De recente gemeenteraadszitting in Herzele schetste een tweeledig beeld: enerzijds de ambitie om internationaal een standpunt in te nemen over het conflict in Gaza, anderzijds de confronterende realiteit van een gierend lege gemeentekas.
De vraag rijst in hoeverre een gemeente met ernstige financiële problemen zich kan permitteren om dergelijke vergaande ethische en politieke statements te maken, terwijl de basisdienstverlening onder druk staat.
De brede steun voor de motie “Herzele voor Gaza” – aangedragen door actievoerders en lokale partijen en goedgekeurd door CD&V, Open VLD, LEEF! en Vooruit – getuigt van een lokaal gedragen wens om solidair te zijn met de bevolking van Gaza.
De oproep tot sancties tegen Israël, het stopzetten van wapenonderdelen en het beëindigen van het associatieverdrag met Europa, samen met de eis tot vrijlating van gijzelaars en een permanent staakt-het-vuren, zijn verreikende stappen voor een gemeentelijk orgaan. Hoewel dergelijke moties symbolisch van aard zijn en een signaal afgeven aan de hogere overheden, roepen ze de vraag op naar de proportionaliteit en effectiviteit van een dergelijke actie in het licht van de acute lokale problemen.
De onthouding van N-VA en de tegenstem van Vlaams Belang illustreren de polarisatie die dergelijke complexe internationale vraagstukken zelfs op lokaal niveau teweegbrengen.
Direct na de bespreking over Gaza werd de raad geconfronteerd met de harde cijfers van de gemeentelijke financiën. Schepen van Financiën Sabrina De Lange (CD&V) schetste een alarmerend beeld: een autofinancieringsmarge van € -2,2 miljoen, wat neerkomt op dieprode cijfers.
Dit betekent dat de gemeente structureel geld tekortkomt voor haar reguliere taken. De verwijzing naar een “verschrikkelijke erfenis” van het vorige college – waarvan dezelfde partijen deel uitmaakten – klinkt als een poging tot het afschuiven van verantwoordelijkheid. De kritiek van Filip De Bodt (LEEF!) op de mislukte strategie van ongecontroleerde bevolkingsgroei als oplossing voor financiële problemen is daarbij terecht. Het idee dat meer inwoners automatisch meer belastinginkomsten genereren om de infrastructuurkosten te dekken, blijkt een misrekening, zeker gezien de lage benutting van dure faciliteiten zoals de voetbal- en wielertempel. De hoge personeelskosten door indexering en de uitgaven voor politie en brandweer zijn legitieme uitdagingen, maar de aankondiging van “structurele ingrepen” voor volgend jaar – waarschijnlijk belastingverhogingen, dienstverleningsvermindering of personeelsafvloeiingen – baart zorgen. De tips van De Bodt, zoals investeringen in zonnepanelen, benutting van subsidies en een eigen lening bij inwoners, bieden mogelijke uitwegen, maar de respons vanuit de andere fracties was opvallend stil. Dit stilzwijgen, gecombineerd met de focus op kleine lokale problemen als paaltjes en spiegels, wijst op een gebrek aan collectieve visie en durf om de grotere financiële uitdagingen structureel aan te pakken.
De beslissing om direct na het vaststellen van de desastreuze rekeningen € 200.000 te investeren in nieuwe kleedkamers voor de voetbalclub van Sint-Antelinks roept ernstige vragen op over de prioriteiten van het gemeentebestuur. De bedenking van Jo De Loor (Vooruit) over de financiering ervan is meer dan terecht. De eensgezinde goedkeuring door alle partijen behalve LEEF! toont aan dat electoraal gewin blijkbaar zwaarder weegt dan financiële prudentie. De Bodt’s verzuchting over het gebrek aan moed om onpopulaire maar noodzakelijke beslissingen aan de bevolking uit te leggen, raakt de kern van het probleem. Het verbreden van een gemeenteweg voor bouwrijpe gronden, het herstellen van daken en het opfrissen van een kerkhof, terwijl de maaltijden in het sociaal restaurant duurder worden, versterkt het beeld van een bestuur dat de hand op de knip houdt bij kwetsbare groepen, maar royale uitgaven doet voor andere doeleinden.
Ondertussen blijft de PFAS-vervuiling rond de brandweerkazerne een schrijnend probleem dat al jarenlang de gezondheid van bewoners bedreigt. Raadslid Filip De Bodt bracht de alarmerende situatie opnieuw onder de aandacht: de grond is zo ernstig vervuild dat omwonenden hun eigen verbouwde groenten en eieren niet meer kunnen consumeren. Desondanks blijft sanering uit. Een laconieke mail van de Brandweerzone Vlaamse Ardennen, waarin een cruciaal bestelformulier voor bodemonderzoek bij de verkeerde persoon belandde, toont een zorgwekkende laksheid. “Terwijl de mensen in onzekerheid verkeren over mogelijke gezondheidsrisico’s, gaat de overheid dus de mist in met een bestelbon. Wat gaat de gemeente Herzele doen om dit in de toekomst te voorkomen?” vraagt LEEF! zich terecht af. Burgemeester Benjamin Rogiers (Open Vld Herzele) bevestigt de gemaakte fout, maar verschuilt zich achter het feit dat de gemeente weinig kan doen. Hij stelt dat de brandweerzone er actief mee bezig is en hoopt dat het een eenmalig incident blijft. Een spoedig bodemonderzoek is echter essentieel en kan leiden tot aanpassingen van de ‘no regret’-maatregelen of zelfs tot nieuwe stappen. De onrust onder de bevolking is begrijpelijk en de vertragingen in het aanpakken van dit ernstige milieuprobleem zijn onacceptabel.
Een andere bron van lokale onrust is het voorstel van Infrabel om de overwegen in de Bergafstraat (Hillegem) en de Molendijk (Borsbeke) te sluiten. Bewoners van de Bergafstraat kwamen massaal opdagen op de gemeenteraad van 18 juni 2025 om hun bezorgdheid te uiten. Twee bewoners vroegen zich af waarom er geen dialoog met de buurt wordt aangegaan: “Mensen zijn bezorgd en hebben vragen over deze aanpak,” klonk het. “Moeten we straks via het natuurgebied naar Herzele rijden? De wegen zijn smal en ongeschikt voor veel verkeer. Waarom wordt er niet met ons gesproken?” Burgemeester Rogiers erkende de ongerustheid en benadrukte dat het om een principeakkoord gaat, een ‘go’ om een onderzoek te starten. Hij stelde dat Herzele alleen zal ingaan op het voorstel van Infrabel als er volwaardige alternatieven worden uitgewerkt waar iedereen zich in kan vinden. Mogelijke oplossingen zijn een brug voor fietsers en voetgangers, een tunnel, of de aanleg van een nieuwe ontsluitingsweg. De bewoners drongen erop aan dat niet alleen aan fietsers en voetgangers wordt gedacht, maar ook aan automobilisten. Op de vraag of ze het dossier mochten inkijken gaf burgemeester Rogiers een positief antwoord.
Tot slot de zoektocht naar een uitbater voor het verbouwde Schepenhuis. Hoewel de verhuizing van de toeristische dienst naar het centrum een logische stap is, rijst de vraag of de investering in het gebouw en de lage huurprijs van € 1500 – die volgens De Bodt onder de marktprijs ligt en oneerlijk is ten opzichte van bestaande horeca – wel verstandig is in de huidige financiële context. Het idee van een “stuntman” of een gespecialiseerd museum zoals een korsettenmuseum, toont een zekere creativiteit, maar de financiële haalbaarheid en het verwachte rendement lijken ondergeschikt aan de wens om het project “kwijt te kunnen”. De gemeenteraad van Herzele bevindt zich op een cruciaal punt. De bereidheid om zich uit te spreken over internationale conflicten staat in schril contrast met de blinde vlek voor de eigen financiële realiteit en de onwil om pijnlijke, maar noodzakelijke beslissingen te nemen. Zonder een drastische koerswijziging en een eerlijke communicatie naar de bevolking, dreigt Herzele verder af te glijden in een financieel moeras. De komende begrotingsbesprekingen zullen uitwijzen of de moed en durf die De Bodt bepleit, ook daadwerkelijk gevonden kunnen worden.