Heb jij dat ook ? zo zongen ze daar nog in duet, Marcel de Groot en Bart Herman.
Heb je dat ook dat alles kraakt …
Zeker, dat heb jij ook, nu je weer op de latten hebt gestaan en Anton aus Tirol passen en gletsjers
had overgestoken naar Les deux Alpes voor een uitgebreide, zorgeloze après-ski.
Heb je dat ook dat de vrouwen je nog nauwelijks zien staan…
Ja, ook dat wordt wel even wennen als dat onkreukbare manneljk imago toch kreuken, zelfs barstjes vertoont. En zoiets bezorgt je rimpels en kopzorgen, schele hoofdpijn door dat navelstaren.
Heb je dat ook dat je namen en gezichten niet meer kent, dat je afspraken meteen vergeten bent…
Jawel, jij de madam met de stilleto’s en de botox en de fitnessbezoeken om er meppen uit te delen tegen een boksbal, symbool van de niets ontzienende leeftijd. Sla er gerust op los want eigenlijk deel je klappen uit aan de wereld, mijlenver van jou.
Wat het duo echter niet zong, was dat diezelfde wereld ook klappen uitdeelt, ver van ons ergens aan de Dode Zee en aan de Rode Zee, en plots ook aan de Zwarte Zee. Nadat we tijdens de pandemie maar steeds hoorden lallen en lullen over perspectief, jij van 20 en hij van 50 en zij van 80, moeten we ons nu ineens de vraag stellen, samen met Sting “ if the Russians love their children too”. Want Rusland en Oekraïne lagen héél ver van ons verwijderd, vooral van ons bed maar plots realiseerde die Westerse Wereld zich hoé heel ver toch plots zo dichtbij kan komen en die wereld houdt de adem in omdat er die andere adem is, die hete adem, van machtswellust. Gruwelijke beelden in de media schoppen ons een geweten en schudden ons wakker om die stromen van vluchtelingen, vooral dan vrouwen en kinderen, hulp te bieden.
Spijtig genoeg zongen de Groot en Herman niet : Heb je dat ook, dat je hulp bieden dikwijls verwart met opkuis houden ?
Jij, met je Paul & Shark pulleke aan, ja jij…Helemaal vooraan bij de inzameling wil je hem deponeren, doneren want dat klinkt vrijgeviger, die donkerblauwe anorak nog van je schoonmoeder waarmee ze elk jaar, meestal in de gutsende regen, met de Confrerie van O.-L.-Vrouw van Lourdes naar Oostakker op bedevaart trok. Zou je echt dat stuk gevlekt onroerend erfgoed als “hulp” durven aanbieden, dat stuk dat je van schoonmama erfde samen met die 5 huizen ?
En jij, Marieke, je hébt wel degelijk een klein pensioentje, maar wat kunnen hooggeschoolde vluchtelingen begot doen met 3 versleten stinkende kussens waarop wijlen je boxer Olav ooit kwijl genoeg achterliet om er het wagenpark van Poetin mee te smeren ? Je bent oud maar nog bij de pinken, niet pinten zoals mijn buurvrouw dat alcoholisch uitdrukt. Je schaamtegevoel heeft door je leeftijd echter een flinke knauw gekregen.
Wat doen jullie, drie chique madammen die ik in Carrefour achter mijn rug bezig hoorde – een rijpe avocado uitzoeken zonder hem aan te raken kan wel wat langer duren – over de vluchtelingenstroom. Voorlopig reikte hun solidariteit niet verder dan kreetjes slaken als oei oei en ocharme en mor enfin en aai aai. Nadien waren ze het roerend over eens dat ze alle drie eens gingen zoeken want dat ze wel een en ander liggen hadden dat weg mocht. Waar ? vroeg ik aan een nog te rauwe avocado. Je weet wel, bij de potten verf en de grote bus white spirit, fluisterde die vanonder zijn onrijpe schil. Avocado’s kunnen heel discreet zijn. Nietes, beweerde een andere avocado. Tussen de rotte patatten ! en die kon het weten want hij was zelf nagenoeg rot. De chique dames schoven op naar de knolselder en de raapjes. En ik ? Ik liet de avocado’s voor wat ze waren en kocht tandpasta voor een héééél groot gezin. Dat was voor vluchtelingen uit Oekraïne want guacamole met tandpasta is niet zo lekker…