’t Meuleke Perlenk tsussen Elst en Sent-Kornelis-Huurbeke es peis ik t’aatste vant land. Mor ’t Meuleke te Boembeke, al tegen de stoosie van Ruuzebeke, da kendigen de mensen hier vroeger ’t best van al, want dor engt een vrie historie on vaste.
D’Historie begent faatelijk boven den Birrendries. Dor luupen dor twie weegelkes op nen afstand van nog gin vijfhonderd meters. Van al in de kaaters tot nen ent verdere wor dan ze elkander kruisen. Tswissen die kruisinge stond dor iederen ovend, int schijnsel van de monne, een witte gitte. Zuu wit as vesse melk. De mensen keken van verre en iederen ovond stond ze dor. Mee inne kir azuu, gelijk da ze uit de grond schietigen. Da ee zuu een weeke geduurd tot op nen zotterdag. Dienen dag kwoomt ze mee inne kir over de kaaters geschoten, gelijk nen kogele uit een gewir. En tuus was ze wig, mee nen slag en ne kir gelijk da ze gekoumen was.
Mor da was mor ’t begin van de historie, want Faas, den boer, van Aanoovne, oup nen ovend zendt hij zijne koeiere nor de schuure en alst hij in de stal koumt got de vlamme van zijne lantorne uit. Gelijk nen niet. Hij mag doen wa dat hij wilt, gin avvanse, ge koest die lantorne nie in geng aaien. Buiten oot hij gin misere veur ze on te doene, mor inne kir binnen gingt ze uit gelijk nen niet. “We gon de lantorne in nen okkere steken” zei boer Faas. Mon gin avvanse, innen kir binnen was ze uit. Der es nou uuk gin bin on gebroken da diene lantorne nie wildigen branden mor da wast ’t ergste nie. Enste doggen nodien zien ze da ulder koebisten vermogerdigen gelijk da ge der stond oup te kijken. Van dag oup dag zogde ze tien kiloots mee ne kir vermorgeren. Jommor, en ’t strafste vannal was dan ze bleven eten en schijten gelijk derveuren.
Oup nen nuchtingk kost er gin biste nie mir oup ulder puuten stonne. Den boer en zijne knecht stamptigen eroup en trokken eronne mor ze boezeerdigen niet. Vloeken een hielpt niet en nen Onze Voader lezen hielpt nog mindere.
Door, de meulder van de meulen van Boembeke oo van de historie gurt. Ze zein altijd dat hij nog zwarte schoole gedon oo. En oup nen ovvend stond hij bij boer Faas mee nen dikken boek in zijn handen. “Ik zal ou van uder misere verlossen” zeit hij “’t iste wa dan we gon doene es een vier mokken”. De knecht gingt achter gruute blokken aat en ze stoken de stoove on. Door eendee nie anders dan in da vier kijken. En mee inne kir legt hij zijnen boek oup toffele en hij begent erin te lezen. Den boer en zijne knecht schooten nen halve meter in de lucht vant verschieten. Verschoot egij nie gen ette gij nie! Want mee inne keer vliegt de deure open en int deurgat stot dor een wit vraamens. Eur wezen zu wit als een lijk en eur uugen zuu zwart als pek. Den boer kendigen da vraamens, twas inne uit gebuurte worvan dan ze zaan da ze betuuverd was. “Tes dedie die ulder duuvelt” zei Door en hij leesdigen vurt in zijnen boek. Den boer en zijne knecht verstonden gin woord van wa dat hij zei, mor hoe mir dat hij leesdigen hoe mir dat begost te wouen. De vensters vlogen open en de deuren van de stallen sloegen open en toe. Den hond begost te schrimmen gelijk nen wolf. Mee innen kir steldigen Door em rechte en hij begost te klappen mee een zworre stemme “Godde stoupen mee die mensen hier te den duvel on te doene” vriegt hij. Het wit vraamens kniktigen van “Jok”. Mee inne kir vloogt ze wig, wig uit da deurgat en stouptigent mee wouen.
Dan dag dorroup worrden de koebisten gelijk al vervet. En da wijf worvan dan ze zaan da ze betuuverd was en ze nooit nie mir geziene. Kma hier duuvallen ast ginne wor es!!