Waar is papa? Hij zit in de zandbak!!!

In de tuin viel niets te doen. De vloeibare selder wachtte op zon en droogte en op lagere mosselprijzen. De tomaten verkozen openklieven boven tomatenrood te kleuren. De boontjes vertikten het nog langer te moeten concurreren met die groene smaakloze slingers uit Senegal en weigerden te bloeien. De peterselie verkoos een schaduwrijk plekje maar baden in de Zwarte Zee onder een eeuwigdurende loden hemel, daarover stond niets op het pakje zaad. De basilicum had ooit de ark van Noë overleefd maar niet het eerste deel van die fameuze Belgische zomer anno 2021 : hij werd geel, daarna bruin en verdween toen weer helemaal onder de waterspiegel. Gras maaien ? Je rijstveld doorklieven en vastlopen met je machine in de zompige grond bedoel je.

Kon je dan als uitgeregende papa niet beter met je jongste naar de pop-upzandbak op de Markt trekken ? Eruit trekken was misschien juister. In de garage had hij eerst nog wat gesleuteld aan het achterwiel van haar fietsje en toen waren ze plots alletwee verdwenen, vader en dochter. Met codetaal kan je bij de opvoeding van je kind niet vroeg genoeg beginnen. Hij had zijn GSM bewust thuis gelaten, in de garage. Want weet je, zand is vijand nr.1 voor een iPhone en zeker voor een Samsung. Bovendien is zulk tuig een beperking van je vrijheid, vond hij, ook als het een Samsung is.

Ze waren de allereersten in de pop-upzandbak. Ze waren zelfs de allereersten op de Markt, behalve Raf dan die al zijn 10000 pasjes op zijn stappenteller had staan.

Ze koos meteen voor de boot. Ze keek niet meer op. Ze had niets te maken met die man die daar met zijn enkels in het zand stond. Haar papa was een fata morgana. Ze ging dadelijk het zeegat kiezen of wat verderop aanmeren maar dat kon nu  niet want het Volkshuis was nog niet open.

Wat doe je als goede vader als je kind gereed is om uit te varen naar vreemde continenten, op zoek naar geluk en avontuur ? Wat onderneem je om dat kind te beletten de oceaan over te steken en het misschien nooit meer terug te zien ? Je vergeet je natte selder en je barstende tomaten en je snelt haar achterna. Tenzij je nog net op tijd en net voor je wanhoopsdaad, van je kind zelf hoort dat het inscheept voor het paradijselijke eiland Tagomago. Je kind was al ambitieus van bij de geboorte. Wat Kevin De Bruyne kan, kan ik ook, denkt het.

Hij wàs een goede vader maar hij rukte niet aan het houten roer om het kind te stoppen. Hij aaide het nog eens over het hoofd, gaf het nog een klapzoen op de wang, luider dan het geluid van de scheepshoorn en stapte over de rand van de zandbak.

Toen ze al Kaap Hoorn en Kaap de Goede Hoop had gerond en de Tafelberg in het oog kreeg, stapte de vader opnieuw het zand in, dit keer in de Kalahariwoestijn en vroeg haar of ze nu niet eens de glijbaan zou proberen. Ze knikte nee en zei heel stil in zijn oor : Ik moet eens plassen. Met die mogelijkheid had hij nu eens geen rekening gehouden. Hij probeerde het plasmoment nog even uit te stellen door haar al de voordelen en de genoegens van een glijbaan boven die van een bootje duidelijk te maken. Ze knikte braaf, scheen papa gelijk te geven maar zei dan toch, weer op fluistertoon : Ik kan niet meer wachten, papa…

Gelukkig had Leonardo al zijn grote blauwe deur uitnodigend open gezet en konden ze, vader en dochter, ook als eersten die dag het toilet gebruiken. Daarna gngen ze als twee geroutineerde tooghangers op een barkrukje wat drinken : hij een espresso , zij een warme chocomelk.

Toen ze buitenstapten uit De Kring, zat een jongetje achter het stuur van haar boot, een jongetje uit Boerkina Faso. Ze had nochtans net daarvoor aangemeerd in de haven van Ouagadougou en had het jongetje daar niet gezien.

Wat later hielp papa haar naar de top van de glijbaan. Ze aarzelde een beetje, bekeek haar vader vol vertrouwen en gleed toen met alle gemak naar de begane zandgrond : ze keerde zopas met Richard Brandson terug uit de ruimte op aarde.

Er stonden twee gelukkige mensen daar in het zand op de Markt : een vader en zijn dochter.