Anny Bert, 12/01/2018 – Ring ring ring. Ik had net de voordeur gesloten bij mijn terugkeer van een boodschappentocht. De laatste passen, in eigen straat, had ik afgelegd met gesloten ogen kwestie van de troep en de smurrie niet te moeten zien. Die troep was er sinds de werken in september nooit opgeruimd.
Ring ring ring
Ik plofte mijn boodschappentas neer, arme eieren, arm aardbeientaartje, en opende de deur. Daar stonden drie volwassen mannen. Ze deden zelfs de moeite niet te zingen “Drie koningen, drie koningen, geef mij nen nieuwen hoed”. Die hoed hadden ze trouwens niet nodig want op het hoofd hadden ze alle drie een emmertje waaruit achteraan in de nek, net als bij een legionair van het Vreemdelingenlegioen, een lapje hing. Toen ik wat beter keek, zag ik dat het een stuk groene Viledadweil was. De oudste van het trio droeg een trekker als staf. De middelste, de echte boodschapper, hield een A3-blad voor zich waarop in viltstift :
STEUN ONDERHOUDSPLOEG OPENBARE WERKEN AFD. BEVEGEM
De derde had een spaarpotje mee, een missiebusje met negerkop, je weet wel : cent in gleuf en knikken maar.
Ze hadden het in de Kringwinkel kunnen op de kop tikken, op het zwarte kopje, tegen € 2,50. Het had ook € 2 kunnen zijn, zei de kringwinkelierster, maar dan moesten ze wel een pater adopteren, een oude man die nog altijd in de brousse van Congo rondhoste op zoek naar kandidaat-bekeerlingen. De oude knar had er toendertijd wel honderden begeerd. Oei ! Sorry ! Tikfout ! Moest “bekeerd” zijn.
De warmste week was nog niet helemaal afgekoeld, met resems goede doelen maar was dat goede doel daar vóór mij zo nobel te noemen ? Ging het budget “Propere buurt” dan enkel naar de netheid van de centrumstraten die dagelijks hun beurt kregen ?
En ik sloeg mijn voordeur dicht.
Wel spijtig voor die drie emmertjes en de groene Viledadweil die daarvoor was gevierendeeld. Ik haalde driemaal diep en tweemaal ondiep adem. Dan trok ik vlug de deur weer open en keek de straat in. Nergens waren de drie mannen te bespeuren. Ik bleef achter met de vaste overtuiging dat er ook dagmerries bestaan.
Misschien was het wishful thinking en verwáchtte ik enkel de doortocht van drie kinderkoningen zoals vroeger.
Met een jurk van bobonne en een pet van pepe, zeg je.
Nee, zo erg “vroeger” bedoelde ik ook weer niet.
Vooreerst zijn er geen pepes meer. Dat is nu een opa of een peter. Bravo, naamgevers ! Je drijft ons niet regelrecht in de armen van een psychiater, een geriater of een logopedist met grootvaderlijke surrogaten als opi, papoe, pepère, grompie.
Krijg me dat als moeder verteld bij thuiskomst van de vader.
Schat ! De kleine heeft zijn eerste woordje gezegd !
Echt, was het “papa” ? “Mama” ???
Nee, het was grompie…
Je zou voor minder je vader of schoonvader uit je erfenis schrappen.
Dat bobonne een jurk als afdankertje kan afstaan voor een driekoningzangertje, is ook al folklore. Vergeet niet dat bobonne het ganse jaar door zelf al oogt als een carnavalist en dat ze alle knepen kent van de verkoop online van haar spulletjes. Nog zo ’n woord om met je kunstgebit tegen een bakstenen muur te schuren, als het maar knarst. Spulletjes ! Waar zou Maggie De Block haar spulletjes kopen ?
Misschien is het nog wel beter zo want een droomscenario kan je het zeker niet noemen : je trekt je deur open en drie snotapen staan er naast elkaar te sms’en, kijken niet eens op maar sturen je een berichtje, een billentriller.
Met het schaaltje waarin je vroeger al van november pasgeld opzij hield, “voor de kindjes die zullen komen zingen”, wil je je in de Trumpjaren niet mateloos belachelijk maken. Het A3-blad heb je vakkundig dichtgeplooid. Het kwaliteitsproduct dat je er hebt ingestopt, draagt het label T, van Tiense suiker, bloemsuiker nog wel.
Je hebt je wel de moeite getroost de drie snaken een hint te geven aan de binnenkant van de verpakking.
Eigen Kweek
Groeten van Jos en Ria
Heuvelland
De Welvaerts zullen daar in Wijtschate grote ogen opzetten als daar drie onkoninklijke pubers hun spul komen halen vanuit de verre Vlaamse Ardennen. En zeggen dat een treinkaartje, een retourtje, zo duur was.
Nee, we hebben ze enkele jaren geleden nog als sterzangertjes aan onze deur gezien en zien ze voortaan in geen enkele variatie nog op straat verschijnen.
Welkom in Bokrijk, Drie Koningen
Anny Bert.