De winkels gingen open. Eindelijk! Ik spoedde mij naar de wapenhandelaar. Er stond een rijtje klanten met zelfmoordgedachten vóór mij, maar toen ze mijn vertoornde kop zagen opduiken stapten ze wijselijk anderhalve meter opzij.
‘Waarmee kan ik U helpen? Bommen en granaten? Pistolen en schietgeweren?’ vroeg de wapenhandelaar, blij dat zijn commerce weer op gang kwam.
‘Beste man, ik heb nood aan een compleet ridderharnas, zo één met een openklapbaar helmvizier, en een malie ënkoker, en soepel bewegende stalen vingers -g één wegwerphandschoentjes dus- en vooral… een scherp zwaard!’
‘Voor wà t te doen?’ vroeg de wapenhandelaar.
‘Ha, voor het coronavirus te bestrijden natuurlijk. Iemand moet het doen!’
‘Met een ridderharnas en een zwaard?’ lachte de exploitant, ‘ben je dan niet beter af met een sterke insecticide? Ik kan er aan geraken. Sterk illegaal spul van vroeger. Verdelgt zowel vliegende als kruipende insecten.’
‘WÃ Ã t? Een spray? Da’s voor, zjannetten. Ik wil een zwaard, om het virus in honderdduizend mootjes te hakken!’ Nu, vrienden ik wil hier duidelijk stellen dat ik helemaal niks heb tegen zjannetten, integendeel, dit is enkel spreekwoordelijk overdrachtelijk bedoeld.
‘Gij zijt gij nen halven zot zekerst’ schrok de handelaar.
‘Wablieft? Een halve zot? Moet ik dit als een belediging beschouwen? Heb je mij al eens goed bekeken? Ik ben wel een h éle zot!’
De wapenhandelaar besefte dat ik bloed geroken had en dat zijn leven aan een zijden draadje hing omwille van de massale aanwezigheid van munitie in mijn grijpbare omgeving. Toch kreeg hij mij vlotjes buiten. ‘Informeer je eens in een feestwinkel of in een carnavalswinkel.’
Dat deed ik. Ze hadden alles wat mijn hartje verlangde. Het harnas èn het zwaard.
‘Kan dat beschermstukje voor mijn edele delen vlotjes open en dicht?’ vroeg ik aan de verkoopster. Ik geef u ter info mee dat ik gezien mijn lichtjes vorderende leeftijd, lieve lezer en lieve lezeres, iets m éér plasdrang heb dan destijds, al zal je hieromtrent nog niets terugvinden in mijn medisch dossier, en dat ik g één zin heb om tijdens mijn queeste telkens die ijzerwinkel af te gooien en terug te omgorden.
Ik keek op naar de verkoopster en zag haar hardop en afkeurend denken ‘gij se vies ventje’.
Ik wandelde de winkel buiten met een modieus mondmasker in tijgerprint en een kasticket.
Ik heb alles gedaan wat in mijn mogelijkheden ligt om het virus uit de wereld te helpen, maar faal jammerlijk.
LEES OOK:
https://www.nuus.be/2020/03/29/markske-in-tijden-van-crisis-hangjongeren/
https://www.nuus.be/2020/04/18/markske-in-tijden-van-crisis-eindelijk-radijsjes-zaaien/
https://www.nuus.be/2020/05/06/markske-in-tijden-van-crisis-een-pint-drinken-bij-meileken/
https://www.nuus.be/2020/05/09/markske-in-tijden-van-crisis-kinderen-en-kleinkinderen/
https://www.nuus.be/2020/05/11/markie-in-tijden-van-crisis-vrouwen-zijn-superieur/