“Is het loket gesloten, ik heb een ticket nodig” riep een vrouw deze morgen, enigszins wanhopig, in het stationsgebouw.
“Ja”, riep ik terug, allemaal dicht. Er zijn machines buiten. Er verschijnt een gefrons op haar voorhoofd. Kom mee zeg ik, ik toon je hoe het moet.
We wandelen naar de automaat. Daarrond verzamelen een troep jonge gasten. Ik zie zwarte strepen op het scherm. Ik zeg tegen die gasten, da´s kapot zeker? Ja, mevrouw, die marcheert niet maar aan het eind van de voetgangerstunnel staat nog een automaat.
Merci gasten roep ik nog terwijl ik de dame een hand geef en de trappen afloop om ons zo door het volk te loodsen. Om welk uur vertrekt je trein vraag ik. Om 7u45. Ik moet naar Gent, naar het ziekenhuis. Ik heb daar een afspraak.
We hebben nog 5 minuten. We halen dat wel.
En dus zetten we het op een loopje richting automaat. Gelukkig werkt die wel en na 1 minuut ofzo rolt het ticket eruit. 4.9 Euro. Enkele rit.
“Dankjewel mevrouw”. De dame heeft het amper uitgesproken en zet het opnieuw op een lopen. Richting haar trein dat helemaal de andere kant van de tunnel arriveert binnen 2 minuten.
Zottegem. 5000 opstappers. Elke dag opnieuw. “Wij” zijn het 32ste grootste station van de 553 stations in België. Met een gesloten loket dus.
Op het raam van het loket hangt: “donderdag en vrijdag zijn we uitzonderlijk gesloten”. Geen personeel om een minimumbezetting te garanderen omdat de staat geen geld heeft of geld wil uitgeven aan mensen die de trein nemen.
Vakbondsmensen weten wat dat betekent om onder-gefinancierd te zijn door de staat want ook onze werkloosheidsloketten kraken. Ook die moeten af en toe dicht omdat we niet genoeg volk hebben.
Dienstverlening. Of het nu via de vakbonden, de banken of het spoor is. Dat staat allemaal onder druk.
“Niet alles maar veel begint bij luisteren”. Dominique Willaert heeft absoluut gelijk maar als alle dienstverlenende loketten dichtgaan, wie in godsnaam is er dan nog om te luisteren ?
Angeline Van Den Rijse