Een stofvod en een portie geheugen. Meer heb je niet nodig. Het mag ook een plumeau zijn. Maar die werkt meer op de neus en je ogen, er net boven, hebben het al moeilijk.
Enkel de lijst vangt stof en verdient een beurt. Foto’s vangen geen stof, foto’s zijn stof, stof tot nadenken en dat nadenken daalt soms zo diep af dat het pijn doet.
Het kindje achter glas en in een lijst staat flink rechtop en kijkt onbezorgd de lens in. ZIJ houdt bezorgd zes maanden nieuw leven rechtop. ZIJ staat op de begane grond van het tuinpad voor de deur. Dat hoort zo bij jonge moeders. Het kindje staat op de hoogste van vier treden van de trap naar de voordeur, waarachter het geborgen groot kan worden. Dat hoort zo bij kindjes.
De wieg heeft intussen al veel andere baby’tjes onderdak verschaft. Misschien staat ze momenteel al ergens in een Kringwinkel, of pronkt ze in een voortuin van een B&B met geraniums erin of met roze surfinia’s die er helemaal overbuigen. Zoiets deed het kindje niet. Daarvoor was het te braaf. Het kreeg ook geen regenwater met vloeibaar mest erin. Het kreeg melk, moedermelk.
De witte gebreide sokjes met een satijnen lint erdoor gevlochten, zijn sneakers geworden of louboutins of misschien zelfs orthopedische Ara’s met stevige steunzolen om hamertenen in bedwang te houden.
Het kindje is intussen kind geworden, een meisje, want zo beweerde Zuster Norberta, vroedvrouw, toch direct na een dagenlange bevalling. De moeder, het kindje had ook een moeder, was enkel nog menselijke leegte maar na een grondige inspectie bevestigde de vader de overtuiging van de non. Die had als hobby het afroepen van het juiste geslacht en navelstrengen doorknippen. Pas jaren later ging de schaar van klerikale handen over in familiale.
Het kindje had de veiligheid van de moederschoot blijkbaar verkozen boven een onveilig buitenleven. Het aarzelde. Het wachtte. En wachtte. ZIJ zuchtte. En zuchtte. Meer nog : het kindje zag in de moederkoek meteen al een rivaal in een buitenschoots bestaan en toen het dan toch besliste de wijde wereld te verkennen, sloot het dadelijk alles achter zich af. Dag placenta ! Tot nooit meer !
Toen volgde het echte vakwerk, niet met een boortsje, een hamertsje en een vijltsje zoals Hugo Matthysen dat zou doen maar met een gynecoloog en een huisarts en 2 vroedzusters, of waren dat ook vrouwen, en een verpleger en een kersverse vader die van 1.92m herleid leek tot 99cm.
ZE betrapt er zich plots op dat het stof maar blijft komen maar dat ZE de foto wel omgekeerd heeft neergezet.
ZE maakt een sprong, niet richting foto, wel in de tijd.
Ze groeit op, gaat naar de kleuterklas en blijkt een slechte slaper te zijn. Te veel indrukken die niet verwerkt zijn in de dag, zegt de dokter. Gaan wandelen ’s avonds en direct het bed in, raadt hij aan.
Zoals buurman Urbain nog avondlijk met de poedel een blokje rond gaat, zo wordt ze in pyjama met jasje erover nog eens uitgelaten, niet aan de leiband zoals Bijou maar aan de vaderlijke hand.
Ook die therapie slaat maar korte tijd aan.
Toneelspelen zou in haar geval een ideale uitlaatklep zijn, zegt de homeopaat, kwestie van die actieve geest leeg te maken.
ZE heeft altijd veel talenten gehad zoals kinderen baren en stof afnemen en foto’s op hun kop zetten maar acteren is niet in het lijstje opgenomen, zit ook niet in haar genetisch materiaal en daar steekt heelwat in. ’t Meibloempje is er wel, is een eeuwenoud toneelgezelschap maar heeft geen variant voor kinderen, ’t Augustusbloempje bv.
Met de nichtjes en kozijntjes verdrijft ze wel eens de verveling met taalspelletjes. Dieren zijn daarbij de dankbaarste leveranciers om hun laatste letter te lossen als aanhef van een nieuw woord.
Een vos — een slang — een geit — een tijger…
Hebbes ! zegt ZE. Te midden van het beestenbestand valt ze als een blok in slaap, meent ZE.
En dat lijkt wel aardig te lukken want als ZE zelf naar bed gaat, weerklinkt nu eens niet de noodkreet: Ik kan niet slapen!
ZE is blij de oplossing gevonden te hebben, een beestig idee zeg maar. Als na weken alle dieren al meer dan eens de revue zijn gepasseerd, kan ZE het over een andere boeg gooien, de culinaire misschien.
Wortel — lasagne — erwt — tomaat…
Vreugde moet ZE echter dringend leren doseren, vindt ZE want al een paar dagen later staat even na middernacht een schim aan het echtelijk bed. Mama, wat is de laatste letter van fazant : t of d ?
Perfectionisme, vraagt ZE zich af : is dat een gave of een gebrek ?ZE zal veel later pas een antwoord krijgen, als ze gestopt is met stof afnemen en ZE voorgoed beseft dat men kinderen enkel in bruikleen krijgt.