Een mens moet zich tijdens zijn leven af en toe eens durven heruitvinden, al was het maar om te voorkomen dat de sleur in je leven kruipt en je met het verstrijken van de jaren een parodie dreigt te worden van jezelf.
Dat is evenwel makkelijker gezegd dan gedaan. De meeste mensen zijn immers gewoontedieren die onbewust liever vastroesten in de zekerheid van wat ze kennen en kunnen dan zelf actief de verandering op te zoeken. Tenzij de verandering je met brute kracht wordt opgedrongen en je dus geen andere keuze hebt. Wel, dat laatste is me het voorbije jaar dus overkomen en heeft er voor gezorgd dat ik mijn professionele carrière een volledig andere wending heb gegeven. Ik kan jullie met trots meedelen dat ik voortaan actief ben als dierenfluisteraar. In het begin was het even aanpassen en zoeken, maar ik durf hier en nu te stellen dat dierenfluisteraar het mooiste beroep ter wereld is. Wat een verademing. Gisteren kreeg ik bijvoorbeeld een paniekerige duif in mijn praktijk die door een jeugdtrauma voortdurend roekoeloos gedrag vertoonde en daarom hulp zocht. Eergisteren stond er dan weer een verdrietige Arabische volbloedhengst aan mijn voordeur. Hij had geen afspraak en hinnikte dat hij ten einde raad was omdat hij zich meer merrie dan hengst voelde. Dierenvriend als ik ben, liet ik het hoopje ellende binnen in mijn huis. “Schat,” riep ik naar mijn vriendin die boven stond te douchen, “er staat een paard in onze gang!” “Een paard in onze gang?!” riep mijn vriendin. “Jaja, een paard in onze gang!” antwoordde ik terwijl ik de hengst naar mijn kabinet leidde. Ik vroeg het sierlijke dier vroeg om plaats te nemen in mijn prachtige chaise longue van de Franse architecte Cindy Jeanneret-Gris. Cindy is de dochter van de legendarische architect Charles-Édouard Jeanneret-Gris, die bij het grote publiek bekend was als Le Corbusier. Cindy kreeg de liefde voor architectuur met de paplepel mee van haar vader, maar besloot uiteindelijk toch om een professionele carrière als nagelstyliste na te jagen. Ze deed dit met succes en concurreerde in mum van tijd alle andere nagelstylistes uit de streek weg, zoals bijvoorbeeld de tweelingzusjes Kelly en Britney Vermoezen die al meer dan een decennium ongenaakbaar waren in het milieu. Het is pas later in haar leven dat Cindy het styleren van nagels inruilde voor architectuur, met onder andere de prachtige chaise longue als resultaat. Wegens gebrek aan ervaring met transgender paarden besloot ik om de stilte haar helende werk te laten doen. Niet alles in het leven valt namelijk met woorden op te lossen, zelfs niet als je ze fluistert. De stilte liegt nooit. De stilte spreekt nooit tegen. De stilte luistert naar alles wat onuitgesproken blijft zonder te oordelen. Door de stilte sloot ik mijn ogen en zonk ik weg in gedachten. Ik dacht aan hoe mijn moeder mij als kind Vicks op de rug wreef toen ik verkouden was. Ik dacht aan mijn vader die zes maanden lang worstelde met het vooruitzicht dat hij dra op een afgrijselijke manier zou sterven. Ik dacht aan hoe hij langzaam werd opgegeten door de ziekte die zich van zijn lichaam had meester gemaakt. Ik dacht aan “De Schreeuw” van Edvard Munch omdat je in zo’n geval aan weinig andere zaken kan denken. Ik dacht aan de berusting in wat was, is en zal zijn omdat je uiteindelijk toch geen andere keuze hebt. Ik dacht aan de keuzes die mensen soms in jouw plaats nemen. Ik dacht aan alles wat ik ooit had, maar ook aan alles wat ik misschien nooit had gewild. Ik dacht aan de onomkeerbaarheid van de tijd en het gebrek aan kunstzinnigheid en creativiteit. Ik dacht tenslotte aan de lichtzinnigheid van het leven en alle onzin waar ik net had aan gedacht. Ik opende de ogen. Het transgender paard was verdwenen. De leegte had de stilte vervoegd. De berusting was compleet.