Al weken hadden vader en zoon uitgekeken naar de 2e helft van augustus. Dan zouden ze het er samen eens van pakken.
Ze hadden hem al gepakt, een joekel van een bierworst gewurgd tussen twee helften van een Frans brood en rijkelijk bespoten met 1, 2, 3 golven mosterd. Zoiets diende natuurlijk doorgespoeld met een koele pils en een ijskoude icetea want icetea moet ijskoud zijn anders spreekt men over tea en dat is iets voor Engelse oma’s. Ze pakten het er nog eens van met een vettige hamburger en spoelden nog eens door met 2 pilsen en 1 icetea.
Maar het kind was voor meer gekomen dan een glimmende kin en wat later stond vader zich te enerveren aan de frontlijn. Moeder was er niet bij. Die was sigaretten gaan halen. De tabaksoogst moet tegengevallen zijn want ze was na 3 jaar en 2 maand nog steeds niet terug. Misschien wilde ze haar kind zoiets niet aandoen, te moeten opgroeien bij een moeder met een ontwenningsverleden.
Wat verderop lanceerde Salim Seghers nochtans een laattijdige oproep, een bede, een bevel : Verla-aat me nooit, liefste nee verlaat me nooit. Maar hij kwam rijkelijk te laat. Gelukkig relativeerde Alvaro Soler wat met een andere bede : die om met zijn Cintura zijn heupen wat aandacht te schenken.
Het kind hoorde het niet, het had te veel werk met zijn praktijken van neerleggen en neerknallen. Het blonde meisje met de roze diadeem in de autobus was zijn eerste doelwit. Hij viseerde haar recht door het voorraampje, ze zakte ineen en rolde bloedend uit het opengeslagen portier. Daarna mikte de jongen op een leeftijdgenootje op de rug van een olifant. Pang pang pang ! Meer was er niet nodig om snotneus en dikhuid uit te schakelen. De grotere jongen rechtover hem zat wat veraf en een brandweerwagen met inzittende was al moeilijker in het vizier te krijgen.
Dylan ! Rechtstaan !
Vader schreeuwde zijn keel schor en toch bleef de zoon maar terreur zaaien. Maar zeg nu zelf, zag je al ooit een generaal zomaar rechtveren in een tank om de floche te grijpen ? Akkoord, in films over de bevrijding zag je wel eens een opstaande generaal, een De Gaulle, maar zeker niet om de floche te pakken. Trouwens, tijdens de oorlog was er zelfs een nijpend tekort aan flochen want die waren grotendeels opge ëist zoals de torenklokken en de braadpannen.
Het kind had geen oog voor wat zich boven zijn hoofd afspeelde. Het was te druk bezig met zijn mitrailleur.
Fuck Dylan ! schreeuwde vader weer.
Dylan hoorde hem zelfs niet. Daar had vooreerst Whoppa van K3 schuld aan maar vooral zijn liefde voor al wat wapen heette.
Het kindermolentje stopte en in drie passen stond de vader naast de tank. Hij hield geen rekening met al het goud aan generale sterren en strepen van zijn zoon maar tilde hem even op aan de onzichtbare officierskraag, fluisterde hem wat heel luid toe en gelukkig was daar ineens Luc Steeno met zijn Ga dan.
Het kind bleef maar sleutelen aan zijn mitrailleur, schakelde die over op nog dodelijker preciesheid en toen de vrouwelijke CEO van het kindermolentje met een ruk aan de bel toonde dat het tijd was, toen mo ést de vader wel terug naar de frontlinie. Het was tijd voor het kleine meisje dat De Lijn promootte. Het was tijd voor de olifant die nu een ander kind mocht dragen. Het was ook tijd voor Dylan die dit keer onschuldige omstanders bestookte, zelfs de meme die in een kuipzeteltje met loden benen en pijnlijke rug genoot van kleindochtergeluk.
Nu brak voor de kinderen weer het ogenblik aan van opperste concentratie. De flocheuse pakte het touw beet en liet de kwast over het autobusje scheren en ook rakelings langs de flaporen van Dumbo. Dylan volgde plots alle instructies op van de vader en ging rechtopstaan in zijn tank. Maar dat was buiten de flocheuse gerekend want ze riep vriendelijk maar toch overtuigend : H é menneken, blijf eens zitten !
Er wachtte het leger nog een zware taak. Maar ook de vader.