Een open brief van Matthias Diependaele (N-VA Zottegem)
Politiek is mensenwerk. En waar het om mensen gaat zijn emoties nooit ver weg.
Zo hadden wij met N-VA Zottegem op één van onze laatste bestuursvergaderingen een bijzonder emotioneel moment. De nestor van onze afdeling, Ghislain Diependaele, deelde met tranen op de wangen mee aan de ploeg dat hij dan toch niet zou gaan zetelen in de gemeenteraad.
Wie Ghislain kent weet dat hij die beslissing niet licht heeft genomen. Iedereen van goede wil moet toegeven dat Ghislain de laatste halve eeuw een belangrijke rol speelde in het Zottegemse politieke landschap. Daar trek je niet zomaar een streep onder. Hij luchtte zijn hart op papier in een tekst die aan de lokale pers werd doorgestuurd. Maar wat een oprechte poging was om zijn beslissing uit te leggen aan zijn kiezers keerde zich tegen hem.
Natuurlijk hangt hier ook een terechte politieke vraag aan vast: is het gerechtvaardigd dat iemand deelneemt aan de verkiezingen maar dan toch niet gaat zetelen eens de stemmen geteld zijn? En maakt het dan uit of het om een lijstduwer gaat of niet? De meningen zijn verdeeld. En zo hoort dat ook in een gezonde democratie.
Maar wat hard aankwam in onze ploeg is dat dit terechte politieke debat gepersonaliseerd werd op de figuur van Ghislain. Dan nog wel in de vorm van een poll. Niet bepaald een instrument dat veel nuance toelaat. Meer dan een half leven politiek engagement werd daarmee herleid tot hapklare kluif voor onze bijtgrage sociale media.
Is het dan verwonderlijk dat daar emotioneel op gereageerd wordt door mensen die Ghislain in het hart dragen? Ik denk het niet. Ik ben vooral blij dat er in onze ploeg nog “graag gezien” wordt. Het is maar weinig politieke partijen gegeven.
Betekent dat dan dat ik elke reactie goed keur? Zeker niet. Op publieke fora doen we er allemaal goed aan onze tong meerdere keren om te draaien.
Maar de reacties van enkele N-VA-leden waren voldoende om een open brief uit te lokken vanwege de redactie van De Beiaard. Zij voelden zich naar eigen zeggen ‘geïntimideerd’ en beeldden dat uit door een afbeelding van een man die monddood werd gemaakt. Zelfs in ons gezellige Zottegem waar iedereen iedereen kent gaan veel dingen sneller dan een telefoontje zo zie je maar…
Ik laat het oordeel graag aan de lezer. Maar intimidatie betekent dat je iemands gedrag wil beïnvloeden door hem angst aan te jagen. Eventueel zelfs door te dreigen met geweld. Waren die reacties dan zo straf dat deze definitie van toepassing was? Of gaat het hier meer om lange tenen die in deze wel heel handig van pas kwamen?
Zoals het ritueel van onze sociale media het betaamt kwamen er ook heel wat reacties op het bericht dat De Beiaard monddood werd gemaakt. Als zou de persvrijheid onder druk staan in de Vlaamse Ardennen. Weinig genuanceerd, maar des te meer gerecupereerd.
Voor enkele onder hen wil ik er toch op wijzen dat -grondwettelijke of andere- vrijheden in twee richtingen werken of helemaal niet werken. Natuurlijk is het onaanvaardbaar dat pers geïntimideerd zou worden of ‘het zwijgen wordt opgelegd’. Maar blijkbaar zijn er heel wat klavierridders die maar al te graag individuen -politici of anderen- zouden willen beletten om hun mening te geven over een krantenbericht of redactionele lijn.
De vrijheid van meningsuiting is heilig. Maar kritiek op de media zou dan verboden zijn. Is er iemand die dat uitgelegd krijgt? En vooral: wie brengt er dan de vrijheid van meningsuiting in gevaar?
In de democratie waar ik voor sta is alles en iedereen wie macht of gezag bekleedt vatbaar voor kritiek. En al zeker de eerste tot de vierde macht. Lange tenen doen je dan alleen maar struikelen.
Oh ja… Er is ook altijd wel iemand die er de jaren ’30 moet bijhalen. Voor mij is dat al langer een bewijs van intellectuele handicap. Maar wees gerust… ook dat is een vrijheid waar u recht op hebt!
Ach, we zijn allemaal maar mensen. Ik ben diegene dankbaar die met de gepaste waardigheid gereageerd hebben en niet zijn meegegaan in de personalisatie van een -inderdaad- terechte politieke discussie. Tegenover zij die er aanstoot aan namen dat er met emotie is gereageerd wil ik met plezier een tegemoetkoming doen.
Maar als politiek helemaal gevoelloos moet zijn, zal het zonder mij zijn.
Matthias Diependaele.