Kijk jij ook nog naar Allo ! Allo !
Dan moet je haar zeker kennen, madame Fanny, de bedlegerige moeder van Edith en schoonmoeder van René Artois, cafébaas en womanizer en ongewild verzetstrijder. Jawel zij, die regelmatig in bed met de benen in de lucht wordt opgetild als René en aanhang moeten luisteren naar de Engelse radio die onder het bed van Fanny is gemonteerd.
Bij mijn laatste tocht naar Herzele kon ik me eigenlijk moeilijk voorbereiden op mijn entourage daar in het vaccinatiecentrum. Ik kon daar dartele, speelse spring-in-‘t-velden midden de velden tegen ’t lijf lopen. Het konden er ook uit de kluiten gewassen volwassenen zijn maar evengoed eerbiedwaardige ouderlingen met bakken ervaring, sommigen met foto’s uit twee wereldoorlogen op hun levensprikbord.
Zo was het dus helemaal niet. Ik was er wel op afspraak met het clubje van 80+ maar de madammen Fanny met een hoortoeter in het oor gewrongen waren er niet. Het was evenmin zoeken naar oudjes met een restje grijze stopwol als dotje pal in het midden van de schedel, ooit de thuisbasis van de fontanel, nu bijna een eeuw geleden.
Wel was er een gekromd dametje in een felrose bloes in een rolstoel die zeker wel al 2 of 3 generaties achter zich gelaten had. Ik had meteen al een uitleg, een duister vermoeden : de jonge knappe kerel die haar rolstoel voortduwde was de toyboy, zij de cougar. Zou dat stel daar verder in de gang echt verliefd zijn ? Kwam zulke relatie dan echt niet alleen in films voor ?
Hij stopte eens, boog zich voorover en vroeg : Zit je goed ma ?
Mijn wilde fantasieën kregen nog meer vorm. Hij gebruikte een troetelnaam, haar troetelnaam Ma van Mathilde of was het Ma van Anselma ? Ze fluisterde wat in zijn oor, hij rechtte onmiddellijk de rug en zei wat bitsig : Maar moeder toch !!!
Had ze hem toevertrouwd : Ik moet nog eens plassen ? Of was het : Ik heb mijn pasport op de keukentafel laten liggen …
Was zulke prikontmoeting daar in Herzele dan werkelijk ook het rendez-vous van de misverstanden ?
Al bij onze aankomst lieten we, een mannelijk familielid met enkele streepjes minder op de leeftijdsteller en ikzelf, ons na elkaar inschrijven en kregen we meteen de vergunning, of was het de zegen, als echtpaar samen mooi op de rode lijn onze tocht in te zetten. Met een krachtig Nee ! Geen echtpaar ! beschermden we onze bedreigde vrijheid als single. We konden nog juist voorkomen dat men ons betastte om zich van de “echt”heid te verzekeren.
We volgden gehoorzaam de bevelen op. We bleven op het rode lijntje lopen en toen we er op de duur echt plezier in kregen naar de toppen van onze tenen te staren, toen moesten we nog even gaan zitten, zo vertelde ons een dame met een badge en met frontstrepen en misschien zelfs met sterren ook, maar die zagen we niet. Wachtte ons na de prik in Herzele nu ook een visite aan de oogarts in het EZ ?
Toen ze nog een joekel van een veldtelefoon uit haar zak haalde, vond het niet-echtpaar de tijd rijp om vragen op haar af te vuren, een variante op de Campus Cup met Otto én Jan als quizmasters.
1e Vraag : Zitten we hier tegen de winter opnieuw ?
Meteen beseften we dat ze naast die strepen ook sterren zitten had want ze schakelde naadloos over naar een hulplijn.
“Vraag het aan hem eens, hij is een dokter” zo maakte ze er zich van af.
Misschien wel, zei de man, heel academisch maar zoveel academie als “misschien” hadden we zelf ook wel in voorraad.
Van zijn tweede misschien hadden we echter nog geen weet : net als bij het griepvaccin bij de apotheker langsgaan, een coronavaccin halen en onze huisdokter laten prikken.
We uitten onze dankbaarheid om zo veel geheime informatie met een Ah ja !
Zelf dacht ik al een ietsje verder met een nieuw misschien : ons zelf die prik zetten, natuurlijk na een korte opleiding, in Herzele uiteraard, wat dacht je, we zouden als Zottegemnaar niet anders meer willen. Dat zou lukken !
Handig waren we wel ! We hadden toch ooit kilometers smyrnatapijt geknoopt. We maakten nog eerder honderden muizentrapjes in de kleuterklas bij zuster Paduane. We vlochten hectometers, je weet wel, die maat die enkel op schoolbanken wordt gebruikt, kleurrijke draden tot een scoubidou. We konden kruisjessteken maken als de besten, kleine kruisjes om Walter Capiau jaloers te maken. We ontwierpen kaarten en nieuwjaarsbrieven in spatwerk, zo artistiek dat de kunst er in kleur afspatte.
Zwaar zou ons dat vaccineren dus wel niet vallen zeker en wat je zelf doet, doe je beter. Soms…
Lang hoefden we niet te proberen met nuttige informatie terug te keren naar Zottegem vanwaar we gekomen waren, jawel, het was een driemaandelijkse trip heen en terug, want een dame wachtte ons al op in een voormalige kamer van het rusthuis. Het was oorspronkelijk een dubbele kamer geweest want op de zoldering was er nog de richel waaraan een gordijn hing, “voor de privacy”. Omdat de wachtende dame ons ook als een echtpaar bekeek, trok ze het gordijn toch niet dicht : hij mocht mijn naaktheid aanschouwen, ik de zijne hoewel één naakte bovenarm nooit terug te vinden is in het lijstje van lustobjecten.
In een mum van tijd doorboorde de dame ons en we hadden zo een flauw vermoeden dat ze zich in de bewuste dubbele kamer voor 3 maanden had geïnstalleerd, voortgaande op het aantal boeken en de heel grote thermos. Over de hoeveelheid lingerie en het formaat konden we niet oordelen, dat lag in de kast, de dubbele kast van de dubbele kamer.
Misschien is het een lepe zet van Herzele om 80+-ers zo te laten wennen aan een later verblijf in een woonzorgcentrum. Want lief zijn ze wel, daar in Herzele.
Ik heb me die avond, thuis, in Zottegem, een ganse slaappil genomen. Wat doe je op zulke dagen met een halve…