Goeiemorgen beste lezers,
nog half in slaap hoorde ik het al. Regen. Dag x. We zijn vertrokken voor alweer een grijze, sombere, natte dag. Wat een geluk dat jullie mij aan het werk houden! De omslagen zijn geadresseerd, de boekjes liggen uitnodigend te wachten. Enkel de opdrachten aan ieder van jullie ontbreken nog. Een taak voor straks, als ik wat helder kan denken, als de mist in mijn hoofd is verdwenen. Niet dat ik gisteren zwaar doorgezakt heb. Vroeger wel, met Pinksteren, de grote kermis in het dorp. Nu een herinnering in Erfgoed.
Gisteren dus. De dag begon zonnig! Ik besloot de fiets te nemen op de eerste etappe. Veertig kilometer op de teller, twintig boekjes gedropt in de grote verscheidenheid van Vlaamse brievenbussen. En geloof het of niet, maar één keer aangebeld. Energie teveel, nog een drietal uren in de tuin gewerkt. Op verplaatsing. Thuis hangt de klimrozelaar er door de felle wind triestig bij. Een karweitje voor morgen, tussen de voorspelde buien door en nadat ik ‘Love me , love me not’ toevertrouwd heb aan de postbediende. Die me nu onmiddelllijk herkent…
Die aanhoudende regen… vorige week zag ik de haas die asiel gezocht heeft in de grote tuin zitten op de omgeploegde akker. Alleen en druipnat, veel van zijn pluimen verloren. Als dat zou gelden voor een haas. Ik heb hem geen lift gegeven.
De planten in de tuin doen het uitstekend. Niet te danken aan mijn groene vingers, ze houden van de regen. Vorige week zag ik mijn neefje terug, legde hem het begrip ‘groene vingers’ uit. Vertelde hem dat het in onze genen zit, oma, mamie, tantes…we hebben allen dat kenmerk gemeen. Hij heeft veel interesse in plantjes maar verzekerde mij dat zijn vingers niet groen waren. Hij draagt tuinhandschoenen… Zijn zusje sprong van de stoel, klauterde op mijn schoot en stak demonstratief haar handjes onder mijn neus. Zij wel, beweerde ze. Ik was opgelucht, toch iemand in de familie. Opvolging verzekerd.
De akelei uit een ver verleden, mijn overgrootouders huis in Oudenhove wil ik jullie niet onthouden. Een bloemetje om jullie dag op te fleuren.
Tot later,
Lut