Ik ken iemand. Dat heeft de beste onder ons soms voor.
Ze is zelfs een ver familielid. Als ik de stamboom eens beter bekijk, met de meetlat erbij, dan schat ik zo ‘n 2.50 cm, eerder nog wat meer, wat verder. Ze werd verwekt en in de wieg gelegd direct onder de kerktoren van een zuiver Vlaams plattelandsdorp.
Ze zong jarenlang in het gemengde kerkkoor en leende haar stemgeluid voor prettige en treurige momenten.
Ze moest er echter na 57 middernachtmissen, 312 begrafenisdiensten en 93 huwelijksvieringen mee stoppen nadat ze al haar tanden liet trekken. Bij het ia van Ave Mari-ia loste haar nieuw gebit telkens en verzeilde ze met chanctus, chanctus, dominusj deusj chabaot onbewust in de tekst van de Tsjechische nationale hymne.
Ze ging wel nog naar de wekelijkse repetities maar bracht geen noot meer uit. Enkel voor de massage van de mond-en kaakspieren deed ze het en voor het gezellig onderonsje met een kriek achteraf. Alleen de koorleider wist wat er loos was, en ook los.
Toen ze op zeker ogenblik meende in de kerk reclame te voeren voor reuzekauwgom, stopte ze ermee en ging voortaan wekelijks naar de kantkloslessen. Als ze daar door de grote krachtinspanning ongewone castagnettegeluiden voortbracht, kon ze het altijd wijten aan een te vroeg gelanceerde klos.
Tot de lesgeefster met haar kantkloscursisten een nieuw patroon uitprobeerde : een bol, een bal, een voetbal, een WK-voetbal en ze hield het voor bekeken.
Ze haatte alles wat met het WK te maken had. Ze ergerde zich zwart aan al die voorbereidende drukte en sloeg rood uit van opwinding toen haar buren begonnen met hun huis te bevlaggen, wat zeg ik, met hun huis driekleurig in te pakken. Christo had het niet beter gekund.
Op weg naar de slager moest ze als voetganger soms plots afremmen tot haar inlegzolen piepten en dat voor een auto met aan elk van de raampjes rode hoorns. Sommige wagens hadden hun zijspiegel zelfs van een tricolore condoompje voorzien maar dat waren dan veelal vrouwen op leeftijd die wilden vermijden nog met zichzelf in de spiegel geconfronteerd te worden. Plots schrikken is zo nadelig voor de tikker ! Waar ze vroeger op de hoedenplank ooit nog een hondje met een schuddend kopje had staan, zag ze nu driekleurige boa’s liggen, voortgekomen uit donaties van kraai en kanarie en zwaan met roodvonk.
Maar het kon erger toen ze voor haar verjaardag de alten en de sopranen van het gemengd koor uitnodigde bij haar thuis. Van het mengsel was voorlopig niets over maar geen bas of bariton of tenor die het in zijn hoofd haalde zich gediscrimineerd te voelen en een me-toobeweging two in ’t leven te roepen. Ze zocht naar de beste bakker uit de streek. Ze vond hem. Die bakte en bakte maar alsof zijn leven ervan afhing. Of was dat ook een beetje zo ?
Ze koos voor een karrenwiel van een fruittaart en croissants en chocoladekoeken en briochen en cakejes en toen ze bij haar terugkeer de lading thuis openmaakte, zag ze dat de bakker voor een kleine attentie had gezorgd : een tricolore WK-zonnebril. Al leek ze door het felle zonlicht en het harde dichtknijpen van de ogen op de tweelingzus van Mao, dan nog vertikte ze het ook maar één seconde de bril te gebruiken. Meer nog : al een dag later stond de postbode voor haar deur, je weet wel, di é deur waarboven geen Belgische vlag wapperde en waaraan geen ballonnen in drie kleuren hingen slap te worden. Hij bracht haar bakoventje want ze maakte nu zelf haar brood. Voor haar was iemand óf bakker óf voetbalgek. Zijzelf was dat alleszins niet.
Ze wilde weg van die WK-drukte en de bloedarmoede op TV en boekte een last-minutereis naar Lourdes, met de bus. Toen ze enkele weken later aan de terugtocht uit de Pyrenee ën begonnen, werden ze al na enkele kilometer rijden opgehouden door uitzinnige Franse supporters. Voortdurend belemmerden uitgelaten fans elk doorgaand verkeer, ook van bussen met bedevaarders uit Vlaanderen. Even meende ze dat die huilende meute de bus zou laten kantelen en al die flesjes gewijd water van aan de grot zou laten weglopen.
Met ùùùren vertraging belandde ze weer onder de kerktoren. Ze was er eerder nog zelf niet zo zeker van maar nu wist ze het toch : ze haatte een WK voetbal.