We gingen elk jaar op reis.
We gingen elk jaar in september op reis.
We gingen elk jaar in september op reis met Hezof.
We gingen elk jaar in september op reis met Hezof en bleven wel binnen de Europese grenzen.
Hezof was de vriendenkring van financi ën van Herzele en Zottegem. Begrijp je de naam Hezof nu ? Goed, dan vertel ik verder.
Het gezelschap was nagenoeg altijd hetzelfde : mensen die werkten bij financi ën, familieleden van die werknemers of mensen die regelmatig wat hadden met financi ën, zoals hun belastingen betalen.
Eenmaal zocht Hezof het in hogere regionen en vloog naar Turkije, al de andere keren verplaatsten we ons met de bus.
Omdat voorzitter Antoine devotie boven alles stelde, trok hij met ons naar Lourdes om dan een zwenking te maken naar Rocamadour en Andorra. Hij had eigenlijk liever het H.Land bezocht met een meute niet-Joden in zijn kielzog maar dat ligt niet in Europa en met de bus duurt het direct wat langer dan 10 dagen. Tegen de tijd dat hij met zijn assistenten het programma klaar had, kon hij nooit zijn pijpenkrullen lang gegroeid krijgen.
We wisten al dat we van een Frans ontbijt en zeker in Lourdes niet te veel mochten verwachten. We hadden ons niet vergist. We gingen die eerste dagen trouwens op bedevaart en niet op culinair weekeinde. Le petit d éjeûner verwende ons met voor elk één croissant en één pistoletje, een krimpertje waarvoor Maria het vertikte een wonder te verrichten en er een XXL van te maken. Op elke tafel van 6 personen stond in het midden, op reikafstand van elk van die 6, een wit bordje met daarop 6 sneetjes salami. In die tijd mochten we nog niezen waar we wilden, niet verplicht in de elleboog zoals jaren later, maar de kleinste niespartij had de sneetjes de hoogte ingejaagd, klevend tegen de TL-lamp. Een ouder ouderpaar, je hebt ook jongere ouderparen, heel jonge ouderparen zelfs die wat nonchalant omsprongen met de pil, maar hier ging het wel degelijk om een ouder ouderpaar voor wie “de pil” synoniem is voor cholesterolverlager of slaappil of plaspil, confisqueerde meteen na aankomst aan tafel de helft van het bordje. Dat deden ze voor hun dochter die gerust 3 sneetjes aankon. Wij waren gelukkig allemaal gewend thuis maar een half sneetje salami tot ons te nemen.
Weer werd het september en we trokken naar Polen. Daar had een onschuldige kinderhand, “une petite Polonaise”en dat is geen danssliert met slechts één persoon, de kamers toegewezen. Mariette en Odette, what’s in a name, hadden een degelijke kamer gekregen met een bed waaruit de veringen opge ëist waren tijdens de oorlog. Misschien waren ze zelfs in de fabriek van Schindler beland. Marcel en Liliane hadden in hun beddenbak een overdaad aan ijzeren, verroeste veren, die een heavy metalconcert ten beste gaven na middernacht als Marcel begon last te krijgen van het spannend elastiek van zijn zomerpyjamabroek en op en neer ging in bed om de pijn te lenigen. Gans de gang luisterde ’s nachts geboeid mee hoe actief het stel nog was tussen de lakens van Hotel Paulus. Pas bij terugkeer in Velzeke, wist zijn Liliane dat ze een pyjamabroek van de kleinzoon in het valies had gestopt.
Elk jaar tijdens de reis verjaarde Williane. Jawel, ook zij werd toen nog een jaartje ouder. Als wakkere burger schoof ik ’s morgens heel vroeg een verjaardagskaart onder haar deur met daarop in correct Pools de beste wensen en de hoop op … en … Eigenlijk probeerde ze het menu van room service te ontcijferen en tot op vandaag is ze nog maar net klaar met de vierde bereidingswijze van een omelet want dat jaartje ouder geldt ook voor haar laptop en de vertaalmachine.
Op reis in de Jura kregen Jacqueline en Emile het kleinste kamertje dat enkel voor William Bouva, zonder partner dan, kon dienen. Voor hun open valies was er geen plaats tenzij op het bed. Wilden ze gaan slapen, dan moesten ze het valies in het piepkleine WC’tje sleuren en wilde Jacqueline ’s nachts een toiletbezoek inlassen, dan moest ze haar Emile wekken omdat het valies op het bed moest en zij op het toilet.
Voor een degelijke verluchting zorgde een klein tuimelraampje dat ze enkel konden openen vanop het bed, hij, een potige kerel, rechtopstaand, zij, klein van gestalte, bovenop het valies op het bed. Jacqueline klaagde niet maar kon zich wreken door… de zona te krijgen. Of was dat in Madrid ? Nee, het was in Boedapest dat we haar nagenoeg voltallig van een appelflauwte vrijwaarden terwijl ze zieltogend rond een houten kasteeltrap kronkelde en wij er zo dicht als mogelijk gingen rond staan. Lionel probeerde een nieuwe therapie door flauwe moppen te vertellen vanachter de krullenbol van zijn Claudine.
Nu steken ze allemaal bijeen in een kast, papieren en digitale herinneringen met een kaartje op de rand van de ligging. VOOR staat er. Helemaal onderaan hangt een kaartje NA met een foto van een zonsondergang boven de vijvers van Breivelde.