde en het naar binnen werkte.
De aspergeroomsoep werd geserveerd en nog steeds ontweek Gaston die spottende blik van zijn vrouw. Wat zou je willen bij een 10-2-stand…Ook toen de kalkoen een groot deel van de tafel had ingepalmd, keken ze mekaar geen seconde aan. Het beest kende succes, verloor een klein stuk van zijn linkerflank en van zijn culinaire ersatzingewanden en verdween toen weer in de oven. Dat was tot de kinderen kwamen en bij de ouders “een beetje peuzelden”. Bij hen thuis “aten” ze : bereide schoteltjes, aan huis geleverde pizza Domino, varkensribbetjes van het kraam, op zaterdag.
De tafel werd afgeruimd en er was plaats voor het dessert : tiramisu, van het huis, en een kersttronk met heel veel boterroom, enkele groene blaadjes van de plasticplant en een roze embryo, product van een fertilisatieproces in de suikerfabriek van Tienen. De gastvrouw zette sterke koffie en haalde verschillende likeurtjes boven. De gastheer pakte uit met een Schotse single malt whisky, zwaar genoeg om de kilt van een Highlander Dancer zomaar in de hoogte te tillen en meteen alle onbescheiden vragen overbodig te maken.
Hij en zij ruimden de tafel weer af maar lieten flessen en glazen staan want ze wilden een geslaagde dag afronden met een gezelschapsspel. Dat deden ze dan ook. Dat deden ze zelfs vrij lang want de herderkes lagen allang niet meer in het veld en ze waren gestopt met schapen tellen.
Toen het bezoek op kerstmorgen naar huis ging, opende tante Paula nog vlug eens het autoraampje en riep : We komen volgende week weer ! Ik heb nu genoeg huizen om me een hotel te kopen in ’t Strijpenstraatje !!!
Ze waren verzot geraakt op Monopoly Zottegem…