Hoe zou het nog zijn met de hongerige kindjes in Afrika? Lijkt misschien een rare vraag, maar ik heb geen koters die me aan het hoofd liggen jappen over het nieuwe schooljaar en ik heb geen hond die ik ’s ochtends moet uitlaten omdat hij anders het donsdeken onder schijt. Ik heb ’s ochtends tijd voor pertinente vragen als: “Heb ik nog een paar matchende sokken?” of “Hoe zou het nog zijn met die hongerige rakkers in Afrika?”. Ergens in de 80’s hebben we er nog liedjes voor gezongen. Maar nu?
Ik ben een positivo, dus in eerste instantie dacht ik dat die kerels het zelf opgelost hadden. Aan ervaring op vlak van hongerigheid alvast geen gemis. Na decennia van ontbering, eindelijk de koe bij de hoorns gevat! Hoera voor de kleine vliegenvangers! Opgelost, uitgeroeid en uitgestorven maar dan op een positieve manier! Een fijne gedachte voor een nieuwe fijne dag.
Maar driewerf helaas en te vroeg onderbroekenloos door de living gedanst: ze zijn er nog. Klein stukje derderangs onderzoeksjournalistiek via Google leert me dat er nog steeds 800 miljoen mensen honger lijden. En een groot deel daarvan zijn nog steeds kindjes woonachtig te Afrika? Miljoenen koters hebben nog steeds honger terwijl onze grootste zorgen op dit ogenblik “Body positivity” en “Fat acceptance” zijn. Het aantal hongerigen is ongeveer even groot als het aantal vetzakjes die we moeten aanvaarden voor wie ze zijn. Faut le faire?
Als generatie X-er ben ik opgegroeid met dagelijkse beelden van kleine getaande rakkertjes met gezwollen buikjes, toen nog “hongerige negertjes”. Maar vandaag? Geen of nullerlei media aandacht. Wel heisa om het feit dat iemand het woord “neger” gebruikt. Niet langer om het feit dat ze bij de duizenden sterven aan ondervoeding.
De media heeft wel andere dingen aan het hoofd. De rosse van K3 die niet langer ros is. Of Gert van Samson, die een beker bier tegen het hoofd krijgt en als zelfverklaarde kindervriend zijn educatieve middenvinger moet tonen. Lesly-Ann Poppe die met haar bloot gat te pronken loopt, het op een virtuele billboard plaatst, maar niet kan leven met de opmerkingen omtrent haar asymmetrische derrière. Wat zijn we een bende zelfingenomen, arrogante kloten geworden.
Of de lovers en wereldverbeteraars op Tomorrowland. Waar slechts één slikker of spuiter sterft door een overdosis en “verlengd weekend boeddhisten” hun tenten en slaapzakken achterlaten voor de asielzoekers in het Maximiliaanpark. Nooit geleerd om zelf hun stront op te kuisen en hem dan maar achterlaten voor de goede zaak. Als die tent genoeg is om twee dagen in te vogelen is ze goed genoeg om een asielzoeker in op te vangen. Het geweten is gesust na een weekend bacchanalen en de fluit der wereldverbeteraars kan weer een weekje de broek in.
Geen plaats meer in de krant voor de hongerige kindjes in Afrika. Ze zijn er nog, maar niet langer belangrijk. En niet zichtbaar. Niet in de krant en niet op TV. En niet op onze sociale media, waar lachende honden en blauwe maatpakken belangrijker zijn dan een mensenleven. En waar het eigen gelijk en misplaatste verongelijktheid levens verwoest. Figuurlijk dan. De hongerige kindjes in Afrika sterven nog dagelijks letterlijk. Maar het kan ons geen reet meer schelen.
Het had een fijne dag kunnen worden. Het had gekund. Morgen misschien. Tenzij ik me morgen zou afvragen hoe het nog zou gaan met de bruinvis. Of vrouwenrechten in het Midden-Oosten. Of Koekelare. We zien wel.