Column, 18/08/2017 – De zomer is al grotendeels voorbij! Bij velen zit ook het verlof er al op, ze zijn ergens in eigen land, ergens in Europa, of naar een ander aangenaam oord op deze wereld volop van hun verlof gaan genieten.
Diegenen die net zoals wij al met pensioen zijn, kunnen zich zowat het hele jaar door naar een andere plaats op deze aardbol begeven om van hun zogezegde ‘op rust zijn’ te genieten. Hoewel ervan rusten dan niet zoveel sprake is. Wel van rijden, stappen en kijken om dan ’s avonds moe, naar voldaan, naar bed te gaan. Ook wij deden dit jaar al ferm ons best om aan onze reislust tegemoet te komen . We trokken, nadat we dit jaar al één week in Oostende, tien dagen in het Nederlandse Hoenderloo, tien dagen in Sicili ë, tien dagen in de streek rond Parijs en twee weken in het Duitse Winterberg verbleven, op 19 juli voor drie nachten naar onze hoofdstad!
We wouden in Brussel de sfeer van de Nationale feestdag beleven. Ik wil er alvast bij vertellen dat we ervan genoten hebben, veel plezier hebben gehad en steeds na middernacht, zalig en moe tussen de lakens zijn gaan liggen. Raar, de eerste 2 jaar nadat ik met pensioen was, wou ik niet meer naar Brussel. Ik had 40 jaar in onze hoofdstad mijn job vervuld en had, zo vond ik toch, in mijn leven genoeg gebrusseld. Doch sinds ik op een bepaald moment naar het Magritte museum trok, heb ik deze rare gedachte doorbroken. Ik ben dan Brussel als een andere stad gaan zien dan de stad waar ik 40 jaar naartoe pendelde. Ook Vera mijn echtgenote, die ik gedurende 3 dagen alle hoeken van onze hoofdstad heb laten zien, is nog steeds heel enthousiast over haar kort verblijf aldaar.
We boekten onze overnachtingen in het Hilton Hotel aan het Brusselse Rogierplein en trokken daarvoor met de trein van Geraardsbergen naar Brussel-Noord! Vanaf het Noordstation rolden we onze reistassen langs de Vooruitgangstraat naar het Karel Rogierplein en het hotel in. We hadden het vooraf zo geregeld, dat we onze valiesjes rond 9u 30 aan de balie konden afgeven om dan pas ’s avonds in te checken. Zodoende konden we ons reeds van in de voormiddag Brussel in lanceren!
Wanneer we ons vanaf de Vooruitgangstraat op het Rogierplein begaven moesten we net niet onder de grote luifel, die bijna het gehele Rogierplein overdekt, stappen. Deze luifel – met een doorsnede van 64 meter – die van aan het einde van de Nieuwstraat het Rogierplein al overdekt, is gemaakt van plexiglas. Het gehele complex is een ontwerp van de Brusselse architect Xaveer De Geyter. Hij won, alweer 11 jaar geleden, de architectuurwedstrijd voor de vernieuwing van het Rogierplein. Het totale project had een kostprijs van 42 miljoen euro heb ik vernomen: ‘Een surrealistische prijs, voor een surrealistische paraplu in een surrealistische stad waar de grote surrealistische schilder, Ren é Magritte, 50 jaar geleden ter aarde werd gedragen’, dacht ik, wanneer ik het allemaal eens goed had bekeken: Magritte overleed ‘à l’âge de soixante-neuf ans, of op negenenzestigjarige leeftijd” op 15 augustus 1967, in de Brusselse deelgemeente Schaarbeek.
Vooraleer we onze tocht door Brussel aanvatten, zijn we ons, in het metrostation op het Rogierplein, een tram- en buskaart gaan aanschaffen. Zo een kaart kost 5€ en blijft 5 jaar geldig. We lieten en er ook 15 ritten opzetten, ook deze ritten blijven 3 jaar geldig en wanneer je met deze kaart voor een rit hebt ingecheckt blijft deze incheck 1 uur geldig, ook wanneer er moet worden overgestapt naar een andere tram of bus. Het inchecken gebeurt door met je kaart, op de tram of bus, te badgen. Op onze eerste dag trokken we naar het Eugène Flageyplein waar we in Elsene een tocht aanvatten om enige bijzonder huizen in art nouveau stijl te bezichtigen waarna we in Caf é Belga aan het Flageyplein iets gingen eten. Daarna trokken we met de bus verder door Elsene naar de Franklin Rooseveltlaan waar op huisnummer 67 de Villa Empain te bezichtigen is.
De industrieel en baron, Louis-Jean Empain, liet hem op 23-jarige leeftijd door de Zwitserse architect, Michel Polak, in 1931 een in art deco stijl villa bouwen. Michel Polak was de vader van Jean en Andr é Polak, ook zij speelden een belangrijke rol in de modernisering van het naoorlogse Brussel. Hun bekendste gebouw is het Atomium dat voor Expo ’58 door ingenieur Andr é Waterkeyn werd ontworpen en dat zij architecturaal uitwerkten. Daarna trokken we terug naar Brussel-stad, we stapten van de tram aan het Brouckèreplein en trokken, langs de autovrije Anspachlaan, naar het Fontainasplein.; om er ‘Bij Moeder Lambic’ van een echte Brusselse stoemp met varkenswangentjes te genieten. Uit de uitgebreide bierkaart, waar alle bieren uit de Zennevallei opstaan, koos ik voor een fameuze Cantillon geuze, Vera bestelde haar een blond Zennebier. ‘Gezondheid!’
Op 21 juni begaven we ons, te voet, naar de Koningstraat en de Zavel, waar we op de middag ergens tussen de Zavel en de Marollen, in de Cellebroersstraat in ‘Het Goudblommeke in Papier’ een stoverij met geuze bereid met verse frietjes en sla erbij nuttigden. Al om 14 u45 stonden we op het Koningplein om ‘Het jaarlijks defil é rond het Warandepark’, bij te wonen. We zagen ook hoe koning Filip van uit zijn wagen, met chauffeur, zijn troepen aanschouwde! Er werd, wanneer de koning voorbij kwam hartelijk geapplaudisseerd! Niettegenstaande het zonnige en warme weer was er enorm veel volk langs geheel het parcours. – We hadden dit jaar eens een Nationale Feestdag zonder de traditionele ‘drache Nationale’! – ’s Avonds rond 19u hadden we een plaats besteld in ‘La Rose Blanche’ aan de Grote Markt, hier werden royaal ‘Mossels met friet’ besteld, we kregen zelfs een plaats op het terras en maakten er kennis met een koppel, een man en een vrouw, uit Schotland, die eveneens 3 dagen in Brussel verbleven. De man vroeg me zelfs wat ‘stoemp’ is? Ik vertelde hem dat dit ‘Mashed potatoes with vegetables, mostly carrots’ zijn. Tegen 21u 30 verlieten we de Grote Markt en stapten naar het Paleizenplein waar om 23u het vuurwerk werd gehouden, opnieuw was de Koninklijke Familie aanwezig en het vuurwerk was bijzonder mooi!
De zaterdag bezochten we in BOZAR de tentoonstelling ‘Brussel is een Plaizier’ een expo die nog loopt tot 10 september en die ik iedereen wil aanraden, want wij hebben er wel echt van genoten en veel plezier gehad! De bezoekers worden er verwend met foto’s, ansichtkaarten, prenten, kalenders en boeken over Brussel en verzamelt door de rasechte ‘Brusselse Uitgeverij Plaizier’. Ook architecturale en stedelijke transformaties, van onze hoofdstad, komen er prachtig in beeld, evenals tal van voorwerpen die het eigenzinnige parcours van het uitgeverskoppel Wijnand en Mieke Plaizier belichten. Doe jezelf eens een plezier en mis zeker deze tentoonstelling niet, want het ene ‘Plaizier’ is zeker het andere waard!
Karel De Pelsemaeker