De initi ële bedoeling van dit dagelijkse stukje is je de coronabrij beter te laten verteren. Maar vandaag even niet. Het stukje van gisteren was al behoorlijk levensbeschouwelijk. Had ik toch maar een scherf van mijn glazen bol bewaard.
Gisteren was geen dag voor te sterven. Vandaag evenmin. Nooit.
In coronatijden dalen de misdaadcijfers, evenals het aantal beroertes. De dood laat zich evenwel niet in statistiekjes vatten. Het dak kwam naar beneden gisterenvoormiddag.
Mijn goeie vriend Luc is plots niet meer. Plots. Niet. Meer.
Luc was theaterman vóór de schermen. ‘Markie, as ge’n minuutjen ait, welde ne kier kommen?’ En Markie kwam. Luc vroeg raad over de positionering van een foto in de powerpoint, of polste naar mijn mening over het traject van een volgspot op het podium. En zo maakten we ’t spelleke van Lierde. Samen. Constructief. Luc, meester over licht en duisternis. Voor even.
‘Markie, as ge’n minuutjen ait, welde ne kier kommen?’
Lieve vriend, ik kom er aan, Voor om het even wat. Waar of wanneer maakt niet uit. Luc, meester over licht en duisternis. Voor eeuwig.