Viane. Dirk Krikilion (1960) – in Geraardsbergen gekend als de ‘krike’ – werd voor zijn sportverdiensten dit jaar in de bloemetjes gezet. In juni ontving hij in het Arjaantheater van de stad Geraardsbergen een Lifetime Achievement Award. De atleet uit Viane ziet er nog heel goed uit en verzorgt zich uitstekend. Hij zit strak in het pak. De Krike won niet alleen in het wielrennen prijzen, maar stond ook regelmatig op het podium in de duatlon, het powerliften en de bodybuilding. Zijn palmares is indrukwekkend. Dirk is één brok karakter, maar hij geniet ook heel graag van het leven. Ook dat is een unieke combinatie. Momenteel traint hij Steffen De Schuyteneer. Ik zoek hem in Viane in zijn gezellige woonst op voor een babbel.
Dirk Krikilion werd in 1960 in Viane geboren. Hij woont nog steeds in het ouderlijk huis. ‘Nu en dan ben ik eens verhuisd, maar uiteindelijk keerde ik altijd terug.’ Naast het ouderlijk huis staat de woonst van zijn grootvader. Hij baatte een café uit, wat de thuisbasis vormde van zijn supportersclub. De krike zette zowel het ouderlijk huis in orde en herstelde het café van zijn grootvader in al zijn glorie. ‘Het is eigenlijk meer een museum dan een café. Ik zou er graag een ontmoetingsruimte voor ex-wielrenners van maken.’
Steffen De Schuyteneer
Dertig jaar lang had hij weinig tot geen contact meer met de renners waar hij mee optrok, maar dat veranderde toen hij coach werd van Steffen De Schuyteneer. De zeventienjarige klassebak was dit jaar goed voor zes overwinningen en zeventien podiumplaatsen bij de junioren. Krike zag het wielertalent uit Geraardsbergen aan het werk: ‘Het klikte onmiddellijk. Hij barst van het talent. Als twaalf-, dertienjarige won hij al tal van koersen. Bij de nieuwelingen won hij in zijn eerste jaar zes koersen en werd Belgisch kampioen. Het jaar nadien reed hij achtentwintig wedstrijden en won hij er achttien van.’
Volgens de gewezen renner uit Viane is Steffen De Schuyteneer een klassiek renner, maar dan met heel snelle benen. ‘Hij zal nooit een berg op kunnen. Daarvoor weegt hij te zwaar.’ Krike gaat wekelijks trainen met Steffen. Hij rijdt op de brommer, met in zijn zog zijn ‘poulain’. ‘Als hij kan blijven groeien dan zie ik hem nog presteren in Parijs-Roubaix en de Ronde van Vlaanderen. Met Steffen kan het niet mislopen. Bij de junioren zijn er veel goede renners, maar hij steekt er met kop en schouders bovenuit.’ Volgens Dirk is er in de streek heel veel wielertalent. ‘Het is jaren gelden dat er nog zoveel goede renners in de streek rondreden.’
De Krike heeft een diepe band met Steffen. ‘Toen ik bij de jeugd reed, was Steffen zijn grootvader mijn soigneur. Zijn vader vroeg mij om hem af en toe te trainen. Ik kon dus niets anders dan iets terug doen.’ Intussen is Dirk weer gebeten door de wielermicrobe en gaat voluit voor Steffen. Hij weet intussen wat er in zijn hoofd rondspookt en prepareert hem voor iedere wedstrijd. ‘Wat ik vooral doe, is zijn kop goed zetten. Het verschil met vroeger is opmerkelijk. De omkadering en de begeleiding zijn een stuk professioneler geworden.’
Als beroepsrenner
Dirk Krikilion zat al van kindsbeen op de fiets. ‘Op mijn dertiende reed ik al wedstrijden bij de onder-beginnelingen.’ Hij doorliep de hele cyclus: van de nieuwelingen tot de liefhebbers en tenslotte als beroepsrenner. De doorwinterde sportlegende won maar liefst 185 wedstrijden. Hij kijkt met voldoening terug op zijn wielercarrière. ‘Al is het niet wat mijn omgeving ervan verwacht heeft. Ik wist als liefhebber dat ik bij de beroepsrenners niets te zoeken had. Bij de liefhebber kon ik wel tijdens de rittenkoersen uitblinken. Ik won verschillende ritten, maar voor de klassiekers schoot ik te kort. Toch heb ik onder druk van mijn omgeving – en vooral mijn vader – een profcontract getekend.’
‘Als beginneling bij de beroepsrenners heb ik zeker niet slecht gereden. Ook al arriveerde ik zeker vijftien keer bij de tien eerste, ik was beter nooit beroepsrenner geweest. Toch heb ik wel een heel mooie tijd gehad. Als ik een rit gewonnen had, was er met mij geen huis meer te houden. We gingen toen ’s avonds op stap en kwamen in de vroege uurtjes weer thuis. Het zou nu niet meer pakken. Toch was ik blij dat ik op een gegeven moment een punt achter mijn wielercarrière heb gezet. Toen ik stopte, viel er een zware last van mijn schouders.’
Krike zette een punt achter zijn carrière omdat hij gezondheidsproblemen had. Hij had last van hartritmestoornissen. Tussendoor werkte hij als dakwerker, maar een paar maanden later zat hij weer als beroepsrenner op de fiets.’ Intussen wist de atleet uit Viane wat aan de basis lag van zijn hartritmestoornissen en kon het euvel worden weggewerkt. Hij is nog drie jaar beroepsrenner geweest. Zijn palmares oogt mager, maar op de piste heeft hij heel wat wedstrijden gewonnen.
Duatlon
In 1987 stopt hij met wielrennen. Krike wou dan overstappen naar powerlifting en bodybuilding, maar de dokter raadde hem dat af. ‘Door de plotse overschakeling bestaat de kans dat ge problemen gaat krijgen met uw hart’, zei de dokter tegen hem. Daarom schakelde de geharde atleet in 1988 over naar duatlon. Dirk Krikilion schrijft zich in voor een wedstrijd in Mons. ‘Ik stond daar met meer dan 260 atleten aan de meet en 
ik had nog nooit gelopen.’ Krike begon met de moed der wanhoop aan de helse wedstrijd, maar tot zijn grote verbazing deed hij het helemaal niet zo slecht. Hij liep de tien kilometer in 40 minuten. Hij strandde bij aanvang van het fietsen daarmee op de zestigste plaats. ‘Maar op de fiets ontbond ik mijn duivels en reed de ene na de andere voorbij. Uiteindelijk kwam ik net buiten de top 10 over de meet, wat helemaal niet slecht was voor mijn eerste deelname.’
‘Ik stond van mijn eigen prestatie te kijken. Ik had er geen bal voor gedaan en arriveerde als elfde. Na twee à drie weken hard trainen had ik eind september 1988 bij de vierde wedstrijd waaraan ik deelnam, mijn eerste overwinning beet. Dat was in de beginperiode van de duatlon. Triatlon is ontstaan in Hawaï, maar duatlon heeft zijn wortels in het noorden van Frankrijk. Het was de bedoeling om de atleten aan te trekken die wel goed kunnen fietsen en lopen, maar niet goed kunnen zwemmen.’ Na al die jaren kent de Krike de meeste atleten nog bij naam en weet er nog tal van anekdotes over te vertellen.
In de jaren tachtig werd er in Wallonië een superprestige opgestart, die heel wat bijval had. ‘Er werden veertien of vijftien wedstrijden georganiseerd en enkel de zeven beste resultaten kwamen in aanmerking.’ Hij nam verschillende keren deel aan de superprestige en eindigde tweemaal vierde. Ook won hij het kampioenschap van België en werd tweemaal kampioen van Oost-Vlaanderen. In totaal won hij een zestal duatlons en werd ook voor het Europees kampioenschap geselecteerd. ‘Maar het belangrijkste is dat ik me goed geamuseerd heb.’
powerliften en bodybuilding
In die jaren werkte Dirk Krikilion bij de Post. Na zijn ronde ging hij trainen. ‘In het laatste jaar dat ik aan duatlon deed, raakte ik niet meer bij de vijf eerste en viel telkens net buiten te top vijf. Dat kwam door het feit dat de sport volop aan het professionaliseren was en dat voelde ik maar al te goed.’ De Krike hield het duatlon voor bekeken en legde zich toe op wat hij altijd had al willen doen: powerliften en bodybuilding.
‘Powerliften en bodybuilding waren de sporten die mij het beste lagen.’ Hij stapelde de prijzen op. Krike is veertien keer Belgisch kampioen geweest en werd tweemaal Europees en éénmaal wereldkampioen. 
Daarnaast werd hij nog drie keer vice-Europees kampioen en tweemaal vicewereldkampioen. In powerliften mocht hij als nationaal kampioen ook zes keer de bloemen in ontvangst nemen. Hij heeft vier records op zijn naam staan. Een indrukwekkend palmares. ‘Deze sport heeft een kwalijke reputatie omdat er veel doping is, maar ik heb altijd zuiver getraind.’
Toch relativeert Dirk Krikilion de doping in de wereld van de bodybuilders: ‘Ik ben zowel beroepsrenner als bodybuilder geweest. Als het op doping aankwam, moesten de renners zeker niet onderdoen. Het grootste verschil is dat wielrennen het grote publiek aanspreekt en dat bodybuilding een marginaal karakter heeft en zich tot een beperkt publiek richt. Ik was steeds bij een natural federation aangesloten. Iedere wedstrijd wordt er gecontroleerd. Je loopt dus iedere keer de kans dat je mag plassen. Op de twintig jaar dat ik competitie heb gedaan, werd ik dertien keer gecontroleerd. Ik was steeds clean.’
Dirk Krikilion is ook nog aan de slag bij de politie van Halle geweest, waar hij tien jaar verbleef. Krike is heel zijn leven een levensgenieter geweest. Hij plukt de dag. ‘Ik was eerder een dorpschampetter dan een politieagent. Ik zag veel door de vingers en zat graag tussen de vrienden.’ Krike heeft zijn leven graag geleefd. Hij heeft van niets spijt. Toch wel van iets: ‘Dat het gepasseerd is. Moest ik kunnen, ik zou onmiddellijk herbeginnen. Op dezelfde manier.’
Julien Borremans