Column, 20/10/2017 – Het gebeurde – niet dat het een drama was – dat de bioboer uit de omgeving van de vijver, naar hij verklaarde vergeten had zijn koeien water te geven, en de dieren, het was een dorstige dag geweest, ruikend een grote plas water dichtbij, uit hun omheining braken en de droge grachten over, hun dorst gelaafd hebben. Hierbij niet alleen de oevers van de vijver hebben doen wijken op een plaats, maar ook, niet tevreden zijnde met het water ook o.m. een jonge appelaar, de takken volle rijpende appels, vermassacreerd hebben en alleen nog de stam ervan, met afgebroken takken achtergelaten…
Dit gebeurde, het dagboek van de vijver is getuige, op zaterdag 2 september ll.
Nu, wat gebeurde kan, behalve de ingezakte oever, niet ongedaan worden gemaakt, zeker het jonge appelboompje niet. Reddeloos verloren werd er gedacht, maar dan toch niet, want één nederige tak die geen appels droeg, was gaaf gebleven, een enkele. En er gebeurde iets onverwachts, iets van een totaal andere aard, de tak kreeg nieuwe botten, en, wat eigen is aan de lente, op een nacht, of vroeg in de morgen van 14 oktober zijn deze botten opengebarsten, met een kleine knal, die niemand gehoord heeft, maar de knal was er, en zijn er herfstbloesems in alle glorie open gebloeid, een wonder dat zich maar eens voordoet in a lifetime.
Om deze reden, de vermelding ervan.
Maar, wat bezielde het verhakkelde, het vernederde appelboompje, wat ging erom in het gekwetste hart ervan, in de ziel ervan? We zullen het wel nooit weten, we kunnen het enkel gissen. Wellicht waren, op het ogenblik van het accident, de sappen al gestabiliseerd, klaar om terug te dalen naar de verste wortels. Wellicht? En is er een reactie gekomen, is er een wil opgestaan, een jeugdige, krachtige wil, een wil van niet versagen en werden alle sappen die nog aanwezig waren opgeladen en alles klaar gemaakt, alsof het lente was, om dat ene takje terug tot bloei te brengen.
Mijn lezer, weet je wel wat het betekent, een bloemknop aanmaken, weet je wel welke kennis, welke inzichten, welke berekeningen, welk groot kunstenaarschap hier aan vooraf gegaan is, opdat uit deze sappen zou ontstaan: de kelkbladeren in de juiste kleur – met dat tikkeltje rood, een druppel bloed – de stamper en de naaldfijne precies getelde meeldraden, voorzien van het nodige stuifmeel, hier ook niet te veel, ook niet te weinig? Heb je er al ooit, in je leven, eens aan gedacht, welk wonder zich hier heeft afgespeeld, alsof het een liedje van ne cent was?
Wel, heb je er ooit al eens aan gedacht, ooit eens?
Wel schrijver dezes heeft er aan gedacht, zoals de jonge appelaar, die een standbeeld verdient, er niet alleen heeft aan gedacht, maar het ook heeft volbracht, wat nog heel wat anders is. En als je het wilt weten, het was meer precisiewerk dan het ineensteken van een Maserati.
We staan er verstomd bij, we geloven ons ogen niet. We begrijpen niet hoe het kan en toch gebeurde het. Wie of wat ligt aan de basis ervan? Wie of wat is het als het niet het appelboompje zelf was? Maar dan nog wie of wat maakte dat het, zo laat op het seizoen, nog reageren zou?
Het zieltje (!) van het boompje, terwijl we allen dachten dat het geen zieltje had?