Soms dwingt een afscheid je om terug te kijken, niet alleen naar een persoon, maar ook naar een tijd en een plaats die je dierbaar waren. Dit korte, warme bericht schrijf ik niet alleen als eerbetoon aan Hilda, maar ook als een afscheid van mijn herinneringen aan Montmartre, de wijk die zoveel betekende voor mij.
Hilda, de echtgenote van Willy, de beenhouwer, was een vrouw met een groot hart. In hun slagerij was zij de stille kracht, de vrouw die je begroette met een glimlach en altijd tijd maakte voor een vriendelijk woord. Klanten kwamen niet alleen voor hun boodschappen, maar ook voor haar warmte en begrip. Ze kende haar klanten, wist wie het moeilijk had en bood steun op haar eigen, eenvoudige manier—zonder oordeel, altijd met oprechte aandacht.
Hilda leefde mee met de mensen om haar heen. Ook de supporters van KSV Sottegem herinneren zich haar met genegenheid. Willy was een trouwe supporter, en Hilda luisterde mee naar de verhalen, de vreugde en het verdriet dat voetbal met zich meebracht. Ze was altijd mee naar de wedstrijden van KSV, behalve de laatste jaren toen het moeilijker werd. Maar vooral: zij was er voor iedereen, zonder onderscheid.
Hoewel ze al een tijd niet meer in Montmartre woonde, blijft haar naam daar verbonden met herinneringen aan warmte en menselijkheid. Met haar heengaan verdwijnt niet alleen een bijzondere vrouw, maar voor mij ook een stukje van de wijk die ooit zo vertrouwd voelde. Toch zal Hilda blijven voortleven in de verhalen die we vertellen, in de herinneringen die we koesteren, en in de warmte die ze ooit zo vanzelfsprekend deelde.