Beste Fatma,
Deze brief naar aanleiding van uw uitspraak van 4 maart ll in Het Nieuwsblad.be.
Graag had ik het opgenomen voor “oudere mannen”. Voor alle duidelijkheid: ik heb bijlange nog geen afspraak met Abraham. Het zal nog een eeuwigheid duren voor ik 50 word. Ik moet echter toegeven dat ook ik onlangs als “iets oudere man” bestempeld werd (let vooral op de “iets”). Door een twintigjarige tuttebel, nota bene, wiens hobbies I-Phonen en Instagrammen zijn. Ik ben echter zeer ruimdenkend en heb, na zeer lang aandringen van mijn kant, de pseudo-excuses aanvaard. Waarschijnlijk kent het meisje niet echt veel gedistingeerde afgevaardigden van het mannelijk geslacht. Laat staan ouder dan 25. Tenzij dan via Instagram.
Haar collega/leeftijdsgenote liet me dan weer weten dat ik “mooi haar had” en dat ze het wel had voor “iets oudere mannen”? En natuurlijk was ik gecharmeerd. Maar los van het behoorlijk hoge #metoo-gehalte (het gesprek vond plaats in een lift), was ik vooral teleurgesteld door haar onkundig gestuntel als het op versieren aankwam. Wie mij kent weet namelijk dat er meer gras op een droge steppe staat dan op mijn cranium. Haar dat door de decennia heen gemigreerd is van mijn schedel naar mijn kin.
Ik begrijp dat het leven als jonge carrière vrouw hard is. Weet echter dat ook voor ons mannen, het leven niet altijd even makkelijk was. Als zeventienjarige hadden onze leeftijdsgenotes meer oog voor oudere jongens. Als jonge twintiger waren hormoonspiegels dermate hoog dat het uitgaansleven eerder een Romeins slagveld leek dan een avondje uit. Als dertiger werden we verondersteld carrière te maken én fit te blijven, terwijl we allemaal weten dat “netwerkmeetings” en “sixpacks” niet echt vrienden zijn. Als veertiger moest er een nieuw dak op de veranda en diende de hond uitgelaten. En moest de plus-dochter afgehaald van een feestje. En als “vijftiger” zijn mannen “al iets ouder”? Hoe zou dat komen?
Voor alle duidelijkheid: ik vraag hier geen excuses in eigen persoon. Ik ben geen vijftiger. Heiligen staan nog steeds in rij om hun naam te geven aan de kathedraal die mijn lichaam is. Ik heb de “street cred” van een twintiger en de “world cred” van een dertiger. Ik hoef dus geen excuses.
Mijn vrienden “vijftigers” trouwens ook niet. Enkel elementaire beleefdheid gebied u daartoe. Met leeftijd komt volwassenheid en eruditie. Zij zouden bijvoorbeeld nooit zeggen dat het lijkt alsof u net kaka in de broek gedaan heeft telkens u een straatinterview afneemt. Volwassenheid en beleefdheid, begrijpt u.
Eric Martens
Screenshot: nieuwsblad.be