Daar waren Jens, Jana, Joni en Jona, de tweeling, Jari, Jade, Janne, Jenne en Jelle, op algemene aanvraag nog een tweeling en laatsten in het gezin Domen-Ras.
Vader heette Conner, als die andere, die rode rakker, maar iedereen noemde hem Con, Con Domen.
Moeder heette Matty, als die andere in Aanrijding in Moscou, maar iedereen noemde haar kortweg Mat. Als je altijd onderweg bent naar of van de kraamkliniek, moet het vlug gaan, kort, direct, 3 letters. Mat Ras. Op de tijd dat je een naam als Marie-Antoinette gans hebt uitgesproken, is het kopje al zichtbaar…
Toen nummertje 5 zijn dringende komst vervroegd meldde en de ouders nog niet eens een kinderoppas hadden voorzien, haalde Con de kindjes dan maar uit hun bedje, stopte hen in de auto en scheurde in een nachtelijke rit naar de kraamkliniek. Daar aangekomen merkte hij dat hij niet eens zijn Mat had meegebracht. De rit terug werd nog helser maar eens op de oprit, hoorde hij al het doordringende gekrijs van een pasgeboren baby. Jari was er al en lag reeds languit op zijn Matje.
Conner had nooit zijn studies aan de Hogere Zeevaartschool be ëindigd maar droomde in stilte toch nog van al wat met een maritiem bestaan te maken had. Zo hing hij lang geleden onderaan de trap een grote koperen scheepsbel. De kinderen zelf noemden het de schoolbel want die was vooral bedoeld om met één ruk aan het gevlochten touw van klein tot groot te wekken. Precies 5 minuten later gaf Con een tweede dreun aan de klepel.
Maar nu was er Covid-19.
Belgi ë ging in lockdown, winkels en caf és sloten, scholen openden hun deuren niet meer, zelfs hun poortjes bleven dicht.
Pa Con werkte thuis, ma Mat ook, nog steeds, verder, natuurlijk. Uit werken gaan met 9 keuters, 3 wasmachines, 4 badkamers, 6 slaapkamers, 10 bedden, 11 magen zou pas onnatuurlijk zijn.
Het gezin was altijd al gewonnen voor goede afspraken. Ook in coronatijden. Zo zou vader Domen het schoolse luik voor zijn rekening nemen, moeder Ras ging voor de taak van het voorkomen van ondervoeding, stress en verveling.
De schoolklok kreeg plots een nieuwe functie : bij een eerste galm door de traphal moesten de kinderen op hun kamer stoppen met werken of spelen, bij een tweede dingdong lagen alle smartphones en GSM’s al in de la onderaan de trap, de enige la met een sleuteltje. Rond de tafel zat het gezin Domen-Ras om te eten, te praten, spelletjes te doen.
Tegen de deur van de ijskast had pa een schema opgehangen. Gebruik van de laptop, stond er met dikke zwarte stift geschreven.
Met een overzichtelijke jaarkalender van Het Nieuwsblad en uren arbeid van pa, konden zelfs de kleinsten gemakkelijk zien wanneer grote zus niet mocht gestoord worden en wanneer grote broer op zijn kamer in de klas zat met zijn lerares fysica.
En nu was er Covid-19 nog steeds…
Pa Domen wist alles of toch heel veel over Azipod-aandrijving, over bunkeren, een dukdalf, over roll-on-roll-offschepen.
Maar stilaan werd het huisonderricht een ietsje te veel voor de combinatie van zijn eigen huiswerk en dat van zijn kinderen. De Latijnse voorzetsels met een datief en de Karolingers en de omtrek van een cirkel waren goed bezig historisch erfgoed te worden en nu moest hij plots weer elke trede van de ontwikkeling zien te halen. Hij telde af tot de leraar en de meester het weer van hem overnamen.
En nu was er de Veiligheidsraad met politici en wetenschappers die een kleine opening in dat spannende lockdownkeurslijf forceerden. Hogere wiskunde werd het nu pas écht. Juffen en meesters haalden hun rolmeter boven om van hun vroegere klas veilige hokjes te maken, telkens met 4m afstand van besmettingshaarden en genoeg bewegingsruimte bij het bord om rekenen en taal in eer te herstellen. Met diezelfde rolmeter cre ëerden ze nieuwe hokjes in wat vroeger de gang heette of de kleine eetzaal en zelfs de kapel.
Dat klonk als muziek in de oren van het echtpaar Domen-Ras : de kinderen konden weer naar school, behalve dan de oudsten.
Maar…Wilmès vertelde er niet bij dat niet alle J’kes van Con Domen, kleutertjes net als basiskindjes, op konvooi mochten gezet richting school. En dat deed Con Domen nu w él. Hij gaf een ruk aan de klepel, behalve de twee oudsten zaten ze allen rond de ontbijttafel en wat later reed het busje met Con Domen en nazaten de straat uit, richting school. Met een diepe zucht loste vader zijn waardevolle lading en weg was hij, richting rust, richting stilte, richting een normaler bestaan. Hij dacht er zelfs even aan zijn Matje een kortstondig bezoek te brengen in haar waskelder waar een luidruchtige wasmachine en dito droogkas als geluidsdemper konden dienen maar die tijd was hem niet gegund. Amper stapte hij voor de deur uit zijn busje of zijn telefoon rinkelde. Mijnheer Domen ? Ja ! De direc… Misverst…Tot onze sp…Alleen nog maar voor … en J…en J… en J…en J… zullen pas later n…
Con Domen reed ziedend de straat uit, terug naar school. Mat Ras wist niet eens wat ze gemist had.